Markocice

Markocice
	część miasta Bogatyni
	; Widok z czeskich Heřmanic na ul. Główną
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	zgorzelecki
Gmina	Bogatynia
Miasto	Bogatynia
W granicach Bogatyni	2 października 1954
SIMC	0935914
Wysokość	250-310 m n.p.m.
	Położenie na mapie Bogatyni Markocice
	Położenie na mapie Polski Markocice
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Markocice
	Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego Markocice
	Położenie na mapie gminy Bogatynia Markocice
	50°53′42″N 14°58′54″E/50,895000 14,981667
	Multimedia w Wikimedia Commons

Markocice (do 1945 niem. Markersdorf) – część Bogatyni, do 1945 r. wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Bogatynia.

Markocice to dawna wieś łańcuchowa o długości około 1,5 km, a obecnie południowo-wschodnia cześć Bogatyni leżąca na Pogórzu Izerskim, w Kotlinie Turoszowskiej, na wysokości około 250-310 m n.p.m.^[2]

W miejscowości była stacja kolejowa Markocice.

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Jeden z największych na Pogórzu Izerskim zespołów łużyckich domów murowanych, szachulcowych i drewnianych o konstrukcji przysłupowej z XVIII i XIX wieku; wznoszą się przeważnie przy ulicy Dąbrowskiego, Głównej i Nadrzecznej.

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[3]:

pałac
zabudowa dawnej wsi Markocice:
- domy, ul. Dąbrowskiego 1, 7, 8, 13, 14, 15, 17, 18, drewniane
- domy, ul. Główna 3, 4, 7, 8, 11, 12, 17, 23, 24, 25, 27, 33, 35, 37, 41, 50, 53, 54, 58, 66, drewniane
- domy, ul. Nadrzeczna 4, 6, 9, 14, 15, 16, 20, 30, 36, drewniane

Inne zabytki^[2]:

dawny dom ludowy "Sztacheta" – obecnie Multifunkcjonalne Centrum Trójstyku w Markocicach.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1954 r., Nr. 9, Poz. 71
↑ ^a ^b ^c Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 22-24. ISBN 83-85773-61-4.
↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 253-255. [dostęp 2012-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.
Góry i Pogórze Izerskie, mapa turystyczna, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. E. Romera, Warszawa-Wrocław 1991.

[znies-1] Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1954 r., Nr. 9, Poz. 71

[staffa-2] Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 22-24. ISBN 83-85773-61-4.

[Rejestr_zabytków_nieruchomych-s253-255-3] Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 253-255. [dostęp 2012-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].

[1]

[2]

[3]