Mandrica
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Gmina | |
| Powierzchnia |
27,148 km² |
| Wysokość |
93 m n.p.m. |
| Populacja (2011) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
03665[3] |
| Kod pocztowy |
6585[4] |
| Tablice rejestracyjne |
X |
Położenie na mapie Bułgarii  | |
 41°23′29,76″N 26°07′55,92″E/41,391600 26,132200
| |
Mandrica (alb. Mandricë, bułg. Мандрица, gr. Μανδρίτσα)[5] – wieś w południowej Bułgarii, w obwodzie Chaskowo, gminie Iwajłowgrad. Według danych Narodowego Instytutu Statystycznego, 31 grudnia 2011 roku wieś liczyła 52 mieszkańców. Miejscowość ta jest wyłącznie zamieszkana przez Albańczyków.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Mandrica położona jest nad prawym brzegiem Białej rzeki, we wschodniej części Rodop. Mieści się 19 km od Iwajłowgradu i 2 km od Szalonej rzeki, która stanowi granicę bułgarsko-grecką.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Mandrica została założona w 1636 roku, a świadczy o tym wyryta w kamieniu data w cerkwi Sweta Nedela[6]. Według legendy, wieś została założona przez albańskich chrześcijan z Mandradżiku (dzisiejsza Grecja), dostarczający żywności dla osmańskiej armii. Konstantynopol pozwalał im na korzystanie z ziem, w zamian za płacenie danin. Większość albańskich mieszkańców, osiedlająca się w XVIII wieku, zamieszkująca ówczesną Mandricę pochodzi z okolic Korczy a w XIX wieku z rejonów Souli i Epiru. Mandricańczcy z rejonu Souli zachowali swój tradycyjny ubiór do końca XIX wieku.
W 1873 roku w Mandricy odnotowano 250 domów i 1080 mieszkańców – Albańczyków. W 1908 roku Mandricę zamieszkiwało około 3500 mieszkańców głównie Grekomanów greckojęzycznych.
Na początku XX wieku w Mandricy usytuowano bazę greckiej propagandy zbrojnej. Mandrica została wyzwolona od panowania tureckiego 15 października 1912 dzięki bułgarskiej armii podczas wojny na Bałkanach. W 1913 roku Mandrica została zajęta przez Turcję, ale dzięki umowy z Konstantynopolu miejscowość ta ponownie znalazła się w granicach Bułgarii.
W 1914 roku mieszkańcy zaczęli opuszczać Mandricę w poszukiwaniu lepszych warunków życia. W 1929 roku nastąpiła kolejna masowa fala emigracji[7].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Źródło: Национален Статистически Институт[8]
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Dziś Mandrica stopniowo wyludnia się. Głównym zajęciem ludności jest jedwabnictwo, uprawa pól uprawnych i handel.
Od 2004 roku Mandrica jest włączona do trasy „Културни и исторически мистерии на Източните Родопи“ – „Kulturalne i historyczne misterie Wschodnich Rodop“.
W 2010 roku w Matocznie, Siwym kładancu i tutaj został nakręcony Mila z Marsa[9].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
W Mandricy znajdują się dwie cerkwie: Sweta Nedelja i Sweti Dimityr – jedna z najstarszych cerkwi w Rodopach. Ponadto znajdują się zachowane 3-piętrowe, masywne domy w stylu greckim.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ujednolicony system ewidencji ludności oraz usług administracyjnych dla ludności.
- ↑ Populacja według miejsca zamieszkania i płci. [dostęp 2011-01-02]. (bułg.).
- ↑ Numery kierunkowe w Bułgarii.
- ↑ Kod pocztowy.
- ↑ Nazewnictwo.
- ↑ Gazeta „Марица“ Албанска приказка умира на 50 км от Любимец. 29 marca 2001..
- ↑ Териториална дирекция „Държавен архив“ – Кърджали.
- ↑ Национален статистически институт: НСИ: НАЦИОНАЛЕН РЕГИСТЪР НА НАСЕЛЕНИТЕ МЕСТА. 2011-12-31. (bułg.).
- ↑ Oficjalna strona internetowa filmu Mila z Marsa. [dostęp 2013-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-05)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Бойка Соколова: Село Мандрица. Езиково, фолклорно-етнографско и историческо проучване. Sofia: 1968.
- Μ. Μαραβελάκη, Α. Βακαλόπουλου.: Οι προσφυγικές εγκαταστάσεις στην περιοχή Θεσσαλονίκης. Saloniki: Ανατύπωση Εκδόσεις Βάνιας, 1993.
- Απόστολος Μαϊκίδης: Μανδρίτσα. Η κωμόπολις που έσβησε. Saloniki: Σημειώσεις – Αναμνήσεις – Παράδοσις, 1972.
- Απόστολος Μαϊκίδης: Η βιοτεχνία στη Μανδρίτσα Αν. Θράκης. Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης, 1985-86.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona internetowa Mandricy
- Fotoalbum Mandricy
- Przewodnik po Bułgarii, wieś Mandrica (bułg.)
- Położenie na mapach Bgmaps.com
