Melanophryniscus stelzneri
Melanophryniscus stelzneri | |
(Weyenbergh, 1875) | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Melanophryniscus stelzneri |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
Melanophryniscus stelzneri – niewielki jadowity płaz z rodziny ropuchowatych.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Suche i trawiaste obszary Argentyny i Paragwaju (pampasy).
Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała nie przekracza 4 cm, najczęściej spotyka się osobniki długości 3,5 cm. Samce są odmiennie ubarwione i zwykle trochę mniejsze niż samice. Jest to szczególnie ważne w okresie godowym, gdy samiec jest przez pewien czas dźwigany na grzbiecie samicy.
Ubarwienie grzbietu jest czarne z nieregularnymi, żółtymi plamkami. Brzuch oraz spodnia strona kończyn aż do palców są jaskrawopomarańczowe.[2]
Jadowitość[edytuj | edytuj kod]
Jad Melanophryniscus stelzneri jest bardzo silny, porównywalny z jadem Dendrobatidae.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Żyje na piaszczystych wydmach porośniętych zaroślami.[2] Można go spotkać nie tylko nocą, ale także w ciągu dnia. Jest w stanie poruszać się na czterech łapach w charakterystyczny dla ropuch sposób lub robić niewielkie skoki. W przypadku zaskoczenia na otwartym terenie, nie mając żadnego sposobu ucieczki, nieruchomieje i zakłada na grzbiet wszystkie swoje łapy, tym samym odstraszając wroga jaskrawopomarańczowym ubarwieniem.
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Drobne muchówki, błonkówki i pająki.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
W porze deszczowej samce i samice wędrują do zapełniających się wodą zbiorników, bądź nawet większych kałuż[2], by tam odbyć gody, wydając przy tym głośne dźwięki rozpoczynające się od krótkiego odgłosu podobnego do świstu[2], po którym następują dźwięczne, metaliczne, trele przypominające głos ptaka (bądź naszej ropuchy zielonej[2]). W tym czasie również samce staczają walki o terytorium, nawzajem się przepychając, a zwycięzca chwyta przednimi kończynami samicę i pływa z nią do końca okresu godowego. Po odbytych godach, ze złożonych jaj, już w ciągu 24 godzin wykluwają się malutkie kijanki, które rozpoczynają samodzielne życie w wodzie, a po kilku tygodniach przeobrażają się w dorosłego osobnika. Wszystko to dzieje się tak szybko, gdyż w końcu w zbiornikach wody zaczyna ubywać, a tak, młode płazy mogą już wyjść na ląd, by tam prowadzić dalsze życie. Jest to specyficzny sposób na ratowanie potomstwa przed zagładą.
Znaczenie dla człowieka[edytuj | edytuj kod]
Jad czasem jest wykorzystywany przez Indian do zatruwania strzał.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Melanophryniscus stelzneri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d e Mały słownik zoologiczny: gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986. ISBN 83-214-0464-2
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jadowite płazy i gady, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1994
- Mały słownik zoologiczny: gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986. ISBN 83-214-0464-2