Marcin Dorociński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marcin Dorociński
Ilustracja
Marcin Dorociński na festiwalu filmowym Kino na Granicy w Cieszynie 2019
Imię i nazwisko

Marcin Grzegorz Dorociński

Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1973
Milanówek

Zawód

aktor

Współmałżonek

Monika Sudół

Lata aktywności

od 1994

Zespół artystyczny
Teatr Ateneum w Warszawie
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marcin Grzegorz Dorociński[1] (ur. 22 czerwca 1973 w Milanówku) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy oraz działacz społeczny.

Sześciokrotnie nominowany do Orłów za role w filmach: Boisko bezdomnych (2008), Rewers (2009), Róża (2011), Obława (2012), Jack Strong (2014) i Moje córki krowy (2015). Laureat Paszportu Polityki za 2012 rok w kategorii „film”[2]. Wystąpił m.in. w Torowisku (1999) Urszuli Urbaniak, jako „Despero” w Pitbullu (2005) Patryka Vegi, Barbórce (2005) Macieja Pieprzycy i Ogrodzie Luizy (2007) Macieja Wojtyszki[3]. Na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego pracował m.in. z Grzegorzem Jarzyną, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim i Agnieszką Glińską.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Milanówku[4]. Jego ojciec Czesław był kowalem[5][6][7], a matka – gospodynią domową[8]. Dorastał w Kłudzienku[9] z trzema braćmi – dwoma starszymi, którzy zostali policjantami[7], i jednym młodszym, który pracuje jako kontroler pojazdów. Ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Grodzisku Mazowieckim[10]. Od dzieciństwa lubił grać w piłkę nożną i reprezentował szkołę w zawodach sportowych w piłce nożnej i siatkówce[10], ale marzenia o karierze piłkarskiej pokrzyżowała mu kontuzja kolana[8]. Chciał zostać strażakiem, aby pomagać ludziom.

Ukończył Technikum Mechaniczne w grodziskim Zespole Szkół Technicznych i Licealnych nr 2 z tytułem technika obróbki skrawaniem. O szkole aktorskiej zaczął myśleć pod koniec nauki w technikum, gdzie brał udział w akademiach szkolnych. W podjęciu decyzji pomogła mu Izabela Kust, nauczycielka historii i Ewa Różbicka, która przygotowywała grupkę przyszłych aktorów oraz jego przyjaciel Gerard Położyński, dzięki któremu kilka tygodni przed egzaminami na studia wystąpił na festynie w Młodzieżowym Domu Kultury w Pruszkowie[11]. W piątej klasie technikum dojeżdżał do Warszawy na zajęcia w Ognisku Teatralnym Haliny i Jana Machulskich[10] przy warszawskim Teatrze Ochoty. W 1993 został studentem Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[5]. Już w latach studiów, ze względu na swój atrakcyjny wygląd, otrzymał etykietę „uroczy”[8]. Po ukończeniu edukacji dorabiał jako ochroniarz w klubie „Blue Velvet”, prowadził prezentację szamponu i golarki, był kelnerem w Qchni Artystycznej[6][7].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Na drugim roku studiów Krystyna Janda powierzyła mu główną rolę Dona Rodryga w telewizyjnej wersji Cyda (1995) Pierre’a Corneille’a w tłumaczeniu Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Telewizji. Na trzecim roku studiów zadebiutował na kinowym ekranie niewielką rolą studenta w kontrowersyjnym filmie Andrzeja Żuławskiego Szamanka (1996) z Bogusławem Lindą, a w telewizji był studentem w serialu Jana Łomnickiego Dom (1996). W 1997 na XV Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi zdobył wyróżnienie za rolę Kreona w spektaklu Sofoklesa Antygona i ukończył warszawską Akademię Teatralną.

W latach 1997–2011 występował w warszawskim Teatrze Dramatycznym w sztuce Niezidentyfikowane szczątki ludzkie i prawdziwa natura miłości (1997) Brada Frasera w reżyserii Grzegorza Jarzyny w roli Roberta, Poskromieniu złośnicy (1998) Szekspira w reż. Krzysztofa Warlikowskiego jako Lucencjo, Powrocie Odysa (1999) Wyspiańskiego w reż. Krystiana Lupy w roli Antinoosa, Operze żebraczej (1999) według Václava Havla w reż. Piotra Cieślaka jako kapitan Macheath, Zazum (2000) Dariusza Rzontkowskiego w reż. Łukasza Kosa, Płatonowie (2002) Czechowa w reż. Pawła Miśkiewicza w roli Sergiusza oraz Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie (2005) Petra Zelenki w reż. Agnieszki Glińskiej jako Alesz. W 1998 grał gościnnie w Opętanym Bolesława Leśmiana w reż. Małgorzaty Boratyńskiej w Teatrze Ateneum im. Stefana Jaracza, z którym związał się na stałe we wrześniu 2011[12]. W tym okresie pojawiał się również w serialach: Ekstradycja 3 (1998), Na dobre i na złe (1999, 2007), Dom (2000), Rodzina zastępcza (2000) i Sfora (2002).

Dorociński (2007)

Wcielił się w postać Antoniego Lulka adaptacji powieści Stefana Żeromskiego Przedwiośnie (2001) w reżyserii Filipa Bajona. W tym samym roku otrzymał Grand Prix im. Ludwika Sempolińskiego za wykonanie piosenki „Kiedy Łukasz się zamyśli” na II Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Estradowej w Warszawie. W sitcomie Lokatorzy (2003) wystąpił jako aktor Feliks Benta. Rozpoznawalność zapewniła mu rola podkomisarza Sławomira „Despero” Desperskiego w sensacyjnym filmie kryminalnym Patryka Vegi Pitbull (2005), za którą odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodę Jantar za najlepszą rolę męską na Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” w Koszalinie. 12 kwietnia 2006 otrzymał list gratulacyjny od prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego. Za postać gangstera Fabiana „Fabio” Sawickiego w komediodramacie Macieja Wojtyszki Ogród Luizy (2007) otrzymał Specjalną Nagrodę Aktorską na 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Był nominowany do Polskiej Nagrody Kina Niezależnego („Offskara”) jako sierżant Rafalski w komedii offowej Boda Koxa Nie panikuj! (2007). Popularność wśród telewidzów zyskał jako Roman Trojański, były mąż Heli (Anna Guzik) w sitcomie TVN Hela w opałach (2007)[13]. W 2008 magazyn „Elle” przyznał mu nagrodę Elle Style Awards w kategorii aktorskich objawień roku.

Za rolę sierżanta Władysława w komedii Piotra Matwiejczyka Kup teraz (2008) zdobył wyróżnienie na 5. Festiwalu Filmów Niezależnych „Bartoszki Film Festiwal” w Tarnobrzegu. Aby zagrać romantycznego kucharza Bartka w komedii romantycznej Macieja Żaka Rozmowy nocą (2008) zdecydował się przytyć parę kilo. Rola Jacka Mroza, niespełnionej nadziei piłki polskiej, któremu kontuzja złamała życie, zmaga się z alkoholizmem i zostaje trenerem drużyny bezdomnych w komedii Kasi Adamik Boisko bezdomnych (2008) przyniosła mu nominację do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska. „To wiarygodna, wyważona kreacja” – pisała Dominika Kaszuba na łamach Megafonu.pl[14]. W 2009 otrzymał „Honorową Rybę” za „wspieranie polskiego kina niezależnego” na 7. Multimedia Happy End Festiwalu Filmów Optymistycznych w Rzeszowie. Jako diaboliczny Bronisław Falski vel Toporek, stylizowany na stalinowskiego Humphreya Bogarta, funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa w czarnej komedii Borysa Lankosza Rewers (2009) u boku Agaty Buzek, Krystyny Jandy i Anny Polony zdobył Złotego Lwa za drugoplanową rolę męską na 39. Festiwalu Filmym w Gdyni i był nominowany nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska.

Dorociński (2012)

Za rolę Tadeusza, oficera Armii Krajowej i uczestnika powstania warszawskiego, w dramacie wojennym Wojciecha Smarzowskiego Róża (2011) otrzymał Złotego Lwa za rolę męską na 36. FPFF w Gdyni[15], a także nagrodę aktorską w konkursie Directors Week na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fantastycznych „Fantasporto” w Porto, nagrodę Srebrnego Pawia za najlepszą główną rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Goa i nagrodę im. Elżbiety Czyżewskiej dla najlepszego aktora na Nowojorskim Festiwalu Filmów Polskich oraz był nominowany nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska[16]. Uznanie wśród telewidzów zdobyła postać dyrektora ośrodka pomocy społecznej Wiktora Okulickiego w serialu Magdaleny Łazarkiewicz Głęboka woda (2011), który zdobył Złote Tablice na prestiżowym konkursie produkcji telewizyjnych Hugo TV Awards w Chicago i Nagrodę Prix Italia 2012. Był organizatorem koncertu w głośnym dramacie Leszka Dawida Jesteś Bogiem (2011). W nastrojowym i bogatym emocjonalnie dramacie psychologicznym Lęk wysokości (2011) wcielił się w postać Tomka Janickiego, którego spokojne i poukładane życie przerywa wiadomość o złym stanie chorego psychicznie ojca (Krzysztof Stroiński), z którym od lat nie utrzymywał żadnych kontaktów. W pierwszym sezonie psychologicznego serialu stacji HBO Bez tajemnic (2011) wystąpił jako Szymon Kowalczyk, oficer wojsk specjalnych służący na misji w Afganistanie, który trafia na terapię po tym, jak w czasie omyłkowego ostrzału zabija grupę cywilów. Jako kapral Armii Krajowej o pseudonimie „Wydra”, postać inspirowana wojennymi losami Adama Krzyształowicza, w dramacie wojennym / dreszczowcu Marcina Krzyształowicza Obława (2012) i za rolę w filmie Róża został uhonorowany Paszportem „Polityki” za „absolutny słuch aktorski, który chroni go przed komercją i tandetą. I za to, że rozwija się z roku na rok, z filmu na film” i po raz kolejny zdobył nominację do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska. Był pułkownikiem Antonim Pakulskim w serialu Szpiedzy w Warszawie (2012), zrealizowanym przez brytyjską BBC i Telewizję Polską.

W styczniu 2013 znalazł się na okładce miesięcznika „Film” w mundurze Ryszarda Kuklińskiego, oficera Ludowego Wojska Polskiego, w którego wcielił się na planie dreszczowca szpiegowskiego Władysława Pasikowskiego Jack Strong (2014). Za rolę Kuklińskiego został doceniony przez krytyków[17] i otrzymał nominację do nagrody Orła za najlepszą główną rolę męską. W filmie Jana Jakuba Kolskiego Serce serduszko (2014) wcielił się w postać Mirka Milewskiego, alkoholika, który w imię miłości do córki Maszeńki podejmuje próbę wyjścia z nałogu. Następnie wystąpił jako Borys w dramacie Wojciecha Smarzowskiego Pod Mocnym Aniołem (2014) na podstawie powieści Jerzego Pilcha. Za kreację Grzegorza, wiecznie bezrobotnego i zapuszczonego męża Kasi (Gabriela Muskała) w tragikomedii Kingi Dębskiej Moje córki krowy (2015) o chorobie i śmierci otrzymał nominację do Orła za najlepszą drugoplanową rolę męską. W serialu kryminalnym HBO Pakt (2015) zagrał postać Piotra Grodeckiego, dziennikarza śledczego, który natrafia na trop oszustwa w międzynarodowej korporacji. W klimatycznym dreszczowcu Wojciecha Kasperskiego Na granicy (2016) zagrał bezwzględnego i przerażającego przemytnika Konrada. Wystąpił też w dwóch zagranicznych produkcjach: jako Christian Coolidge w miniserialu Cape Town (2016), adaptacji bestsellerowego kryminału południowoafrykańskiego pisarza Deona Meyera Dead Before Dying, oraz jako Ladislav Vaněk w biograficznym dramacie wojennym Seana Ellisa Anthropoid (2016), ekranizacji powieści francuskiego pisarza Laurenta Bineta HHhH. Zamach na kata Pragi.

W 2018, po 11 latach, powrócił na kinowy ekran jako komisarz Sławomir Desperski „Despero” vel Mateusz Wółkowski „Hycel” w sensacyjnym filmie kryminalnym Pitbull. Ostatni pies w reż. Władysława Pasikowskiego, który zaangażował go później również do roli komisarza „Wita” Witkowskiego w filmie Psy 3. W imię zasad (2020)[18]. W tym samym roku Dorociński zagrał Wasilija Borgowa w głośnym serialu Netflixa Gambit królowej[19]. W październiku 2022 potwierdził informacje, że wystąpi w kolejnych częściach kinowego przeboju Mission Impossible[20].

W 2017 wziął udział w sesji zdjęciowej do kwietniowego „Men’s Health”[21]. Był też na okładkach magazynów: „Sens” (w kwietniu 2008), „Malemen” (w styczniu 2010), „Twój Styl” (w październiku 2010), „Exclusive” (w lutym 2013), „Zwierciadło” (w lutym 2014), „Logo” (w lutym 2014 i lutym 2018), „Elle Man” (w październiku 2015), „Esquire” (w listopadzie 2016), „Tele Magazyn” (w styczniu 2017) i „Twój Styl Man” (w październiku 2019)[21]. W 2020 był ambasadorem Santander Bank Polska[22], w kampanii reklamowej wcielił się we wszystkich bohaterów reklamy, skrajnie różniących się wiekiem, charakterem czy wykonywanym zawodem, a w 2021 został ambasadorem marki Kinley, w ramach kampanii reklamowej realizowanej pod hasłem „Smak, do którego dorastasz”[23].

Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]

Marcin Dorociński na festiwalu filmowym Kino na Granicy w Cieszynie (2019)

W 2016 otrzymał nagrodę w kategorii ekologia za działalność na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza zagrożonych gatunków zwierząt, w plebiscycie „Gwiazdy Dobroczynności”, do którego był nominowany przez World Wide Fund for Nature.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

11 kwietnia 2014 został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w dziedzinie „film”[24][25].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty ze scenografką Moniką Sudół[26]; ma syna Stanisława (ur. 2006) i córkę Janinę (ur. 2008)[27].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcie z planu serialu Tajemnica twierdzy szyfrów (2006); od lewej – górny rząd: Marcin Bosak (Raider), Marcin Dorociński (Afgan), Arkadiusz Janiczek (sierżant); od lewej – dolny rząd: Robert Wrzosek (Nigel Wood), Paweł Deląg (komandor Howard Compaigne), Jan Wieczorkowski (Hamlet), Piotr Grabowski (major Andrzej Czerny), Andrzej Szczytko (kapitan Thomas Gregg).

Filmy[edytuj | edytuj kod]

Marcin Dorociński (drugi od lewej) wraz z aktorami serialu Tancerze (2009)

Filmy telewizyjne[edytuj | edytuj kod]

Seriale telewizyjne[edytuj | edytuj kod]

Filmy krótkometrażowe[edytuj | edytuj kod]

  • 2004: Niedosyt jako Jacek
  • 2006: Beautiful jako Dominik
  • 2019: Jaś i Małgosia – rodzeństwo, które przeżyło! (short Grupy Filmowej Darwin) jako Andrzej Piórko

Filmy niskobudżetowe[edytuj | edytuj kod]

Dubbing[edytuj | edytuj kod]

Teledyski[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wykonawca
2001 „Eliksir życia” Patrycja Markowska
2012 „W taką noc” Magda Femme
2014 „Reconcile” Curly Heads

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Marcin Dorociński. Listal. [dostęp 2019-11-16]. (ang.).
  2. ↑ PASZPORTY 2012: kto laureatem?. „Polityka”. [dostęp 2019-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-15)]. (pol.).
  3. ↑ Łukasz Maciejewski (2018-03-16): Marcin Dorociński: codziennie mówię „kocham cię”. Onet.pl. [dostęp 2017-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (pol.).
  4. ↑ Personalidade: Marcin Dorociński (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-11-16]. (port.).
  5. ↑ a b Marcin Dorociński. Facebook. [dostęp 2017-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-16)]. (pol.).
  6. ↑ a b „Kurier Lubelski”, Hubert Musiał Muszkieterowie polskiego serialu, nr 254/2005-10-31.
  7. ↑ a b c Lubię dać się uwieść. „Gala”. nr 24/2008. (pol.). 
  8. ↑ a b c Marcin Dorociński. ČSFD.cz. [dostęp 2019-11-16]. (cz.).
  9. ↑ „Życie Warszawy”, „Chciałbym o coś jeszcze powalczyć”, nr 289/2005.
  10. ↑ a b c Anna Kamińska (2007-11-09): Marcin Dorociński – aktor, który nie zapomina o okolicach Grodziska Mazowieckiego. „Nasze Miasto”. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-16)]. (pol.).
  11. ↑ „Gazeta Wyborcza” – „Wysokie Obcasy”, Dorota Wyżyńska „Na tiry”, nr 138/2008-06-14.
  12. ↑ Nowi aktorzy w Teatrze Ateneum. Teatr Ateneum w Warszawie. [dostęp 2019-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-16)]. (pol.).
  13. ↑ Hela znów w opałach. Onet.pl. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-24)]. (pol.).
  14. ↑ Dominika Kaszuba: Boisko bezdomnych. Onet.pl. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2000-10-10)]. (pol.).
  15. ↑ Laureaci 2011. FPFF. [dostęp 2019-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)]. (pol.).
  16. ↑ Marcin Dorociński Awards. FamousFix. [dostęp 2020-07-24]. (ang.).
  17. ↑ Natalia Nowecka: Marcin Dorociński. TOP 10 najlepszych ról aktora. Antyradio. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-24)]. (pol.).
  18. ↑ Marcin Dzierżanowski (2020-01-19): W imię zasad. Wywiad z Marcinem Dorocińskim. „Wprost”. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-16)]. (pol.).
  19. ↑ Gambit królowej (2020) pełna obsada [online], Filmweb [dostęp 2022-10-24] (pol.).
  20. ↑ Agata Malczewska, Polski aktor zagra w kolejnym „Mission Impossible”. I nie, nie będzie to statysta! [online], styl.fm, 23 października 2022 [dostęp 2022-10-24] (pol.).
  21. ↑ a b Marcin Dorociński Magazines. FamousFix. [dostęp 2020-07-24]. (ang.).
  22. ↑ Marcin Dorociński ambasadorem Santander Bank Polska. media.santander.pl. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-24)]. (pol.).
  23. ↑ BG: Marcin Dorociński ambasadorem marki Kinley. Wirtualnemedia.pl, 2021-07-20. [dostęp 2021-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-14)]. (pol.).
  24. ↑ Największe gwiazdy polskiego kina na przyznaniu medali „Zasłużony Kulturze”. AfterParty.pl. [dostęp 2019-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-11)]. (pol.).
  25. ↑ MKiDN – Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis [online] [dostęp 2020-11-01] (pol.).
  26. ↑ Dwutygodnik Show nr 3, 10 lutego 2014, s. 75.
  27. ↑ „Gala”, „Z miłości rodzą się najfajniejsze rzeczy”, nr 8/2009.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcin_Dorociński&oldid=73339472”