Michał Odlanicki-Poczobutt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Odlanicki-Poczobutt
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1910
Poczobuty

Data i miejsce śmierci

3 października 2004
Pszczyna

profesor
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1960

Polska Akademia Nauk
Status

członek korespondent
członek rzeczywisty

Doktor honoris causa
Akademia Rolniczo-Techniczna w Olsztynie – 1998
Uczelnia

Akademia Górniczo-Hutnicza

Okres zatrudn.

1945–1980

prorektor AGH
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”
Grobowiec rodziny Pieniążków, grób Michała Odlanickiego-Poczobutta na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Michał Odlanicki-Poczobutt h. Pogonia (ur. 31 marca 1910 w Poczobutach, zm. 3 października 2004 w Pszczynie[1]) – polski geodeta, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, członek PAN.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 31 marca 1910 w Poczobutach, w rodzinie Ignacego i Józefy[2]. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego ojców jezuitów w Wilnie i humanistycznego im. A. Mickiewicza w Grodnie[2]. W latach 1929–1934 studiował na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. W latach 1934–1935 odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim, kończąc Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii[2]. Przed wybuchem II wojny światowej pracował od roku 1935 w Urzędzie Ziemskim w Krakowie, a następnie kierował działem geodezji w Biurze Regionalnego Planu Zabudowania Okręgu Krakowskiego (1938–1939), gdzie zajmował się problemami planowania przestrzennego na terenach górskich. W 1938 uzyskał licencję mierniczego przysięgłego[2].

W 1939, jako żołnierz 6. pułku artylerii lekkiej Armii Kraków, brał udział w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu przebywał w obozie jenieckim w Bochni. Po uwolnieniu powrócił do Krakowa i otworzył biuro mierniczego. W czasie okupacji prowadził wykłady z geodezji w Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej na Krzemionkach w Krakowie (1941–1943)[1][3].

W 1945 organizował Wydział Zabudowy Osiedli w Ministerstwie Rolnictwa oraz współorganizował oraz był kolejno zastępcą dyrektora i dyrektorem Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego w Krakowie[1][3]. W latach 1949–1950 wiceprzewodniczący ds. planowania przestrzennego Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego w Krakowie. Jednocześnie od 1945 pracował na krakowskiej uczelni technicznej (Akademii Górniczo-Hutniczej, do 1949 pod nazwą Akademia Górnicza)[1].

Na AGH kierował Katedrą Urządzeń Rolnych (1945–1951), Katedrą Geodezji (1951–1969), Instytutem Geodezji Górniczej i Przemysłowej (1969–1979). W 1974 współtworzył i został kierownikiem Zakładu Informatyki Geodezyjno-Kartograficznej (do 1980). Od 1951 był profesorem nadzwyczajnym, od 1960 profesorem zwyczajnym; w 1954 i 1960–1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, a w latach 1954–1956 był prorektorem AGH. W 1980 przeszedł na emeryturę[3][4].

Od 1952 wchodził w skład Komitetu Geodezji PAN, był jednym ze współtwórców tego komitetu, do 1953 wiceprzewodniczącym, następnie dwukrotnie (1953–1972 i 1985–1990) przewodniczącym[3]; w 1990 nadano mu tytuł honorowego przewodniczącego. W 1983 wybrany na członka korespondenta PAN, w 1989 został członkiem rzeczywistym. W tym samym roku został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Był członkiem rad naukowych Instytutu Geodezji i Kartografii w Warszawie w latach 1952–1991 (1975–1991 przewodniczącym), Centrum Informatycznego Geodezji i Kartografii w Warszawie (przewodniczący 1974–1988), Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN w Warszawie (1975–1986). Był także członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów[1].

Brał aktywny udział w pracach szeregu towarzystw naukowych polskich i międzynarodowych. Członek Towarzystwa Uniwersytetów Powszechnych od 1938, kierował oddziałem krakowskim Towarzystwa, w 1969 otrzymał członkostwo honorowe. Od 1945 działał w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich (członek honorowy 1980), od 1957 w Polskim Towarzystwie Fotogrametrii i Teledetekcji (do 1984 pod nazwą Polskie Towarzystwo Fotogrametryczne), od 1950 w Polskim Towarzystwie Miłośników Astronomii (1986–1989 prezes Zarządu Głównego, 1989 prezes honorowy). Członek Międzynarodowej Asocjacji Geodetów w Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej (1991 członek honorowy) oraz Międzynarodowej Federacji Geodetów (współorganizator i przewodniczący Komisji Literatury Geodezyjnej). W 1980 został także członkiem honorowym Węgierskiego Towarzystwa Geodezji i Kartografii[1].

W 1966, 1972, 1975 i 1980 otrzymał nagrody ministerialne, w 1974 i 1990 zespołowe Nagrody Miasta Kraków, w 1976 Nagrodę Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. Był również laureatem kilku nagród rektora AGH. Został wyróżniony w 1998 doktoratem honoris causa Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie[1]. Był autorem cenionych podręczników z geodezji i planowania przestrzennego, a także wielu innych prac naukowych.

Od 31 października 1938 był mężem Urszuli z Pieniążków h. Odrowąż (1915–1999), z którą miał córkę Teresę (ur. 1951)[5].

Zmarł 3 października 2004 w Pszczynie[1], pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera AB-płn-4)[3][6].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Projekt zastosowania zdjęć fotolotniczych przy pracach związanych z przebudową ustroju rolnego na terenach województw południowych (1939)
  • Scalenie rolne jako realizacja programowego zagospodarowania obszaru (1939)
  • Geodezja (1958, wiele wydań)[7]
  • Planowanie osiedli wiejskich jako realizacja regionalnych planów zagospodarowania przestrzennego (1966)
  • Koncepcja systemu informacji kompleksowej o terenie w procesie planowania przestrzennego (1978)
  • Geodetic and Cartographic Problems in Country and Town Planning (1988)
  • Nicolaus Copernicus – Geodetist and Cartographer (1991, współautor).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Nazwisko Michała Odlanickiego Poczobutta zostało umieszczone na tablicach: członków honorowych Stowarzyszenia Wychowanków AGH oraz zasłużonych dla AGH, które znajdują się w gmachu głównym uczelni.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Geodeci i kartografowie Polscy. Słownik biograficzny, t. 1, Warszawa: Stowarzyszenie Geodetów Polskich, 2019, s. 103, ISBN 978-83-61576-36-5.
  2. a b c d e f g h Odlanicki-Poczobutt Michał [online], Giganci Nauki [dostęp 2024-01-18] (pol.).
  3. a b c d e Członkowie honorowi Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Stowarzyszenie Geodetów Polskich. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-31)].
  4. Prof. zw. mgr inż. c Michał Odlanicki-Poczobutt, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2009-05-09].[martwy link]
  5. Michał Poczobutt-Odlanicki h. Pogonia M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-01-18].
  6. Wyszukiwarka grobów w Krakowie [dostęp 2024-01-18].
  7. Geodezja tom 1, 1979 r. (pełny tekst).
  8. a b c d e f g Biografia na stronie AGH [dostęp 2024-01-18].
  9. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za wybitne zasługi w dziedzinie nauki”.
  10. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.