Michał Ignacy Kunicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Michał Kunicki)
Michał Ignacy Kunicki
Biskup tytularny Arsinoë in Arcadia
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

7 października 1698
Czułczyce

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1751
Kraków

Biskup sufragan krakowski
Okres sprawowania

1726–1751

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

łaciński

Prezbiterat

19 października 1721

Nominacja biskupia

23 grudnia 1726

Sakra biskupia

data nieznana

Sukcesja apostolska
Konsekrator

Teodor Andrzej Potocki

Współkonsekratorzy

Jan Joachim Tarło
Andrzej Stanisław Załuski

Michał Ignacy Kunicki herbu Bończa (ur. 7 października 1698 w Czułczycach, zm. 9 listopada 1751 w Krakowie) – archidiakon krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1726–1742[1], kustosz sandomierski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1724 roku[2], kanonik płocki i opat mogilski, biskup sufragan krakowski od 1727 r, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1733[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn podczaszego czernihowskiego Kaspra i Anny Potockiej[2].

Studiował w Krakowie i w Rzymie, w 1721 r. otrzymał święcenia kapłańskie, kanonik warmiński, od 1724 r. kanonik gnieźnieński, rok później kanonik krakowski i jednocześnie kustosz w Sandomierzu. Był deputowanym kapituły krakowskiej do Trybunału Głównego Koronnego, generalny zastępcą biskupa krakowskiego jako księcia siewierskiego, specjalny sędzia przy sądzie konsystorskim. W 1734 r. witał w Krakowie króla Augusta III Sasa. W Prandocinie założył dom dla ubogich, przyczynił się do odbudowy zabudowań kościoła i klasztoru Cystersów w Mogile po pożarze w 1743 r.

Propagator kultu maryjnego, zabiegał o podniesienie poziomu wykształcenia kleru diecezjalnego, odbył wizytację 13 dekanatów diecezji krakowskiej, starał się o ulepszenie administracji parafialnej.

Opiekował się spokrewnionym ze sobą Ignacym Krasickim, którego miał namówić do wyboru stanu duchownego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13.
  2. a b Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 388–389.
  3. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa, 1938, s. 143.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]