Makolągwa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Makolągwa zwyczajna)
Makolągwa
Linaria cannabina[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

łuszczakowate

Podrodzina

łuskacze

Plemię

Carduelini

Rodzaj

Linaria

Gatunek

makolągwa

Synonimy
  • Fringilla cannabina Linnaeus, 1758[2]
  • Carduelis cannabina (Linnaeus, 1758)[1]
  • Acanthis cannabina (Linnaeus, 1758)[1]
Podgatunki
  • L. c. autochthona (Clancey, 1946)
  • L. c. cannabina (Linnaeus, 1758)
  • L. c. bella (C. L. Brehm, 1845)
  • L. c. mediterranea (Tschusi, 1903)
  • L. c. guentheri (Wolters, 1953)
  • L. c. meadewaldoi (Hartert, 1901)
  • L. c. harterti (Bannerman, 1913)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     zimowiska

Makolągwa[4] (Linaria cannabina) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae).

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

To ptak częściowo wędrowny, choć migruje na niedalekie i średnie odległości. Występowanie od zachodniej Europy, Wysp Kanaryjskich, północnej Afryki po Bliski Wschód i Azję Środkową. W Europie nie występuje w północnej części Fennoskandii, północnej części europejskiej Rosji, na Islandii oraz w niektórych rejonach Szkocji.

W Polsce liczny ptak lęgowy krajobrazu rolniczego[5]. Występuje tu podgatunek nominatywny (L. cannabina cannabina). Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 krajowa populacja makolągwy liczyła 927 000 – 1 415 000 par lęgowych[6]. Ptaka tego spotkać można w całym kraju, w tym w górach do strefy kosówki, czyli do wysokości 1800 m n.p.m. Najliczniej występuje w południowej Małopolsce, na Podkarpaciu (Niecka Nidziańska, Kotlina Sandomierska), na Wyżynie Kieleckiej i Lubelskiej; najmniej liczny na Pomorzu, ziemi lubuskiej, Mazurach, w Karpatach i Sudetach[5]. Przylatuje od marca do kwietnia, a odlatuje od września do października. W Polsce zimuje dość licznie i regularnie, a szczególnie w zachodnich dzielnicach. To sprawia, że liczne osobniki są osiadłe. Przez obszar Polski przelatują makolągwy kierujące się do Europy Zachodniej i Południowo-Zachodniej. Stada makolągw mogą być bardzo liczne. W historii ornitologii sierpień 1982 roku został zapamiętany jako miesiąc, w którym przez kilka wieczorów na wspólnym noclegowisku koło Cedyni nad Odrą naliczono 2800 ptaków (poza tym 2100 pliszek żółtych i 200 siwych), co było największym noclegowiskiem tego gatunku w Europie. Największe jesienne skupienie tych ptaków, na które natrafiono, liczyło prawie 5000 osobników.

Podgatunki[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się siedem podgatunków L. cannabina[7][2]:

Proponowane podgatunki taurica (opisany z okolic Symferopolu na Krymie), persica (Demawend w Iranie) i fringillirostris (Kaszmir) uznane za jaśniejsze odmiany podgatunku bella[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]

Niewielki, typowo wiejski ptak o smukłej sylwetce i długim ogonie. Mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Obie płci podobnej wielkości. Samiec w szacie godowej ma czerwone czoło i pierś oraz szarą głowę i szyję. Nigdy na podbródku nie występuje czarna plama. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe ciemnobrązowe, brzuch jasny, lotki i sterówki ciemnoszare, biało obrzeżone. Spód ciała poznaczony jest ciemniejszymi smugami. Boki brzucha są brązowe, choć z ciemniejszymi plamkami. W szacie spoczynkowej barwa czerwona zastąpiona przez brązową, co sprawia, że samiec wtedy upodabnia się do samicy – szara głowa i czerwone plamy stają się brązowe, a na piersiach widać smugi. Dziób ma szary, tęczówki ciemnobrązowe, a nogi brązowocieliste. Samice bardziej brązowoszare na grzbiecie, bez czerwonej barwy (różnicę widać zwłaszcza na piersi), kreskowane na grzbiecie i jasnym spodzie ciała. Młode podobne są do samicy, choć mają więcej kreskowania.

Para makolągw na jednym drucie

Ubarwieniem przypomina czeczotkę. To ptak towarzyski, dość ruchliwy i mało płochliwy. W powietrzu leci szybko torem falistym.

Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]

  • długość ciała 13–14 cm[2]
  • rozpiętość skrzydeł ok. 23 cm
  • masa ciała 15–26 g[2]

Głos[edytuj | edytuj kod]

Piosenkę tworzy szereg melodyjnych i fletowych trelów oraz gwizdów, które przeplecione są wabiącym głosem. Samiec potrafi nawet bardzo długo śpiewać na podwyższonym miejscu. W czasie lotu wydawany jest charakterystyczny głos. Prawdopodobnie dlatego w języku francuskim nazywają się „makolągwami melodyjnymi”.

Biotop[edytuj | edytuj kod]

Skupienia gęstych śródpolnych, przydrożnych krzewów, miedze śródpolne, pola uprawne, sady, ogrody, obrzeża parków i lasów. Unika wnętrz lasów i parków miejskich. Żyje zatem w pobliżu siedzib ludzkich. Żeruje na otwartych przestrzeniach z kępami, pasami drzew, gęsto zarośniętymi pastwiskami, pustkowiami, wrzosowiskami, ugorami, żywopłotami, zielenią wiejską i sosnowymi młodnikami, słonych bagnach. Najczęściej spotyka się te ptaki, gdy siedzą na krzewach, drzewach i słupach telefonicznych. Lęgnie się na nasłonecznionych obszarach otwartych. Jego występowanie na danym terenie zależy znacznie od obecności nasion roślin polnych.

Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]

Pisklęta makolągw obok jaja
Młode makolągwy w gnieździe

Trwa od marca do sierpnia.

Gniazdo[edytuj | edytuj kod]

W środkowej części krzewu lub młodego drzewa w miejscu dobrze nasłonecznionym na wysokości od 0,5 do 2 metrów nad ziemią w gęstych zaroślach. Mogą być to krzewy jałowca, wawrzynu, kolcolistu, głogu, bukszpanu, kapryfolium lub łopianu, ale też młode drzewko iglaste (np. świerczek) lub żywopłot. Konstrukcję budują korzonki, źdźbła, kłącza, trawy poprzetykane puchem roślinnym, wełną, a wyściela włosiem. Ma kształt koszyczka. Czasem może być ulokowana nawet na ziemi lub trawie. Uwiciem gniazda zajmuje się samica. Preferują gnieżdżenie się w luźnych grupach dochodzących do 20 ptaków. To powoduje, że na jednym krzewie znaleźć można parę gniazd. Odnotowano przypadki gniazdowania w śródmieściach dużych miast. Tworzone pary są monogamiczne. Samica zajmuje się budową gniazda i układaniem w nim ściółki, ale czasami pomaga jej samiec. Podczas gdy samica szuka na ziemi kawałków waty, piórek i drobnych roślin, samiec czuwa w pobliżu na wyższym stanowisku, np. kamieniu czy głazie. Samiec leci z samicą do gniazda, aby umieścić w nim znaleziony materiał, a następnie powraca z nią na to samo miejsce. Czasami przez ten czas samiec szuka na ziemi pokarmu lub również materiału do wyścielenia gniazda.

Jaja[edytuj | edytuj kod]

Dwa lub trzy lęgi w roku: w maju pierwszy, a na początku czerwca drugi. Składa 5–6 jaj o średnich wymiarach 13×18 mm, o wąskich, wydłużonych biegunach, skorupkach w kolorze białym z niebieskawym odcieniem i nielicznymi karminowymi plamkami.

Wysiadywanie i pisklęta[edytuj | edytuj kod]

Od zniesienia ostatniego jaja trwa ok. 13 dni i jest w większości wykonywane przez samicę (czasem jednak samiec jej w tej czynności pomaga), a młode, gniazdowniki, przebywają w gnieździe przez okres 2 tygodni. W tym okresie oboje rodzice karmią swe potomstwo najpierw owadami, a potem nasionami np. mniszka lekarskiego, tasznika, rdestu ptasiego i gwiazdnicy.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Występowanie makolągw zależy od obecności nasion chwastów i traw

Nasiona chwastów i traw, np. nasiona szczawiu zwyczajnego, wiesiołka, niektórych roślin z rodziny Compositae, choć czasem też krzewów i drzew. Chętnie wyszukuje nasiona roślin oleistych. W porze lęgowej chwyta też bezkręgowce – pająki, owady, np. muchy i komary, ale też pluskwy, chrząszcze i mszyce. Zamiłowanie makolągwy do odżywiania się nasionami konopi ma swoje odbicie w łacińskiej nazwie gatunkowej – cannabis oznacza konopie. Pokarm piskląt stanowią głównie nasiona, ale czasem uzupełniane są drobnymi owadami.

Po okresie lęgowym duże stada żerują na terenach bogatych w nasiona chwastów – ugory, ścierniska i w pobliżu stogów. Są wtedy hałaśliwe tym bardziej, że często współegzystują z innymi ziarnojadami takimi jak dzwońce, zięby, wróble i rzepołuchy. Pokarmu razem szukają przeważnie na zachwaszczonych nieużytkach. Zwykle zbiera nasiona z ziemi w odsłoniętym miejscu z rzadko porastającą je niską roślinnością zielną, obsiada badyle i krzaki rosnące na miedzach, a czasem wiszące druty nad polami. Pola i ugory odwiedza szczególnie jesienią i zimą, choć w niższych gałęziach krzewów i drzew również odszukuje pokarm.

Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje makolągwę za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, zawiera się w przedziale 50–100 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3].

Na terenie Polski makolągwa jest objęta ścisłą ochroną gatunkową[8]. Na Czerwonej liście ptaków Polski została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC)[9].

Współczesne rolnictwo w znacznym stopniu tępi chwasty. To powoduje, że coraz częściej brakuje pokarmu dla makolągw.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Linaria cannabina, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b c d e Clement, P.: Common Linnet (Linaria cannabina). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)].
  3. a b Linaria cannabina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Carduelini Vigors, 1825 (wersja: 2019-05-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-09-23].
  5. a b Kuczyński L., Chylarecki P.: Atlas pospolitych ptaków lęgowych Polski. Rozmieszczenie, wybiórczość siedliskowa, trendy. Warszawa: GIOŚ, 2012. ISBN 978-83-61227-40-3.
  6. Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019. 
  7. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Finches, euphonias, longspurs, Thrush-tanager. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-26]. (ang.).
  8. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  9. Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]