Miłuj, miła, miłuj wiernie
Miłuj, miła, miłuj wiernie – incipit anonimowego polskiego wiersza o charakterze miłosnym, pochodzącego z XV wieku.
Utwór zapisano w 1472 roku na karcie tytułowej (1 recto) kodeksu prawniczego należącego do Mikołaja z Rogoźna. Obecnie manuskrypt przechowywany jest w Bibliotece Kórnickiej PAN (sygnatura 799). Pierwszą transliterację i transkrypcję ogłosił Wacław Aleksander Maciejowski (Dodatki do Piśmiennictwa polskiego) w 1852[1].
Wiersz zbudowany jest z 6 wersów. Według Macieja Włodarskiego wielokrotne powtórzenia rozkazu (oraz zaznaczenie konsekwencji nie wypełnienia go) mogą wskazywać na obrzędowy charakter utworu. Przypomina on również miłosne zaklęcie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Maciej Włodarski: Polska poezja świecka XV wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997, s. 101. ISBN 83-04-04378-5.
- ↑ Maciej Włodarski: Wstęp. W: Polska poezja świecka XV wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997, s. LXXXI. ISBN 83-04-04378-5.