Maurycy Zamoyski

Maurycy Zamoyski
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1871 ; Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	5 maja 1939 ; Klemensów, Polska
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 19 stycznia 1924; do 27 lipca 1924
Przynależność polityczna	Związek Ludowo-Narodowy
Poprzednik	Karol Bertoni (p.o)
Następca	Aleksander Skrzyński
	Poseł RP we Francji
Okres	od 1 sierpnia 1919; do 19 stycznia 1924
Poprzednik	Erazm Piltz (delegat Rządu)
Następca	Alfred Chłapowski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 14 mar 2018, była oparta na tej wersji.

Maurycy Klemens Zamoyski herbu Jelita (ur. 30 lipca 1871 w Warszawie, zm. 5 maja 1939 w Klemensowie) – polityk, dyplomata, działacz społeczny, wiceprezes Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, członek Komitetu Narodowego Polskiego (1914–1917)^[1], hrabia, XV ordynat na Zamościu, w 1922 roku posiadał majątki ziemskie o powierzchni 190 900 ha^[2].

Życiorys

Pochodził z hrabiowskiej rodziny herbu Jelita, syn Tomasza Franciszka Zamoyskiego herbu Jelita i Marii Anny Natalii Potockiej z Podhajec herbu Pilawa (Srebrna)^[3]. Był członkiem Ligi Narodowej od 1905 roku^[4]. Był członkiem Towarzystwa Tajnego Nauczania w Warszawie^[5]. W 1906 został wybrany do I Dumy. Posiadał jeden z największych majątków ziemskich na ziemiach polskich. W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich^[6].

Był ambasadorem RP w Paryżu w latach 1919–1924; przez 7 miesięcy od 19 stycznia 1924 roku sprawował urząd ministra spraw zagranicznych.

Był kandydatem prawicy i kontrkandydatem Gabriela Narutowicza na urząd Prezydenta RP w 1922 roku. Zgodnie z konstytucją marcową wyboru Prezydenta dokonywało Zgromadzenie Narodowe. Mimo że Maurycy Zamoyski prowadził w pierwszej i następnych turach głosowań, w ostatecznym głosowaniu otrzymał 227, a Gabriel Narutowicz 289 głosów.

Członek, wiceprezes (1902–1907), prezes (1907–1919) komitetu budowy pomnika Fryderyka Chopina w Warszawie.

Jego synem był Jan Tomasz Zamoyski – ostatni XVI ordynat na Zamościu, senator i Marszałek Senior Senatu II kadencji. Wnuk, Marcin Zamoyski, był prezydentem Zamościa, wojewodą zamojskim i przewodniczącym Rady Miejskiej Zamościa.

Odznaczenia

Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[7]
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[8]
Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[9]
Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania)^[9]
Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau (Holandia) ^[9]
Krzyż Wielki Orderu Korony (Włochy) ^[9]

Przypisy

↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.
↑ Wojciech Roszkowski, Lista największych właścicieli ziemskich w Polsce w 1922 r., w: Przegląd Historyczny, 1983, Tom 74 , Numer 2, s. 283
↑ Maurycy Klemens Zamoyski na stronie potomków Sejmu Wielkiego
↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 588.
↑ Cecylia Ceysingerówna, Tajne nauczanie w Warszawie (1894-l906/7), w: Niepodległość, t. II, z. 1(3), wydanie II, 1933, s. 98.
↑ Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
↑ ^a ^b ^c ^d Joanna Janicka: Maurycy hrabia Zamoyski. Zarys losów życiowych i politycznych oraz wgląd w struktury gospodarcze ordynacji. Lublin: Norbertinum, 2000, s. 229.

Szablon:Minister spraw zagranicznych II RP

[Roman_Dmowski_Polityka_polska-1] Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.

[2] Wojciech Roszkowski, Lista największych właścicieli ziemskich w Polsce w 1922 r., w: Przegląd Historyczny, 1983, Tom 74 , Numer 2, s. 283

[sejm-wielki-8362-3] Maurycy Klemens Zamoyski na stronie potomków Sejmu Wielkiego

[Stanisław_Kozicki_Historia-4] Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 588.

[5] Cecylia Ceysingerówna, Tajne nauczanie w Warszawie (1894-l906/7), w: Niepodległość, t. II, z. 1(3), wydanie II, 1933, s. 98.

[Kazimierz_Władysław_Kumaniecki-6] Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.

[Order_Odrodzenia_Polski_Trzechlecie-s15-7] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

[Order_Odrodzenia_Polski_Trzechlecie-s16-8] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.

[jj-9] Joanna Janicka: Maurycy hrabia Zamoyski. Zarys losów życiowych i politycznych oraz wgląd w struktury gospodarcze ordynacji. Lublin: Norbertinum, 2000, s. 229.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

W dniu zaprzysiężenia	Władysław Grabski Karol Bertoni p.o. Ludwik Darowski Józef Kiedroń Zdzisław Ludkiewicz Bolesław Miklaszewski Józef Raczyński p.o. Mieczysław Rybczyński p.o. Władysław Sołtan Kazimierz Sosnkowski Kazimierz Tyszka p.o. Włodzimierz Wyganowski
Późniejsi członkowie rządu	Stanisław Grabski Zygmunt Hübner Stanisław Janicki Czesław Klarner Wiesław Kopczyński Władysław Raczkiewicz Józef Radwan p.o. Cyryl Ratajski Władysław Sikorski Gustaw Simon p.o. Aleksander Skrzyński Franciszek Sokal Stanisław Thugutt Maurycy Zamoyski Jan Zawidzki p.o. Antoni Żychliński