Mečislovas Reinys

Mečislovas Reinys

Znaczek wydany przez Litewską Pocztę
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1884 Daugaliai
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1953 Włodzimierz
minister spraw zagranicznych Litwy
Okres	od 25 września 1925 do 21 kwietnia 1926
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Voldemaras Čarneckis
Następca	Leonas Bistras

Arcybiskup tytularny Cypsela
Data urodzenia	5 lutego 1884
Data śmierci	8 listopada 1953
Biskup pomocniczy wileński
Okres sprawowania	1940-1953
Biskup koadiutor wileński
Okres sprawowania	1926-1940
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	10 czerwca 1907
Nominacja biskupia	5 kwietnia 1926
Sakra biskupia	16 maja 1926

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	16 maja 1926
Konsekrator	Jerzy Matulewicz
Współkonsekratorzy	Juozapas Kukta Justinas Staugaitis
Współkonsekrowani biskupi Vincentas Brizgys 1940 Vincentas Padolskis 1940

Mečislovas Reinys (ur. 5 lutego 1884 w Daugaliai, zm. 8 listopada 1953 we Włodzimierzu) – litewski wykładowca uniwersytecki, filozof i psycholog, ksiądz katolicki i arcybiskup wileński (1941-53), polityk chadecji oraz minister spraw zagranicznych w latach 1925-26, represjonowany w czasach stalinizmu.

Życiorys

Po ukończeniu w 1905 roku wileńskiego seminarium studiował na Akademii Duchownej w Petersburgu. W lipcu 1907 roku został wyświęcony na księdza, dwa lata później uzyskał tytuł doktora teologii. Naukę kontynuował w Louvain (filozofia i biologia) oraz Strasburgu (apologetyka). W 1916 roku podjął pracę w Seminarium w Wilnie jako wykładowca.

W 1919 roku aresztowany tymczasowo przez wojska bolszewickie. Po przyłączeniu Wilna do II RP w 1922 roku wyjechał na Litwę - osiedlił się w Kownie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Witolda Wielkiego teologię, filozofię oraz kierował Wydziałem Psychologii.

Angażował się w działalność polityczną po stronie chadecji - w 1925 roku został ministrem spraw zagranicznych, podpisał konkordat Republiki Litewskiej z Watykanem, na mocy którego została utworzona odrębna metropolia w Kownie.

5 kwietnia 1926 roku papież Pius XI mianował go biskupem koadiutatorem Wyłkowyszek na Suwalszczyźnie.

Działał na rzecz powołania katolickiego uniwersytetu na Litwie, jego starania zakończyły się niepowodzeniem.

W lipcu 1940 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym i pomocniczym Wilna, po aresztowaniu Romualda Jałbrzykowskiego przez Niemców zarządzał diecezją wileńską aż do pojmania przez NKWD w 1947 roku pod zarzutem „konszachtów z antyradzieckim podziemiem nacjonalistycznym”.

Skazany na 10 lat więzienia i osadzony we Włodzimierzu, gdzie zmarł.

Autor prac z dziedziny filozofii, psychologii i socjologii (m.in. „Rasizmo problema”, wyd. Kowno 1939).

Zobacz też

• antykatolicyzm

Bibliografia

• Roszkowski W., Kofman J. (red.), Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2005, ISBN 83-7399-084-4