Masters Snooker 2010

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Masters
2009 2010 2011
Ilustracja
Liczba uczestników

18

Miejsce

Wielka Brytania Wembley Arena, Londyn

Zwycięzca

Mark Selby

II miejsce

Ronnie O’Sullivan

Najwyższy break

140 Neil Robertson
140 Stephen Maguire

Rozegrane mecze

17

Masters Snooker 2010, Pokerstars.com Masters – nierankingowy turniej snookerowy, rozgrywany w dniach 10 – 17 stycznia 2010 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie. W sezonie 2009/2010 po raz pierwszy sponsorem turniej był serwis internetowy Pokerstars.com.

Wzięło w nim udział osiemnastu zawodników. Najlepszych czternastu z oficjalnej listy rankingowej automatycznie zakwalifikowano do pierwszej rundy. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. zagrali w rundzie wstępnej ze zwycięzcą kwalifikacji i beneficjentem dzikiej karty.

Tytułu mistrzowskiego bronił Ronnie O’Sullivan, który przegrał w finale z Markiem Selbym 9:10. Ta sama para zawodników grała w finale w roku 2009.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Zwycięzca: £150 000
II Miejsce: £75 000
Półfinalista: £34 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500

Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000

Łączna pula nagród: £486 000

Wydarzenia związane z turniejem[edytuj | edytuj kod]

  • Rory McLeod został pierwszym w historii czarnoskórym snookerzystą, który weźmie udział w turnieju Masters.
  • Już w pierwszej rundzie turnieju został wyeliminowany zwycięzca poprzedniego turnieju sezonu 2009/2010 (tj. UK Championship) – Ding Junhui.
  • W poniedziałek 11 stycznia Mark Williams, wracając ze spotkania z Rory McLeodem, miał niegroźną stłuczkę samochodową, z której wyszedł ze stłuczonym ramieniem, co groziło mu wycofaniem z turnieju[1].
  • Według telewizji Eurosport sędzia Jan Verhaas istotnie wpłynął na wynik 4. frejma meczu Higgins – Allen (13 stycznia) uznając za niezgodne z zasadami jedno z zagrań Szkota. Powtórki pokazały, że Higgins nie dotknął czerwonej bili[2].
  • Ronnie O’Sullivan po raz dziewiąty grał w półfinale Masters i po raz dziewiąty awansował do finału.
  • Mark Selby po raz trzeci awansował do finału Masters w swoim trzecim występie w turnieju. Najlepszą passę w historii miał Stephen Hendry, który od momentu debiutu w 1989 roku wygrał pięć kolejnych turniejów, by w 1994 przegrać w finale z Alanem McManusem 8:9.

Runda dzikich kart[edytuj | edytuj kod]

Zwycięzcy poniższych meczów zagrają w fazie głównej. Dziką kartę otrzymał Jimmy White[3].

Mecz Wynik
Wild Card 1 Walia Mark J. Williams 6–2 Anglia Rory McLeod
Wild Card 2 Anglia Mark King 6–2 Anglia Jimmy White

Sędziowie[edytuj | edytuj kod]

Przebieg turnieju[edytuj | edytuj kod]

10 stycznia[edytuj | edytuj kod]

W dniu inauguracji turnieju The Masters rozegrano trzy mecze. W pierwszym z nich zmierzyli się Mark Selby i Ding Junhui. Selby, triumfator turnieju sprzed dwóch lat, pokonał wysoko w pierwszej rundzie zwycięzcę niedawnego turnieju UK Championship – Ding Junhuia 6-1. Na przerwę zawodnicy zeszli przy stanie meczu 4-0. Chińczyk pokonał Selby’ego tylko w piątym framie zwyciężając zaledwie dwoma punktami. Najwyższy brejk tego spotkania, autorstwa Marka Selby’ego w 5 framie spotkania, to 64 punkty[4].

Drugi mecz to pojedynek Marco Fu z Peterem Ebdonem. Mecz zaczął się dwoma zwycięskimi frame’ami dla Marco Fu, jednak w kolejnych framach dominował Ebdon najpierw wygrywając 2 framy i schodząc na przerwę przy stanie 2-2. Później wygrał kolejne 4 framy, ostatecznie wygrywając całe spotkanie 6-2. Najwyższy brejk tego spotkania to ostatnie podejście do stołu Ebdona i wbicie 93 punktów[5].

Ostatni pojedynek tego dnia to wieczorne spotkanie fazy dzikich kart, w którym naprzeciwko siebie stanęli Mark King i Jimmy White. Na przerwę schodzili przy stanie 3-1 dla Kinga. Sesja po przerwie zakończyła się takim samym wynikiem (3-1 dla Kinga) a mecz ostatecznie skończył się wynikiem 6-2 dla Marka Kinga. Najwyższy break spotkania spotkania będący również dziełem Kinga, padł w 7. partii i wyniósł 85 punktów[6].

11 stycznia[edytuj | edytuj kod]

W drugim dniu turnieju Masters odbyły się trzy spotkania – jedno eliminacyjne (runda dzikich kart) i dwa z rundy 1/8 finału. W pierwszym pojedynku, walcząc o występ w pierwszej rundzie turnieju zasadniczego, naprzeciwko siebie stanęli Mark J. Williams i Rory McLeod. Mark Williams, po trwającym blisko trzy i pół godziny meczu, wysoko pokonał debiutującego w Masters Rory’ego McLeoda 6-2. Dzięki temu zapewnił sobie występ w pierwszej rundzie turnieju. Najwyższy brake meczu to 64 punkty Williamsa[7].

Drugie spotkanie to pojedynek Shauna Murphy’ego z wielokrotnym triumfatorem tego turnieju – Stephenem Hendrym. W tym dość wyrównanym meczu, w którym padły pierwsze stupunktowe brake'i, wynikiem 6-4 zwyciężył Shaun Murphy pokonując sześciokrotnego triumfatora tego turnieju. Anglik decydującą niebieską bilę w 10. partii wbił przy próbie zagrania odstawnej. Wcześniej Szkot odrobił brakujące punkty po wymuszeniu faulu rywala. Autorem najwyższego brake'a spotkania został Hendry wbijając 114 punktów[7].

Trzeci mecz rozgrywany tego dnia to 8. w historii spotkanie przy stole Stephena Maguire’a ze zwycięzcą meczu eliminacyjnego rozgrywanego w dniu poprzednim – Markiem Kingiem. Maguire pokonał Kinga w meczu o ćwierćfinał Masters wynikiem 6-3. Swoje zwycięstwo okrasił najwyższym podówczas brake'iem zawodów w wysokości 121 punktów[7].

12 stycznia[edytuj | edytuj kod]

Trzeci dzień turnieju to dwa spotkania fazy 1/8 finału. Podczas pierwszego meczu przy stole spotkali się Australijczyk Neil Robertson z obrońcą tytułu, Anglikiem Ronnie O’Sullivanem. Na przerwę po 4 framie zawodnicy schodzili przy prowadzeniu Robertsona 3-1. Po przerwie Ronnie O’Sullivan odrobił straty – Robertson w drugiej części meczu wygrał tylko jednego frame’a pieczętując go 140-punktowym brejkiem. Wynik meczu: 6-4 dla O’Sullivana[8].

W drugim meczu tego dnia, w sesji wieczornej, stanęli naprzeciwko siebie Allister Carter i Mark J. Williams. Do regulaminowej przerwy mecz był bardzo wyrównany; zawodnicy wyszli na kwadrans przerwy przy stanie meczu 2-2. Po przerwie mecz był już bardziej jednostronny i zakończył się wynikiem 6-3 dla Walijczyka. Najwyższy, a zarazem jedyny stupunktowy brake tego spotkania to 102 punkty Williamsa[8].

13 stycznia[edytuj | edytuj kod]

W czwartym dniu turnieju Masters rozegrano dwa ostatnie spotkania fazy 1/8 finału. Pierwszy pojedynek zgromadził przy snookerowym stole Marka Allena i aktualnego Mistrza świata – Johna Higginsa. Było to czwarte w historii spotkanie tych zawodników. Podczas tego spotkania doszło do rozbieżności zdań sędziego i Johna Higginsa. W czwartej partii, przy stanie 2-1 i 42-10 dla Allena, John Higgins składając się do czarnej bili dotknął – zdaniem sędziego Jana Verhaasa – czerwona bilę. Holender mimo zdziwienia szkockiego snookerzysty, ogłosił faul. Siedem punktów powędrowało na licznik Allena, który kilka chwil później zapewnił sobie zwycięstwo w partii i prowadzenie do przerwy w meczu 3-1. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 6-3 dla Marka Allena. Najwyższy brake spotkania – 73 punkty Allena w 6 framie[9].

W sesji wieczornej zagrali Anglik Joe Perry i Walijczyk Ryan Day. Pierwsza część spotkania to zdecydowana dominacja Ryana Daya; schodząc na przerwę prowadził 4-0. Po przerwie – dominacji Walijczyka ciąg dalszy. Wprawdzie nie wbił żadnego brake'a stupunktowego (najwyższy brake Daya a zarazem całego meczu – 66 punktów), ale po zaledwie dwóch i pół godziny meczu wyklarował się końcowy wynik: 6-0 dla Daya[10].

14 stycznia[edytuj | edytuj kod]

Piąty dzień tegorocznej edycji turnieju The Masters to dwa spotkania ćwierćfinałowe. Pierwszy pojedynek rozegrali między sobą dwaj Anglicy – Peter Ebdon i obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan. O’Sullivan prowadził do przerwy już 4-0, kiedy rywal zaczął batalię o powrót do meczu. Obrońca tytułu jednak nadal kontrolował to spotkanie. Mecz zakończył się w 9 framie, gdzie padł najwyższy brake spotkania, a zarazem 588 brake stupunktowy w karierze[11] – 106 punktów O’Sullivana[12]. Było to 19. zwycięstwo O’Sullivana w 40. w historii spotkań tych zawodników[11].

Drugi pojedynek to spotkanie Shaun Murphy – Mark J. Williams. Zawodnicy schodzili na regulaminową przerwę przy stanie meczu 3-1 dla Walijczyka. W całym meczu padł tylko jeden brake stupunktowy, autorstwa Shauna Murphy’ego – 100 punktów. Po blisko trzy i pół godzinnej walce o półfinał The Masters wyklarował się ostateczny wynik: 6-4 dla Marka Williamsa[13].

15 stycznia[edytuj | edytuj kod]

Pojedynki szóstego dnia turnieju, czyli dwa ćwierćfinały wyłoniły drugą parę półfinalistów. W pierwszym meczu, w którym naprzeciwko siebie stanęli Szkot Stephen Maguire i Walijczyk Ryan Day, od samego początku dominował Szkot. W pojedynku tych zawodników nie padł wprawdzie ani jeden brake stupunktowy, jednak spotkanie to zakończyło się wysoką wygraną Stephena Maguire’a: 6-1[14].

Drugi ćwierćfinał tego dnia, a zarazem ostatni w turnieju, zgromadził przy stole Anglika Marka Selby’ego i reprezentanta Irlandii Północnej Marka Allena. Pierwsza część spotkania przebiegała pod znakiem dominacji Selby’ego, który wygrał trzy pierwsze frame’y. Do przerwy Mark Allen podniósł się jednak w 4. framie wbijając wysokiego, 114-punktowego brejka. Zawodnicy schodzili na przerwę przy prowadzeniu Anglika 3-1. Po przerwie mecz stał się bardziej wyrównany. Allen doprowadził do stanu 3-3 i obaj zawodnicy nie dali przeciwnikowi oddalić się na więcej niż jeden frame przewagi. O wyniku meczu zadecydowała ostatnia partia, wygrana przez Anglika. Był to najdłuższy dotychczas pojedynek w turnieju, który trwał blisko 5 godzin[15][16].

16 stycznia[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym meczu półfinałowym spotkali się Ronnie O’Sullivan oraz Mark J. Williams. Pojedynek w znakomitym stylu rozpoczął Walijczyk, uzyskując breaka 107 punktów, po tym, gdy O’Sullivan spudłował czerwoną po długości stołu. W drugim framie żaden z graczy nie przekroczył 40 punktów w breaku, ale znowu lepszy okazał się Williams. Trzecia partia ponownie przebiegała pod kontrolą Walijczyka, ale utrata pozycji przy budowaniu breaka, a później błąd na odstawnej spowodował, że swoją szansę otrzymał O’Sullivan, który breakiem 86 punktów wygrał pierwszego frame’a w meczu. Ostatnia partia przed regulaminową przerwą miała jednostronny przebieg, trzykrotny mistrz świata doprowadził do remisu breakiem 99 punktów[17].

W piątej partii Mark Williams popełnił kolejne błędy, co umożliwiło O’Sullivanowi wyjście na prowadzenie w meczu. Jednak w kolejnym framie Walijczyk przerwał złą passę i najwyższym breakiem w całym spotkaniu – 132 punkty – doprowadził do remisu. W siódmym framie dwukrotny mistrz świata stracił pozycję przy breaku 26 punktów i forsował wbicie trudnej czerwonej, którą spudłował. O’Sullivan wykorzystał szansę i breakiem 60 punktów ponownie objął prowadzenie. W ósmej partii O’Sullivan próbował wbicia z ogromną siłą brązowej bili, która wypadła poza stół. Williams przejął kontrolę nad sytuacją i breakiem 78 punktów doprowadził do stanu 4-4. W dziewiątej partii prosty błąd Anglika na wbiciu czerwonej kosztował go utratą frame’a, gdyż Williams ponownie jednym podejściem do stołu zapewnił sobie sukces (break 96 punktów). Będąc pod ścianą, O’Sullivan uzyskał 67 punktów w dziesiątym framie, doprowadzając do decydującej, jedenastej partii[17].

W ostatnim framie pierwszy swoją szansę otrzymał Anglik, lecz rozbijając z niebieskiej bili układ czerwonych przypadkowo – i bardzo pechowo – skierował aż dwie czerwone do kieszeni. Jednak Williams nie wykorzystał – wzorem partii ósmej i dziewiątej – tej okazji, pudłując czerwoną do środkowej kieszeni przy 32 punktach w breaku. Do gry powrócił O’Sullivan, który zbudował przewagę wymagającą uzyskania dwóch snookerów przez Walijczyka przy trzech kolorowych bilach na stole. Ten nie był w stanie tego uczynić, a O’Sullivan wbił bilę niebieską i różową, zapewniając sobie zwycięstwo w tym wyrównanym meczu[17].

W drugim meczu półfinałowym spotkali się Stephen Maguire oraz Mark Selby. Pierwszy frame padł łupem Anglika, który wykorzystał dwa błędy na wbiciu czerwonej przez cały stół Szkota. Maguire doprowadził do remisu w drugim framie, otrzymując szansę po nieskutecznym wyjściu Anglika z pozycji snooker. Trzecia partia ponownie miała niespójny przebieg, najwyższy break Selby’ego – 38 punktów – wystarczył do zwycięstwa wobec nie najlepszej jakości odstawnych Szkota. W ostatnim framie przed regulaminową przerwą Maguire wyrównał najwyższego breaka w całym turnieju – 140 punktów – ponownie doprowadzając do remisu[18].

Po przerwie Maguire miał szansę na pierwsze prowadzenie w meczu lecz prosty błąd na wbiciu czerwonej spowodował, że Selby jednym podejściem zapewnił sobie sukces (break 84 punktów). Poziom meczu zdecydowane wzrósł; w kolejnym framie Maguire uzyskał breaka 99 punktów, na co Selby odpowiedział 91 punktami i ponownie wysunął się na prowadzenie 4-3. W ósmej partii Szkot popełnił błąd na odstawnej, a break 51 punktów Selby’ego okazał się wystarczający do wygranej. W dziewiątym framie Maguire popełnił kolejne błędy, najpierw na wbiciu czerwonej, a później odstawnej, dzięki czemu Selby w dwóch podejściach zapewnił sobie zwycięstwo w całym meczu. Tym samym Anglik po raz trzeci awansował do finału Masters w swoim trzecim występie w Wembley Arena[18].

17 stycznia[edytuj | edytuj kod]

Ostatni, ósmy dzień turnieju – dzień finału tegorocznej edycji turnieju The Masters. W finale tym grali dwaj Anglicy – Mark Selby i obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan. Ronnie i Mark zagrali ze sobą po raz dziesiąty. Przed tym spotkaniem odnotowaniu dziewięć oficjalnych meczów pomiędzy tymi zawodnikami: sześć razy wygrywał O’Sullivan, dwa razy Selby, a raz padł remis w Premier League. Ostatni mecz rozegrali miesiąc wcześniej w ćwierćfinale UK Championship, kiedy górą był O’Sullivan, zwyciężając 9-3.

Dla O’Sullivana to 9. finał turnieju Masters w karierze, co stanowi wyrównanie rekordu Stephena Hendry’ego. Do tej pory ostateczny triumf odnosił czterokrotnie (Hendry zaś sześciokrotnie). Również Selby może pochwalić się 50-procentową skutecznością konwersji udziałów w finale na wygrane. Tyle, że wystąpił do tej pory w dwóch takich meczach jeden z nich wygrywając[19].

Pierwszy frame zakończył się zwycięstwem młodszego Anglika. O’Sullivan stracił pozycję przy breaku 35 punktów i forsował wbicie czerwonej bili, której nie trafił. Selby najpierw odpowiedział 32 punktami, po czym dokończył dzieła po złej odstawnej rywala. W drugim framie Selby przypadkowo trafił białą bilą do kieszeni przy 30 punktach w breaku, na co O’Sullivan odpowiedział 56 punktami. Selby potrzebował w tym momencie snookera; postawił go i zdobył punkty z faulu rywala, ale później wystawił łatwą czerwoną i trzykrotny mistrz świata doprowadził do remisu. W kolejnych dwóch partiach przed regulaminową przerwą przy stole dominował O’Sullivan. Breaki w wysokości 86 i 122 punktów (jego najwyższy w turnieju) wysunęły starszego Anglika na prowadzenie 3-1[20].

W piątym framie Selby popełnił błąd na wbiciu czerwonej przez cały stół, dzięki czemu wystawił grę O’Sullivanowi, który uzyskał drugiego breaka stupunktowego z rzędu (101 punktów). Szósta partia przyniosła przełamanie młodszemu Anglikowi, który uzyskał 83 punkty w breaku. W następnej zdobył 112 punktów i zmniejszył stan meczu na 3-4. Ósmy frame ponownie lepiej rozpoczął Selby, ale stracił pozycję przy 33 punktach w breaku. O’Sullivan odpowiedział 56 punktami, lecz spudłował różową do środkowej kieszeni, po trafieniu której zmusiłby Selby’ego do szukania snookerów. Młodszy Anglik nie wykorzystał jednak tej szansy, myląc się na wbiciu żółtej bili, którą ponadto wystawił rywalowi. O’Sullivan wbił bile kolorowe do różowej włącznie i po pierwszej sesji prowadził 5-3[20].

Wieczorną sesję zwycięsko rozpoczął Selby, który wskutek błędów O’Sullivana na odstawnej oraz wyjściu ze snookera, uzyskał dwa breaki powyżej pięćdziesięciu punktów (54, 58). W dziesiątej partii Selby spudłował czerwoną zagrywaną z przyrządu, natomiast O’Sullivan uzyskał breaka 92 punktów i powrócił na przewagę dwóch frame’ów 6-4. W jedenastej partii popisał się jednak słabym rozbiciem, co wykorzystał młodszy Anglik i breakiem 129 punktów zmniejszył straty. W ostatnim framie przed regulaminową przerwą Selby był na najlepszej drodze do wyrównania, lecz stracił pozycję przy 37 punktach wskutek zbyt mocnego odbicia białej bili od bandy. O’Sullivan najpierw uzyskał breaka 49 punktów, a później wykorzystał nieudane wyjście rywala ze snookera i ponownie objął dwuframe’owe prowadzenie 7-5[20].

Trzynasta partia była kopią jedenastej; słabe rozbicie O’Sullivana wykorzystał Selby, uzyskując breaka 78 punktów. W czternastej O’Sullivan atakował breaka maksymalnego, ale stracił pozycję przy 41 punktach po nieudanym rozbiciu skupiska czerwonych bil. Selby popełnił jednak faul, próbując wbić czerwoną po długości stołu i trzykrotny mistrz świata dokończył dzieła breakiem 89 punktów. W piętnastym framie kolejne błędy młodszego Anglika, najpierw na wbiciu czerwonej, a później na odstawnej spowodowały, że break 91 punktów O’Sullivana powiększył jego przewagę do trzech partii. Szesnasta partia mogła być ostatnią, ale starszy Anglik spudłował trudny wózek, zostawiając grę Selby’emu, który zdobył 62 punkty i wygrał frame’a. W kolejnej partii Selby wbił trzeciego breaka stupunktowego (109 punktów), zmniejszając stan pojedynku do 8-9. Frame dziewiętnasty przyniósł ogromne emocje i rozstrzygnął się na bilach kolorowych. O’Sullivan spudłował trudne cięcie zielonej, zostawiając grę Selby’emu, który wygrał tę partię na ostatniej, czarnej bili. W decydującym framie Selby podtrzymał zwycięską passę i mimo utraty pozycji przy 27 punktach, zdołał powrócić do gry i doprowadził do sytuacji, w której O’Sullivan potrzebował snookera. Trzykrotny mistrz świata nie wbił jednak ani jednej bili i Mark Selby po raz drugi w karierze mógł świętować sukces w turnieju Masters[20].

Drabinka turniejowa[edytuj | edytuj kod]

1/8
(do 6 frame’ów) 		Ćwierćfinał
(do 6 frame’ów) 		Półfinał
(do 6 frame’ów) 		Finał
(do 10 frame’ów)
            
Anglia Ronnie O’Sullivan 6
Australia Neil Robertson 4
Anglia Ronnie O’Sullivan 6
Anglia Peter Ebdon 3
Hongkong Marco Fu 2
Anglia Peter Ebdon 6
Anglia Ronnie O’Sullivan 6
Walia Mark J. Williams 5
Anglia Allister Carter 3
Walia Mark J. Williams 6
Walia Mark J. Williams 6
Anglia Shaun Murphy 4
Anglia Shaun Murphy 6
Szkocja Stephen Hendry 4
Anglia Ronnie O’Sullivan 9
Anglia Mark Selby 10
Szkocja Stephen Maguire 6
Anglia Mark King 3
Szkocja Stephen Maguire 6
Walia Ryan Day 1
Walia Ryan Day 6
Anglia Joe Perry 0
Szkocja Stephen Maguire 3
Anglia Mark Selby 6
Anglia Mark Selby 6
Ding Junhui 1
Anglia Mark Selby 6
Irlandia Północna Mark Allen 5
Szkocja John Higgins 3
Irlandia Północna Mark Allen 6

Finał[edytuj | edytuj kod]

Finał: Do 10 frame’ów
Wembley Arena, Londyn, 17 stycznia 2010. Sędzia: Holandia Jan Verhaas
Anglia Ronnie O’Sullivan
 9 – 10 Anglia Mark Selby
Sesja południowa: 35(35)-81, 90(56)-34(30), 86(86)-7, 122(122)-0, 101(101)-4,
0-83(83), 0-112(112), 74(54)-33(33)
Sesja wieczorna: 0-117(54, 58), 114(92)-8, 0-129(129), 74(49)-41(37), 0-78(78),
137(41, 89)-0, 91(91)-3, 25-92(62), 8-109(109), 67-78, 0-65(27, 37)
122 Najwyższy break 129
2 Breaki stupunktowe 3
8 Breaki 50-punktowe 8

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego[edytuj | edytuj kod]

Statystyki turnieju[edytuj | edytuj kod]

Statystyki pierwszej rundy[edytuj | edytuj kod]

Państwo Il. zawodników % zawodników
Anglia Anglia 7 43,75%
Szkocja Szkocja 3 18,75%
Walia Walia 2 12,50%
Irlandia Północna Irlandia Północna 1 6,25%
Chiny 1 6,25%
Australia Australia 1 6,25%
Hongkong Hongkong 1 6,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 14
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 68 (88)
  • Średnia liczba partii w meczu: 8,50
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki ćwierćfinałów[edytuj | edytuj kod]

Państwo Il. zawodników % zawodników
Anglia Anglia 4 50%
Walia Walia 2 25%
Szkocja Szkocja 1 12,5%
Irlandia Północna Irlandia Północna 1 12,5%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 37 (44)
  • Średnia liczba partii w meczu: 9,25
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki półfinałów[edytuj | edytuj kod]

Państwo Il. zawodników % zawodników
Anglia Anglia 2 50%
Walia Walia 1 25%
Szkocja Szkocja 1 25%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 20 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 10
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:3
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

Pomiędzy 26 a 29 października 2009 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Rory McLeod, który pokonał w finale kwalifikacji Andrew Higginsona 6:1. McLeod tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Williamsem.

Nagrody kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

Zwycięzca: £2 000
II Miejsce: £680
Półfinalista: £250
Ćwierćfinalista: £105[21]

Drabinka kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

  Runda 1
Do 4 wygranych partii 		Runda 2
Do 5 wygranych partii 		Runda 3
Do 5 wygranych partii 		Ćwierćfinał
Do 5 wygranych partii 		Półfinał
Do 5 wygranych partii 		Finał
Do 6 wygranych partii
                                                         
Anglia  Matthew Selt 3     Anglia  Barry Hawkins 1  
Anglia  Ben Woollaston 4     Anglia  Ben Woollaston 5  
  Anglia  Ben Woollaston 5  
   Liu Song 1  
 Liu Song 4 Irlandia  Fergal O’Brien 4
Anglia  Sam Baird 2      Liu Song 5  
  Anglia  Ben Woollaston 5  
  Anglia  Michael Holt 3  
Anglia  Martin Gould 4     Irlandia Północna  Gerard Greene 3  
Anglia  Chris Norbury 3     Anglia  Martin Gould 5  
  Anglia  Martin Gould 4
  Anglia  Michael Holt 5  
Irlandia  Ken Doherty 2 Anglia  Michael Holt 5
Walia  Michael White 4     Walia  Michael White 3  
  Anglia  Ben Woollaston 1  
  Anglia  Rory McLeod 5  
Tajlandia  Atthasit Mahitthi 1     Anglia  Stephen Lee 3  
Anglia  David Gray 4     Anglia  David Gray 5  
  Anglia  David Gray 5
  Anglia  Jimmy White 4  
Anglia  Jimmy White 4 Anglia  Ian McCulloch 3
Anglia  Andrew Norman 1     Anglia  Jimmy White 5  
  Anglia  David Gray 2
  Anglia  Rory McLeod 5  
Walia  Daniel Wells 4     Anglia  Rory McLeod 5  
Anglia  Jimmy Robertson 1     Walia  Daniel Wells 0  
  Anglia  Rory McLeod 5
  Anglia  Ricky Walden 2  
Anglia  Lee Page 2 Anglia  Ricky Walden 5
Belgia  Bjorn Haneveer 4     Belgia  Bjorn Haneveer 0  
Anglia  Rory McLeod 6
Anglia  Andrew Higginson 1
Anglia  David Gilbert 1     Anglia  Dave Harold 2  
 Zhang Anda 4      Zhang Anda 5  
   Zhang Anda 3  
  Anglia  Andrew Higginson 5  
Anglia  Andrew Higginson 4 Anglia  Judd Trump 1
Tajlandia  Noppadol Sangnil 1     Anglia  Andrew Higginson 5  
  Anglia  Andrew Higginson 5  
  Walia  Matthew Stevens 1  
Anglia  Simon Bedford 4     Walia  Matthew Stevens 5  
Anglia  Craig Steadman 1     Anglia  Simon Bedford 2  
  Walia  Matthew Stevens 5
  Tajlandia  James Wattana 3  
Anglia  Mark Joyce 1 Anglia  Stuart Bingham 4
Tajlandia  James Wattana 4     Tajlandia  James Wattana 5  
  Anglia  Andrew Higginson 5
  Anglia  Anthony Hamilton 3  
Anglia  Tom Ford w/d     Irlandia Północna  Joe Swail 2  
Anglia  Shailesh Jogia w/o     Anglia  Shailesh Jogia 5  
  Anglia  Shailesh Jogia 1
  Anglia  Anthony Hamilton 5  
Anglia  Matthew Couch 4 Anglia  Anthony Hamilton 5
Irlandia  Brendan O’Donoghue 2     Anglia  Matthew Couch 0  
  Anglia  Anthony Hamilton 5
  Anglia  Barry Pinches 0  
Anglia  Robert Milkins 4     Szkocja  Jamie Burnett 3  
Anglia  David Hogan 2     Anglia  Robert Milkins 5  
  Anglia  Robert Milkins 4
  Anglia  Barry Pinches 5  
Anglia  Barry Pinches 4 Anglia  Jamie Cope 2
Irlandia Północna  Jordan Brown 2     Anglia  Barry Pinches 5  

Breaki stupunktowe kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ thesun.co.uk: That was no car crash effort. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  2. ↑ eurosport.pl: Faul widmo. Verhaas skrzywdził Higginsa. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  3. ↑ Snooker Scene Blog: Jungle Jimmy gets Wembley wildcard
  4. ↑ eurosport.pl: Pewny awans Selby’ego. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  5. ↑ eurosport.pl: Ebdon zdmuchnął Fu. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  6. ↑ eurosport.pl: King odsyła White’a z powrotem do dżungli. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  7. ↑ a b c bbc.co.uk: Shaun Murphy ousts Stephen Hendry in Masters thriller. [dostęp 2010-01-12]. (ang.).
  8. ↑ a b bbc.co.uk: O’Sullivan hits back to beat Robertson in the Masters. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  9. ↑ eurosport.pl: Allen pobił mistrza. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  10. ↑ eurosport.pl: Day zmiótł Perry’ego. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  11. ↑ a b eurosport.pl: O’Sullivan nie zląkł się demonów. Jest w czwórce. [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  12. ↑ eurosport.pl: Snooker – Ronnie kończy "Ebbo". [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  13. ↑ eurosport.pl: Williams jedzie dalej. [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  14. ↑ eurosport.pl: Maguire (znowu) w półfinale. [dostęp 2010-01-15]. (pol.).
  15. ↑ eurosport.pl: Selby zrobił to znowu. [dostęp 2010-01-16]. (pol.).
  16. ↑ eurosport.pl: Mark Selby zmorą Allena. Bida pokonała Nędzę. [dostęp 2010-01-15]. (pol.).
  17. ↑ a b c bbc.co.uk: O’Sullivan edges Williams in Wembley Masters thriller. [dostęp 2010-01-16]. (ang.).
  18. ↑ a b bbc.co.uk: Mark Selby to play Ronnie O’Sullivan in Masters final. [dostęp 2010-01-17]. (ang.).
  19. ↑ eurosport.pl: Finał O’Sullivan – Selby na eurosport.pl.. [dostęp 2010-01-17]. (pol.).
  20. ↑ a b c d bbc.co.uk: Mark Selby shocks Ronnie O’Sullivan at Masters final. [dostęp 2010-01-18]. (ang.).
  21. ↑ Global Snooker: 2009-10 Masters Qualifying Event. [dostęp 2010-01-15]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Turnieje snookerowe sezonu 2009/2010

Masters
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Masters_Snooker_2010&oldid=72458123”