Metody (Krasnopiorow)
| Michaił Krasnopiorow | |
| Biskup pietropawłowski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1868 |
| Data i miejsce śmierci |
4 lutego 1921 |
| Biskup pietropawłowski | |
| Okres sprawowania |
1914-1921 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
11 lutego 1900 |
| Prezbiterat |
1890 |
| Chirotonia biskupia |
10 lutego 1913 |
| Data konsekracji |
10 lutego 1913 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Metody, imię świeckie Michaił Płatonowicz Krasnopiorow (ur. 18 lipca?/30 lipca 1868 we Wiatskim, zm. 4 lutego 1921 w Pietropawłowsku) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem cerkiewnego psalmisty. Ukończył seminarium duchowne w Wiatce, po czym podjął pracę nadzorcy uczniów niższej szkoły duchownej w Sarapule. W 1890 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty. W 1898, po śmierci małżonki, wyjechał do Kazania na wyższe studia teologiczne w Kazańskiej Akademii Duchownej. 11 lutego 1900, w trakcie studiów, złożył wieczyste śluby mnisze przed rektorem akademii Antonim (Chrapowickim)[1], przyjmując imię zakonne Metody. W 1902 uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych i rozpoczął pracę w szkole duchownej w Ufie jako asystent nadzorcy. Zorganizował w mieście szkołę cerkiewno-parafialną, organizował odczyty o tematyce religijno-moralnej i antyalkoholowej[2].
W 1903 objął stanowisko inspektora seminarium Aleksandrowskiego w Ardonie. Po trzech latach otrzymał godność archimandryty i został rektorem seminarium duchownego w Ufie[2]. Był zdecydowanym przeciwnikiem socjalizmu, a kondycję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na początku XX w. uważał za złą[1].
10 lutego 1913 w Petersburgu został wyświęcony na biskupa akmolińskiego, wikariusza eparchii omskiej. W 1914 jego tytuł uległ zmianie na biskup pietropawłowski i właśnie Pietropawłowsk stał się jego siedzibą[2]. W marcu 1917 pietropawłowska Rada Delegatów Robotniczych bezskutecznie domagała się od Rządu Tymczasowego jego usunięcia z katedry z powodu "działalności reakcyjnej"[1].
Zginął w czasie tłumienia przez Armię Czerwoną powstania antybolszewickiego, jakie wybuchło w 1921 i objęło część Syberii Zachodniej z Pietropawłowskiem, Iszymem i Tobolskiem. Został zamordowany przez oddział bolszewicki przed soborem w Pietropawłowsku, gdy usiłował uspokajać walczących ze sobą chłopów i czerwonoarmistów[2].
W 2000 kanonizowany jako jeden z Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich[2].