Marian Krudowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Krudowski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1892
Bochnia

Data i miejsce śmierci

4 sierpnia 1953
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1915–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Związek Strzelecki
Legion Puławski

Jednostki

Brygada Strzelców Polskich
Dywizja Strzelców Polskich
11 Pułk Piechoty
72 Pułk Piechoty
21 Pułk Piechoty
57 Pułk Piechoty
10 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
zastępca d-cy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa (bitwa nad Bzurą)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Krudowski (ur. 25 marca 1892 w Bochni, zm. 4 sierpnia 1953 we Wrocławiu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana (technika drogowego) i Marii z Brzózków. Pochodził z rodziny wielodzietnej. W 1912 roku ukończył gimnazjum w Bochni i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym czasie przystąpił również do Związku Strzeleckiego, a po wybuchu I wojny światowej wstąpił (w dniu 17 stycznia 1915 r.) do Legionu Puławskiego[a], z którym przeszedł cały szlak bojowy tej jednostki. Następnie służył (od 16 września 1915 r.) jako młodszy oficer w Brygadzie Strzelców Polskich i na stanowisku zastępcy szkoły podoficerskiej 1 pułku strzelców Dywizji Strzelców Polskich. Z dniem 4 czerwca 1917 r. objął dowództwo kompanii sztabowej w Dywizji Strzelców Polskich, potem pełnił funkcję inspektora w tej dywizji. W polskich formacjach wojskowych walczących u boku armii rosyjskiej dosłużył się stopnia porucznika[1]. Za męstwo wykazane podczas służby w Legionie Puławskim odznaczony został w późniejszym okresie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 12661.VM z dnia 10 maja 1922 r. (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z dnia 22 czerwca 1922 r.)[2].

Po powrocie na teren centralnej Polski organizował (od września 1918 r.) żandarmerię w Zagłębiu Dąbrowskim[b][1]. Od listopada 1918 do maja 1919 roku pełnił służbę na stanowisku komendanta Placu Kielce[3]. W maju 1919 roku został przeniesiony do 11 pułku piechoty, w szeregach którego przebywał na froncie do lipca 1920 roku. Wskutek choroby zmuszony był przejść do batalionu zapasowego 11 pp[4]. Z dniem 18 sierpnia 1920 r. został referentem ewakuacyjnym w Wydziale I Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach[5], ale już w dniu 24 sierpnia 1920 r. został ponownie przydzielony (na własną prośbę) do baonu zapasowego 11 pułku piechoty w Sosnowcu[6]. Na mocy dekretu L. 2265 wydanego w dniu 19 sierpnia 1920 r. przez Naczelnego Wodza - marszałka Józefa Piłsudskiego - został z dniem 1 kwietnia 1920 r. zatwierdzony w stopniu kapitana w piechocie (jako oficer z grupy byłych Korpusów Wschodnich)[7]. W dniu 14 listopada 1920 r. został przydzielony do baonu zapasowego 2 pułku piechoty Legionów na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[8]. Od 1 grudnia 1920 r. był zastępcą kierownika Centrum Wyszkolenia Piechoty[9]. Uczestniczył w przygotowaniach do III powstania śląskiego. Następnie pozostawał w dyspozycji dowództwa 7 Dywizji Piechoty jako oficer sztabowy[10].

Na dzień 1 czerwca 1921 r. jako kapitan 11 pułku piechoty ponownie pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”[11]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 r. i 289. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W roku 1922 pełnił, jako nadetatowy oficer 11 pułku piechoty, służbę w dowództwie 28 Dywizji Piechoty i odkomenderowany był na kurs szyfrowy w Oddziale II Sztabu Generalnego. Z dniem 20 sierpnia 1922 r. został przydzielony[c] (w korpusie oficerów piechoty) na stanowisko referenta w Oddziale III Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[13]. W roku 1923 pełnił już służbę w 72 pułku piechoty z Radomia[14], zajmując w tym czasie 271. lokatę wśród majorów korpusu piechoty[15]. We wrześniu 1924 roku został przeniesiony do 21 pułku piechoty z Warszawy na stanowisko dowódcy I batalionu[16][17] (zajmował wówczas 105. lokatę pośród majorów piechoty[18]). Batalionem tym dowodził również w następnych latach[19]. Z dniem 3 sierpnia 1925 r. major Marian Krudowski został przeniesiony służbowo (na mocy rozporządzenia O.V.L. 24481.E.1925 wydanego przez ministra spraw wojskowych - gen. dyw. Władysława Sikorskiego), w korpusie oficerów piechoty, z 21 pp na IV. 3-miesięczny kurs doszkolenia dla oficerów sztabowych piechoty w Grupie[20].

Rozporządzeniem Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego[d] z dnia 3 maja 1926 r. został awansowany do stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 r. i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21]. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie marszałka Piłsudskiego[10]. Będąc uczestnikiem ćwiczenia aplikacyjnego rozegranego w 8 Dywizji Piechoty, oceniony został w marcu 1927 roku przez inspektora armii - gen. dyw. Wacława Farę - jako oficer o wybitnych zdolnościach taktycznych i rozkazodawczych[22]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych opublikowanym w dniu 5 maja 1927 r. podpułkownik Marian Krudowski został przeniesiony, w korpusie oficerów piechoty, z 21 pułku piechoty do 57 pułku piechoty z Poznania, na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[23]. Pozostając na tym stanowisku[24] zajmował w roku 1928 - 20. lokatę pośród podpułkowników piechoty w swoim starszeństwie[25]. W listopadzie 1929 roku został oceniony przez gen. dyw. Józefa Rybaka (inspektora armii) jako bardzo dobry i inteligentny żołnierz[26]. W czerwcu 1930 roku ogłoszono przeniesienie[e] ppłk. Krudowskiego z 57 pp do 10 pułku piechoty z Łowicza, na stanowisko dowódcy pułku[27], które objął z dniem 11 czerwca 1930 r.[1]. W II połowie 1930 roku jako dowódca 10 pp zajmował 85. lokatę łączną wśród podpułkowników piechoty (była to jednocześnie 14. lokata w starszeństwie)[28]. Z dniem 19 października 1931 r., na podstawie zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych (podpisanego w zastępstwie przez gen. dyw. Kazimierza Fabrycego), został przydzielony na 2-tygodniowy kurs informacyjno-gazowy w Szkole Gazowej[29]. Pozostając na stanowisku dowódcy 10 pułku piechoty[30] zajmował w roku 1932 - 8. lokatę wśród podpułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[31]. W tym samym roku ppłk Marian Krudowski został odznaczony Krzyżem Niepodległości[32].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 21 grudnia 1932 r. został awansowany do stopnia pułkownika, ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1933 r. i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[33]. Dowódcą 10 pułku piechoty pozostał do czasu kampanii wrześniowej 1939 roku[34]. Na dzień 1 lipca 1933 r. zajmował 132. lokatę wśród pułkowników piechoty[35], a w dniu 5 czerwca 1935 r. – 111. lokatę łączną pośród pułkowników korpusu piechoty[36]. W listopadzie 1936 roku nadano płk. Krudowskiemu, za zasługi w służbie wojskowej, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[37]. Za rok 1936 został zaopiniowany przez gen. bryg. Tadeusza Kutrzebę jako „bardzo dobry dowódca pułku piechoty w polu”[38]. W kolejnych latach (1937–1938) pułkownik Krudowski był pozytywnie opiniowany przez gen. bryg. Antoniego Szyllinga, który widział w nim oficera nadającego się na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej[39][40][41]. Na dzień 23 marca 1939 r. nadal zajmował 2. lokatę wśród pułkowników piechoty w swoim starszeństwie[42].

W 1939 roku zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, po ogłoszeniu mobilizacji powszechnej, miał objąć stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej rezerwowej 44 Dywizji Piechoty. Stanowiska tego ostatecznie nie objął i kampanię wrześniową odbył na czele 10 pułku piechoty, z którym walczył w bitwie nad Bzurą. Po rozbiciu pułku trafił do niemieckiej niewoli, z której został wyzwolony w dniu 6 kwietnia 1945 r. przez wojska brytyjskie. Po wyzwoleniu przebywał we Francji i Wielkiej Brytanii. Latem 1947 roku powrócił do Polski i zamieszkał we Włocławku. Podjął pracę w Automobilklubie Polskim, z którego został zwolniony wskutek represji. Dłuższy czas pozostawał bez zatrudnienia, następnie pracował w „Bacutilu” w Świdnicy.

Pułkownik Marian Krudowski w toku swej służby w 10 pułku piechoty zyskał sobie duże uznanie i sympatię społeczeństwa łowickiego[10].

Zmarł nagle we Wrocławiu w dniu 4 sierpnia 1953 r. i pochowany został w grobowcu rodziny Bukowieckich na Cmentarzu Katedralnym w Łowiczu (sektor 2 grób 3994)[43].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Spośród jego ośmiorga rodzeństwa dwaj bracia, Jan i Stefan Marceli, zostali zamordowani w Katyniu, a Józef w Auschwitz.

W 1915 roku ożenił się z Janiną Zofią z Brzósków (1896–1955) - krewną ks. Stanisława Brzóski, z którą miał dwoje dzieci: córkę Irenę po mężu Kryczyńską (1916–1997) i syna Andrzeja (1927–1990)[10].

W Wojsku Polskim pełnił służbę również jego brat[44] ppłk piech. Zygmunt Krudowski (1894–1939), zastępca i dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • kapitan - zatwierdzony w tym stopniu został z dniem 1 kwietnia 1920 r.[7]
  • major - zweryfikowany w tym stopniu został w dniu 3 maja 1922 r. ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 r. i 289. lokatą[12]
  • podpułkownik - ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 r. i 25. lokatą[21]
  • pułkownik - ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1933 r. i 2. lokatą[33]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Legion Puławski formowany był przy armii rosyjskiej.
  2. ↑ Żandarmeria ta była organizowana na rozkaz komendanta obwodowego POW w Zagłębiu Dąbrowskim - Czesława Kowalskiego.
  3. ↑ Przydział ten nastąpił na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych opublikowanego w dniu 2 września 1922 r. (sygnatura O.V.L. 34487/22. G.) i podpisanego w zastępstwie przez gen. dyw. Władysława Sikorskiego.
  4. ↑ Rozporządzenie o sygnaturze O.V.L. 9000/A. 1926.
  5. ↑ Przeniesienie to nastąpiło na podstawie zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, opublikowanego w dniu 18 czerwca 1930 r. (sygnatura B.P.L. 14258-I-30).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Wysocki 1997 ↓, s. 129.
  2. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 VI 1922, s. 455.
  3. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 47.
  4. ↑ Wysocki 1997 ↓, s. 129-130.
  5. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 74 z 18 sierpnia 1921 roku, pkt 842.
  6. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 76 z 24 sierpnia 1920 roku, pkt 899.
  7. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 VIII 1920, s. 781.
  8. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 117 z 14 listopada 1920 roku, pkt 4.
  9. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 55 z 20 maja 1921 roku.
  10. ↑ a b c d Wysocki 1997 ↓, s. 130.
  11. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 52, 715.
  12. ↑ a b Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 32.
  13. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 30 z 2 IX 1922, s. 652.
  14. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 331.
  15. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 402.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 539.
  17. ↑ a b Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 174.
  18. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 346.
  19. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 V 1925, s. 268.
  20. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 82 z 8 VIII 1925, s. 453.
  21. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 V 1926, s. 124.
  22. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie z kursów o oficerach ↓, s. 60.
  23. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 V 1927, s. 127.
  24. ↑ a b Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 71.
  25. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 166.
  26. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie inspektorskie o oficerach ↓, s. 446.
  27. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 VI 1930, s. 206.
  28. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 118.
  29. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 III 1932, s. 260.
  30. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 540.
  31. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 20.
  32. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 VII 1932, s. 331.
  33. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 XII 1932, s. 467.
  34. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 558.
  35. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 7.
  36. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 7.
  37. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 XI 1936, s. 17.
  38. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie dowódców pułków piechoty za 1936 rok ↓, s. 43.
  39. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie inspektorskie pułkowników piechoty za 1937 rok ↓, s. 89.
  40. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie dowódców pułków piechoty ↓, s. 247.
  41. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie pułkowników piechoty ↓, s. 303.
  42. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 8.
  43. ↑ Mogily.pl - Cmentarz Katedralny w Łowiczu [online], mogily.pl [dostęp 2020-05-11].
  44. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach [online], szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-12-16] (pol.).
  45. ↑ M.P. z 1931 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  46. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  47. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  48. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 44 z 20 IV 1925, s. 210.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Krudowski&oldid=73523250”