Manifest 343

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Manifest 343 (fr. le manifeste des 343) – petycja podpisana przez 343 znane kobiety, które stwierdzały, że poddały się aborcji i oczekują kary. Ukazał się 5 kwietnia 1971 we francuskim magazynie „Le Nouvel Observateur[1]. Jest jednym z najsłynniejszych aktów nieposłuszeństwa obywatelskiego. Zwany przez przeciwników „manifestem 343 suk”[2] lub „manifestem 343 dziwek”[3] (le manifeste des 343 salopes).

Tekst[edytuj | edytuj kod]

Tekst manifestu napisała Simone de Beauvoir[2]. Zaczynał się od słów (przetłumaczone z języka francuskiego):

Każdego roku milion Francuzek poddaje się zabiegowi aborcji.
Ryzykują zdrowie i życie, gdyż skazano je na dokonywanie aborcji w ukryciu, mimo iż sam zabieg przeprowadzony pod właściwą kontrolą lekarską należy do jednego z najprostszych.
Francja milczy na losem tych milionów kobiet.
Oświadczam, że jestem jedną z nich. Oświadczam: Ja też usunęłam ciążę.
Żądamy wolnego dostępu do środków antykoncepcyjnych. Żądamy prawa do aborcji[4].

Wpływ[edytuj | edytuj kod]

Następnego tygodnia po pojawieniu się manifestu na głównej stronie jednego z dziennika satyrycznego Charlie Hebdo zamieszczono rysunek, skierowany do polityków, podpisany: „Kto zapłodnił te 343 dziwki?”[5]. Rysunek Jeana Cabut nadał manifestowi drugie imię.

Był również inspiracją dla manifestu 331 lekarzy z 3 lutego 1973 opowiadający się za postulatami protestujących kobiet.

Chcemy wolności aborcji. Jest to osobista decyzja kobiety. Odrzucamy kogokolwiek, kto zmusza ją do obrony siebie, utrwala poczucie winy i pozwala na istnienie podziemia aborcyjnego...[6]

Manifest ten przyczynił się do rozpowszechnienia dostępności środków antykoncepcyjnych oraz do uchwalenia w 1975 na wniosek Simone Veil słynnej „ustawy Veil”, co w końcu doprowadziło do depenalizacji przerywania ciąży i dopuszczalności podczas jej pierwszych 10 (później do 12) tygodni na życzenie kobiety.

Manifest 343 był inspiracją manifestu z 2008 r. w sprawie porodu domowego[7].

Znane sygnatariuszki[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. manifesto343. archive.org. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-11)]. (ang.).
  2. a b Marie Renard: Swans Commentary: The Unfinished Business Of Simone de Beauvoir. 11 lutego, 2008. [dostęp 2008-12-19].
  3. Brief history of women's rights. SOS Femmes. [dostęp 2008-12-19].
  4. Le „Manifeste des 343 salopes” paru dans le Nouvel Obs en 1971. [w:] NouvelObs.com [on-line]. Le Nouvel Observateur, 27 listopada 2007. [dostęp 2018-12-01]. (fr.).
  5. Image of cover from Charlie Hebdo
  6. Michelle Zancarini-Fournel, « Histoire(s) du MLAC (1973-1975) ». URL : http://clio.revues.org/index624.html. Dostęp 19 grudnia 2008.
  7. Manifeste en faveur du droit à l'accouchement à domicile accompagné par une sage-femme [online], dechainees.com, 12 listopada 2008 [zarchiwizowane z adresu 2008-11-13] (fr.).
  8. Claudine Monteil, Simone de Beauvoir and the women's movement in France: An eye-witness account [online], claudinemonteil.com [zarchiwizowane z adresu 2011-07-08] (ang.).
  9. In the 2007 film Dwa dni w Paryżu, matka, grana przez Marie Pillet, w postaci Julie Delpy przyznaje się, być jedną z „343 suk”, co odzwierciedla jej działania w realnym życiu.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]