Marni Nixon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marni Nixon
Ilustracja
Marni Nixon w 2009.
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1930
Altadena

Data i miejsce śmierci

24 lipca 2016
Nowy Jork

Współmałżonek

Ernest Gold (1950–1969)
Lajos Frederick Fenster
(1971–1975)
Albert Block (1983–2016)

Lata aktywności

od 1942

Strona internetowa

Marni Nixon (ur. 22 lutego 1930 w Altadenie, zm. 24 lipca 2016 w Nowym Jorku[1]) – amerykańska sopranistka. Jej najbardziej znaną działalnością było podkładanie śpiewu w musicalach filmowych, takich jak The King and I, West Side Story i My Fair Lady.

Poza pracą w filmach artystka występowała również w telewizji, operze, musicalach scenicznych oraz koncertowała z orkiestrami symfonicznymi.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Marni Nixon (właściwie Margaret Nixon McEathron) była córką Charlesa Nixona i Margaret Elsy McEathron (z domu Wittke). Marni była aktorką dziecięcą, zaczęła śpiewać już w bardzo młodym wieku w chórach (również jako solistka), m.in. w Roger Wagner Chorale[2]. W wieku 4 lat brała lekcje gry na skrzypcach[3].

Studiowała śpiew operowy m.in. u: Thomasa Noble MacBurneya, Carla Eberta, Jana Poppera, Borisa Goldovskiego i Sarah Caldwell[2]. Pierwszy z jej mężów, Ernest Gold był kompozytorem, artystka miała z nim troje dzieci[4]. Po rozwodzie w 1969 Nixon poślubiła Lajosa Fenstera (1971 do 1975) a następnie w 1983 Alberta Blocka.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Filmy[edytuj | edytuj kod]

W wieku 12 lat Nixon zagrała epizodyczną rolę w komedii The Bashful Bachelor[5]. W roku 1948 jako głos anioła (słyszany przez Ingrid Bergman) pojawiła się w Joannie d’Arc[5]. W kolejnym roku po raz pierwszy wystąpiła jako anonimowa dublerka zastępując śpiew Margaret O’Brien w filmie Tajemniczy ogród. Po dwóch występach lokalnych w Disnejowskich klasykach: Kopciuszku (z 1950) i Alicji w Krainie Czarów (z 1951) wsparła w wysokich partiach głos Marilyn Monroe w utworze „Diamonds Are a Girl’s Best Friend” z filmu Mężczyźni wolą blondynki (1953).

W roku 1956 podkładała głos Deborah Kerr w ekranizacji musicalu Król i ja, rok później zastępowała znów Kerr w filmie Niezapomniany romans[2].

W roku 1961 artystka wystąpiła znów anonimowo w ekranizacji broadwayowskiego hitu West Side Story, zastępując Natalie Wood w partii Marii – przy czym dubbing był utrzymany przed Wood w sekrecie[6][7]. Nixon dublowała w tym samym filmie również Ritę Moreno w kwintecie Tonight. Artystka mimo próśb nie otrzymała od producentów żadnych tantiem za rolę, lecz kompozytor Leonard Bernstein przekazał jej kontraktem 1/4 swoich tantiemów (wynoszących 1%)[8].

Trzy lata później Nixon po raz kolejny podkładała głos znanej aktorki w ekranizacji musicalu. Tym razem w My Fair Lady zastępowała Audrey Hepburn w partii Elizy[6]. Tygodnik Time określił jej wkład w musical filmowy jako „duch dla najznakomitszych” (The Ghostess with the Mostest)[9][10].

Nixon pojawiła się po raz pierwszy na ekranie (oraz w obsadzie) dopiero w ekranizacji Dźwięków muzyki w epizodycznej rólce siostry Sophii (śpiewając część utworu How Do You Solve a Problem Like Maria?). Reżyser Robert Wise stwierdził, że publiczność po raz pierwszy mogła zobaczyć aktorkę, której głos tak dobrze znali[11]. Aktorka po latach powróciła w 1997 jako ciotka Alice w komedii o tematyce LGBT Chyba tak...[12] a w 1998 roku w kolejnym filmie Disneya Mulan śpiewając partię Babci Fa[5].

Teatr[edytuj | edytuj kod]

Nixon wystąpiła w 1954 na Broadwayu w The Girl in Pink Tights[13]. Odtwarzała rolę Sadie McKibben w Opal[12], w 1984 premierową rolę Edny w off-broadwayowskim Taking My Turn (Gary’ego Friedmana)[13][14]. Na Off-Broadwayu i w teatrach regionalnych grała m.in. Nianię w Romeo i Julii, Fraulein Schneider w Kabarecie, Eunice Miller w 70, Girls, 70.

Po kilkudziesięciu latach przerwy Nixon powróciła na Broadway jako Ciotka Kate w premierowym James Joyce's The Dead[13]. Rok później wystąpiła w roli Heidi Schiller we wznowieniu Follies Sondheima[2]. W roku 2003 otrzymała zastępstwo roli matki Guido we wznowieniu musicalu Nine[15]. W roku 2008 brała udział w tournée po USA ze wznowieniem My Fair Lady (jako pani Higgins)[16][17].

Opera[edytuj | edytuj kod]

Repertuar operowy Nixon obejmował m.in. partie:

Występowała m.in. w Los Angeles Opera, Seattle Opera[8] oraz w San Francisco Opera. Dawała recitale m.in. z New York Philharmonic (pod dyrekcją Leonarda Bernsteina), Los Angeles Philharmonic, Cleveland Orchestra, Toronto Symphony Orchestra, London Symphony Orchestra oraz Israel Philharmonic Orchestra[12][18].

W roku 1999 była premierową wykonawczynią partii Pani Wilson w Ballymore, operze Richarda Wargo[19].

Inna działalność[edytuj | edytuj kod]

Nixon w latach 1969-71 prowadziła zajęcia na California Institute of Arts. Po roku 1980 przez wiele lat wykładała na Music Academy of the West w Santa Barbara[2][18]. W latach 70 i 80 XX wieku prowadziła dziecięcy program w telewizji (na kanale KOMO-TV) Boomerang.[12] Odbywała trasy objazdowe z Liberace, Victorem Borge oraz dawała solowe występy kabaretowe. Dawała lekcje śpierwu oraz sędziowała w konkursach wokalnych[12][19]. Pod własnym nazwiskiem nagrywała utwory m.in. Jerome’a Kerna, George’a Gershwina, Arnolda Schönberga, Charlesa Ivesa, Aarona Coplanda oraz Anton Weberna[3].

W roku 2006 opublikowała autobiografię I Could Have Sung All Night[8].

Nominacje i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Artystka była dwa razy nominowana do Grammy Awards[2][12]. W roku 2008 otrzymała Singer Symposium's Distinguished Artist Award in New York City[12]. W roku 1984 otrzymała również nominację do Drama Desk Award za rolę Edny w Taking My Turn.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Margalit Fox: Marni Nixon, the Voice Behind the Screen, Dies at 86. nytimes.com, 2016-07-25. [dostęp 2016-07-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-25)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Artists - Top Music Artists and Bands - Page 1 | Billboard [online], billboard.com [dostęp 2017-11-18] (ang.).
  3. ↑ a b allmusic.com
  4. ↑ Andrew Gold: Musician and songwriter
  5. ↑ a b c IMdB Marni Nixon w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ a b Marni Nixon in 'My Fair Lady'
  7. ↑ Voice of the Many, but Rarely Herself
  8. ↑ a b c From shadows to spotlight: Acclaimed soprano Marni Nixon, 76, writes her memoir
  9. ↑ „Hollywood: Instant Voice”. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-23)].
  10. ↑ Biography of Marni Nixon
  11. ↑ „Musicals on DVD 8”
  12. ↑ a b c d e f g „The Singer Symposium 2008 Distinguished Artist Award”
  13. ↑ a b c Marni Nixon
  14. ↑ Taking My Turn. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-21)].
  15. ↑ Voice of „My Fair Lady” and „ West Side Story” Joins Nine on Broadway
  16. ↑ Eliza Doolittle and love of hats bring actors together
  17. ↑ My Fair Lady (Cast Biographies)
  18. ↑ a b Bernheimer: „Marni Nixon”, Grove Music Online
  19. ↑ a b "Marni Nixon Warms Up in Milwaukee for Friel-Based Opera Ballymore, Jan. 29–Feb 14"

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Nixon, Marni, with Cole, Stephen. I Could Have Sung All Night: My Story. New York, Billboard Books. 2006. ISBN 0-8230-8365-9.
  • Martin Bernheimer: „Marni Nixon”, Grove Music Online ed. L. Macy (Accessed September 22, 2008),(subscription access)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marni_Nixon&oldid=71070207”