Manuel Silvela (obraz Goi)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium | |
| Wymiary |
95 × 68 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Manuel Silvela[4] – obraz olejny wykonany przez hiszpańskiego malarza Francisca Goyę (1746–1828), należący do zbiorów Muzeum Prado.
Okoliczności powstania[edytuj | edytuj kod]
Portret przedstawia Manuela Silvelę (1781–1832), hiszpańskiego prawnika, filozofa i wykładowcę uniwersyteckiego. W okresie okupacji francuskiej i rządów Józefa Bonapartego przyjął wysokie stanowisko sędziego w Madrycie. Został sędzią, aby zapobiec niesprawiedliwościom wobec współobywateli i pomagać więźniom politycznym. Mimo to był niesłusznie uważany za kolaboranta. W 1813 roku po powrocie Ferdynanda VII do władzy wraz z rodziną wyjechał do Francji; zamieszkał w Bordeaux, a następnie w Paryżu[1]. Silvela poznał Goyę poprzez ich wspólnego przyjaciela pisarza Moratína, który również wyemigrował do Francji[2][5].
Portret jest tradycyjnie datowany na końcowy okres hiszpańskiej wojny o niepodległość, lata 1810–1813, na co wskazuje m.in. strój modny w tym okresie[1]. Jednak w 1810 roku Silvela miał 29 lat, a na portrecie ma już siwe włosy i wydaje się starszy. Ostatnie badania nad obrazem sugerują późniejszą datę powstania – lata 1824–1827, kiedy Goya i Silvela jednocześnie przebywali w Bordeaux. Przyjaźń między nimi zacieśniła się po przybyciu malarza do Bordeaux i dzięki obecności ich wspólnego przyjaciela pisarza Moratína. Biorąc pod uwagę ciemną paletę barw, neutralne tło i prostotę kompozycji, portret przypomina prace Goi z ostatniego etapu malarskiego na emigracji, a nie z 1810 roku[3]. Jednak według Muzeum Prado styl nie jest podobny do powstałych wtedy portretów Leandra Fernándeza de Moratína, Joaquína Maríi Ferrera, Maríi Martínez de Pugi, Jacques’a Galosa i Juana Bautisty de Muguira[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Silvela został przedstawiony w pozycji siedzącej na krześle, którego oparcie widać ponad jego ramionami. Jest zwrócony lekko w prawo i tam kieruje wzrok. Ma na sobie szary płaszcz, żółtą kamizelkę i białoniebieski krawat. Ten strój w stylu romantycznym popiera hipotezę, że obraz został namalowany później[3]. Biorąc pod uwagę posturę modela i kierunek spojrzenia można przypuszczać, że Goya namalował także portret jego żony, który stanowił parę z portretem Silveli[1].
Sposób przedstawienia postaci i niektóre elementy portretu, takie jak trudne do malowania ręce, znacznie wpływały na cenę obrazu. Z tego powodu na licznych portretach pędzla Goi ręce modeli są ukryte w połach kamizelki, za plecami modela, lub w inny sposób[6].
Historia obrazu[edytuj | edytuj kod]
Obraz należał do spadkobierców Silveli: jego wnuka Francisca, a następnie wdowy po nim Amalii Lorig i prawnuka Jorge Silveli, który sprzedał obraz do Muzeum Prado w 1931 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Manuel Silvela y García Aragón. Museo Nacional del Prado. [dostęp 2024-01-23]. (hiszp.).
- ↑ a b Goya. María Jesús Díaz (red.). Madrid: Susaeta Ediciones, 2010, s. 243. ISBN 978-84-9928-021-9.
- ↑ a b c d Bartolomé Sureda y Miserol. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2022-04-13]. (hiszp. • ang.).
- ↑ Francisco Goya. T. 11. Poznań: Oxford Educational, 2006, s. nlb, seria: Wielka kolekcja sławnych malarzy. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ Ferrán Aribau, Francesc Ruidera, Lluís Altafuya, Roberto Castillo, Xavier Costaneda: Goya: su tiempo, su vida, su obra. Madrid: LIBSA, 2006, s. 387. ISBN 84-662-1405-4.
- ↑ Federico Torralba Soriano: Goya. Economistas y banqueros. Zaragoza: Banco Zaragozano, 1980, s. 22. ISBN 84-300-3225-8.