Metrofan II (patriarcha Konstantynopola)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Metrofan II
Μητροφάνης Β΄
Patriarcha Konstantynopola
Kraj działania

Cesarstwo Bizantyńskie

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1443
Konstantynopol

Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania

1440–1443

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Patriarchat Konstantynopolitański

Wybór patriarchy

4/5 maja 1440

Metrofan II, gr. Μητροφάνης Β΄, Mētrofanēs II (zm. 1 sierpnia 1443 w Konstantynopolu) – patriarcha Konstantynopola w latach 1440–1443.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Poprzednik Metrofana Józef II zmarł podczas obrad soboru florenckiego 10 czerwca 1439 r. Papież Eugeniusz IV dążył do mianowania nowego patriarchy, przedstawiciele Kościoła bizantyńskiego oparli się jednak tym naciskom i 26 lipca delegacja grecka opuściła Florencję[1]. Metrofan, metropolita Kyzikos, został patriarchą 4 lub 5 maja 1440 r. z racji swego zaangażowania na rzecz unii florenckiej. Jego wybór został uznany za tryumf unionistów[2].

Wkrótce po jego intronizacji 15 maja 1440, w uroczystość Wniebowstąpienia, lud i duchowieństwo Konstantynopola, kierowane przez Marka Eugenika, odmówiło komunii ze swoim patriarchą, który podczas uroczystej liturgii wymienił imię papieża. Marek Eugenik opuścił stolicę wraz z Antonim z Heraklei i zbiegł do Efezu[3].

W obliczu zajadłego oporu Metrofan II destytuował kilku biskupów, których uznał za „schizmatyków” i zastąpił ich osobami przychylnymi unii. W 1443, cesarz Jan VIII Paleolog zorganizował dysputę teologiczną pomiędzy dwoma biskupami łacińskimi i Markiem Eugenikiem, obie strony sobie jednak przypisały zwycięstwo. W tym samym roku patriarchowie Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy, pomimo że ich przedstawiciele przystąpili do unii, rzucili anatemę na Metrofana II. Czując się niedostatecznie wspieranym przez cesarza w nowej sytuacji, Metrofan II złożył dymisję, zapadł na zdrowiu i umarł 1 sierpnia 1443 r. ze smutku[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Karol Klauza: Florencki sobór. W: Encyklopedia katolicka. T. 5. s. 335.
  2. Ivan Djuric: Le crépuscule de Byzance. s. 329.
  3. Ivan Djuric: Le crépuscule de Byzance. s. 331.
  4. Louis Bréhier: Vie et mort de Byzance. s. 407.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Louis Bréhier: Vie et mort de Byzance. Paryż: Albin Michel, 1969.
  • Ivan Djuric: Le crépuscule de Byzance. Paryż: Maisonneuve & Larose, 1996. ISBN 2-7068-1097-1.
  • Karol Klauza: Florencki sobór. W: Encyklopedia katolicka. T. 5. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1989, s. 335.