Marek Piotrowski (kickbokser)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marek Piotrowski
Ilustracja
Pseudonim

Punisher

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1964
Dębe Wielkie

Obywatelstwo

polskie

Wzrost

181 cm

Styl walki

Karate Kyokushin, Jujitsu

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

44 (k-b) – 21 (b)[1]

Zwycięstwa

42 – 21

Przez nokauty

27 – 11

Porażki

2 – 0

Marek Piotrowski (ur. 14 sierpnia 1964 w Dębem Wielkim) – polski kickbokser i bokser, wielokrotny zawodowy mistrz świata w kick-boxingu, posiadacz 1 Dan Karate Kyokushin.

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę sportową rozpoczynał jako bardzo młody adept jujitsu, z czasem zainteresował się karate kyokushin. W 1984 r. zdobył w tej dyscyplinie mistrzostwo Polski juniorów. W 1985 r. powtórzył ten sukces w kategorii seniorów. W karate stoczył 13 oficjalnych pojedynków, wszystkie wygrał. W lipcu 1993 r. stał się posiadaczem czarnego pasa (1 dan) w Kyokushin Karate. Z początkiem 1987 r. rozpoczął uprawiać kick-boxing w formule full contact, mimo że dyscyplina ta była wówczas w Polsce zakazana.

11 października 1987 r. zdobył w Monachium amatorskie mistrzostwo świata w kategorii wagowej do 81 kg. Tego samego roku wygrał również mistrzostwo Polski, a na Węgrzech Puchar Świata, zostając uznanym za najlepszego zawodnika turnieju.

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W 1988 r. zdecydował się na wyjazd do USA, aby rozpocząć karierę zawodową. W październiku stoczył swoją pierwszą walkę. W Rockford znokautował Boba Handegana w 4. rundzie.

19 sierpnia 1989 r. w swej piątej walce za Oceanem zwyciężył jednogłośnie na punkty dotychczas niepokonanego Ricka „The Jet” Roufusa i zdobył zawodowe mistrzostwo Stanów Zjednoczonych organizacji PKC. Do jego nazwiska przylgnął również ringowy przydomek Punisher.

4 listopada 1989 r. w Chicago pokonał Dona „The Dragon” Wilsona i został zawodowym mistrzem świata organizacji ISKA, PKC i FFKA.

Do 1991 r. stoczył sześć pojedynków, pokonując między innymi Boba „The Thunder” Thurmana oraz renomowanego Marka Longo. Był do tego momentu niepokonanym zawodnikiem na zawodowym ringu, legitymującym się bilansem 29-0-0 (19 KO). 22 czerwca 1991 r., pomimo problemów osobistych, stoczył rewanżowy pojedynek z Rickiem Roufusem, który przegrał w drugiej rundzie przez nokaut. Po tej porażce rozpoczął w lutym karierę w boksie zawodowym, wygrywając pierwszą walkę przed czasem w 4. rundzie. Następnie do 1992 r., chcąc odzyskać utracony tytuł MŚ, stoczył kilka walk w kickboxingu, wszystkie wygrywając.

W lipcu 1992 r. zdobył tytuł mistrza Ameryki Północnej wygrywając z Kanadyjczykiem Conradem Pla.

22 listopada 1992 r. stanął w Paryżu do pojedynku z wielokrotnym mistrzem Holendrem Robem Kamanem (zwanym także „Mr. Low-Kick”; 98 wygranych walk, 78 KO.) w formule low-kick. Przegrał przez TKO w siódmej rundzie po niezwykle dramatycznym boju. Po tej porażce raz jeszcze stanął do walki o utracone tytuły. Przez następne lata szukał szansy na rewanż z Kamanem i Roufusem, ale nigdy jej nie dostał.

22 czerwca 1993 r. pokonał w Montrealu przez TKO Michaela McDonalda. W tym samym roku pokonał Mike’a Winklejohna, zdobywając tytuł mistrz świata ISKA w formule oriental rules (odmiana dopuszczająca low-kick i uderzenia kolanem). W grudniu 1995 r. stoczył swoje ostatnie starcie w kickboxingu. W Krakowie pokonał Włocha Stefano Tomiazzo, zdobywając pas mistrza świata organizacji WKA i unifikując wszystkie światowe tytuły w full-contact. Tym samym stał się posiadaczem wszystkich najważniejszych pasów mistrzowskich: ISKA, KICK, PKC, WAKO-PRO, FFKA, WKA i TBC.

Równolegle ze startami w kickboxingu Piotrowski kontynuował karierę zawodowego boksera, staczając od 1992 do 1996 r. w sumie 21 pojedynków w wadze półciężkiej. Wygrał wszystkie.

Zawodową karierę zakończył 13 grudnia 1996 r. w Hanowerze wygraną walką bokserską. W 1997 r. dostał propozycję walki o zawodowe mistrzostwo świata w boksie organizacji IBF z Reggie Johnsonem, lecz ze względu na kłopoty zdrowotne musiał zrezygnować. W 2002 r. powrócił do Polski.

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 1987 r. dostał nagrodę „Syrenki” od miesięcznika Sportowiec za największą niespodziankę sportową roku. Był trzykrotnie wybierany do pierwszej dziesiątki najlepszych sportowców w Polsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego (1987, 1989, 1990), dwukrotnie zajmując 2 pozycję. Prestiżowy magazyn Fighter, klasyfikując najlepszych kickbokserów lat 80., umieścił Piotrowskiego w wadze do 172 funtów (tj. 78 kg) na drugim miejscu. Dwukrotnie, w latach 1989 i 1994, został uznany przez amerykańskich fachowców kickboxerem roku. Został także wybrany przez amerykańską prasę jednym z dwóch najlepszych fighterów lat 90.

20 listopada 2009 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za swoje osiągnięcia sportowe i pracę społeczną[2].

Nawiązania w mediach[edytuj | edytuj kod]

W 1991 r. Aleksander Bilik wydał książkę Kickbokser, opisującą karierę Piotrowskiego do roku 1990. W 2005 r. telewizja TVN24 nakręciła reportaż o Marku Piotrowskim zatytułowany „Wojownik”. W 2005 r. powstał o nim komiks pt. Kickbokser (zamieszczony w dodatku do Gazety Wyborczej). W 2007 r. powstał pełnometrażowy film dokumentalny Wojownik reżyserowany przez Jacka Bławuta a wyprodukowany przez stację telewizyjną HBO, opisujący karierę Marka Piotrowskiego. Zdobył on główną nagrodę na festiwalu filmów dokumentalnych w Chinach „Guangzhou International Documentary Film Festival”[3].

W 2009 r. Piotrowski zagrał jedną z ról w filmie Marcina Wrony Moja krew

Oficjalny bilans walk[edytuj | edytuj kod]

  • 42-2 (27 k.o.) – kick-boxing,
  • 21-0 (11 k.o.) – boks,
  • 13-0 – karate kyokushin.

Historia walk w kick-boxingu[edytuj | edytuj kod]

Walka Data Rywal Miejsce Wynik Zdobyty tytuł mistrzowski
01 Tomasz Pisowodzki Warszawa Zwycięstwo
02 Cezary Nazar Warszawa Zwycięstwo
03 Kraków Zwycięstwo
04 Andrzej First Kraków Zwycięstwo
05 Październik 1987 Gűnter Singer Monachium Zwycięstwo
06 Październik 1987 Rudy Smedley Monachium Zwycięstwo
07 Październik 1987 Karaites Monachium Zwycięstwo
08 Październik 1987 Károly Halász Monachium Zwycięstwo Amatorskie Mistrzostwo świata WAKO (full-contact)
09 Grudzień 1987 Pascal Bitafol Budapeszt Zwycięstwo
10 Grudzień 1987 Stefn Lyung Budapeszt Zwycięstwo
11 Grudzień 1987 Lajos Hugyetz Budapeszt Zwycięstwo Puchar świata (full-contact)
12 Grudzień 1987 Andrzej First Kraków Zwycięstwo
13 Kwiecień 1988 Komló Zwycięstwo
14 Kwiecień 1988 Zoltán Németh Komló Zwycięstwo
15 Maj 1988 Zoran Tariba Kolonia KO – 2 Runda
16 Czerwiec 1988 Zoltán Németh Warszawa KO – 1 Runda
17 Czerwiec 1988 Józef Warchoł Koszalin Zwycięstwo Dec – 5 Runda
18 Październik 1988 Bob Handegan Rockford KO – 5 Runda
19 Grudzień 1988 Neil Singelton Chicago TKO – 4 Runda
20 Marzec 1989 Lowell Nash Chicago TKO – 6 Runda
21 Czerwiec 1989 Larry Mc Fadden Chicago Zwycięstwo Dec – 10 Runda
22 Sierpień 1989 Rick Roufus Chicago Zwycięstwo Dec – 10 Runda Mistrz USA według PKC (full-contact)
23 Listopad 1989 Don „Dragon"Wilson Chicago Zwycięstwo Dec – 12 Runda Mistrz świata według ISKA, PKC i FFKA (full-contact)
24 Kwiecień 1990 Bob Thurman Hollywood KO – 7 Runda Mistrz interkontynentalny według KICK (full-contact)
25 Maj 1990 Jim Maurina Chicago KO – 4 Runda
26 Lipiec 1990 Tommy Richardson Las Vegas KO – 4 Runda
27 Sierpień 1990 Mark Longo Lake Tahoe Zwycięstwo Dec – 12 Runda Mistrz świata według KICK (full-contact)
28 Październik 1990 Andy Brewer Chicago KO – 4 Runda
29 Marzec 1991 Robert Tooley Chicago KO – 4 Runda
30 Czerwiec 1991 Rick Roufus Chicago Porażka KO – 2 Runda
31 1992 Derrell Banks Chicago KO – 4 Runda
32 Maj 1992 John Cronk Detroit KO – 4 Runda
33 Lipiec 1992 Conrad Pla Chicago Zwycięstwo Dec – 10 Runda Mistrz Ameryki Płn. według ISKA (full-contact)
34 Wrzesień 1992 Siergiej Parkomienko Las Vegas KO – 3 Runda
35 Listopad 1992 Rob Kaman Paryż Porażka KO – 7 Runda
36 Kwiecień 1993 Troy Hughes Chicago Zwycięstwo Dec 7 runda
37 Czerwiec 1993 Michael McDonald Montreal Zwycięstwo TKO – 11 Runda Mistrz świata według WAKO-PRO i PKC (full-contact)
38 Listopad 1993 Mike Winklejohn Chicago Zwycięstwo Dec – 8 Runda Mistrz świata według ISKA (oriental rules)
39 Luty 1994 Roy Mc Cown Chicago KO – 6 Runda Mistrz świata według TBC (full-contact)
40 1994 Gary Jones Katowice KO – 3 Runda
41 Kwiecień 1994 Javier Mendez San Jose Zwycięstwo Dec – 12 Runda Mistrz świata według ISKA (full-contact)
42 Lipiec 1994 Cecil Simes Chicago KO – 4 Runda
43 Maj 1995 William Thompson Clearwater, Floryda KO – 2 Runda
44 Grudzień 1995 Steffano Tomiazzo Kraków Zwycięstwo Dec – 12 Runda Mistrz świata według WKA (full-contact)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. K-b – kick-boxing, b – boks.
  2. Odznaczenie dla legendy kickboxingu. prezydent.pl, 2009-11-26. [dostęp 2009-11-26].
  3. GZ DOC 2007 Prizewinners. gzdoc.com, 2007-12-08. [dostęp 2007-12-08].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]