Manchester terrier
 Manchester terrier | |
| Inne nazwy |
Black and tan terrier |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Wielka Brytania[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
7-10 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa III, Sekcja 1, |
| AKC |
Terrier, Toy |
| ANKC |
Grupa 2 - Terriers |
| CKC |
Grupa 4 - Terriers |
| KC(UK) |
Terrier |
| NZKC |
Terrier |
| UKC |
Grupa 7 - Terrier |
| Wzorce rasy | |
Manchester terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
W 1800 Anglię opanowały szczury, których zabijanie stało się jednym z popularniejszych sportów. John Hulme, entuzjasta psich wyścigów i walk ze szczurami skrzyżował whippeta z mieszańcem teriera[2], aby otrzymać ciętego, zwinnego psa, nadającego się do sportów. Pomysł okazał się trafny i po wielu jego powtórzeniach wyhodowano nową rasę. W 1827 rozpowszechniły się walki psów, do których Manchester Terier nadawał się równie dobrze, jak do starć ze szczurami. Uszy kopiowano, aby zapobiec ich urazom.
W 1860 rasę nazwano manchester terrier – od Manchesteru, gdzie występowały najczęściej. Zainteresowanie wzbudzały mniejsze odmiany, przez co psy te zaczęto krzyżować z rasą chihuahua, co skutkowało poważnymi wadami w budowie. Małe manchester terriery były wykorzystywane na polowaniach do penetrowania lisich nor. Jako że nie mogły nadążyć za większymi od nich gończymi jeźdźcy trzymali je w specjalnie zaprojektowanych, skórzanych sakwach.
Odmiany[edytuj | edytuj kod]
W Ameryce Północnej występują dwie odmiany manchester terriera. Toy manchester terrier jest pomniejszoną kopią standardowego, waży poniżej 5 kg i ma naturalnie stojące uszy. W Anglii są to odrębne rasy: manchester terrier i english toy terrier.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Dawniej wykorzystywany jako pies myśliwski i do walk ze szczurami, teraz głównie jako towarzysz.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Manchester terriery od zawsze przebywały w towarzystwie człowieka, toteż są psami przyjaznymi i oddanymi, nieagresywnymi wobec dzieci. Czujne i pełne temperamentu, zawsze skłonne do zabaw, lecz nie wymagają regularnej aktywności. Są bardzo bystre i wesołe, nie są psami z natury agresywnymi[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO Sp.z.o.o., Warszawa 2003
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.