Michał Ossowski (działacz robotniczy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Wacław Ossowski
Ilustracja
Data urodzenia

1863

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1886
Warszawa

Przyczyna śmierci

powieszenie

Zawód, zajęcie

szewc

Partia

I Proletariat

Tablica wmurowana w ścianę Cytadeli Warszawskiej tuż za szczątkami szubienicy, na której w okresie zaborów ginęli bojownicy o wyzwolenie narodowe i przemiany społeczne. Tablica upamiętnia członków partii I Proletariat, straconych 28 stycznia 1886 r.,: Stanisława Kunickiego, Piotra Bardowskiego, Jana Pietrusińskiego i Michała Ossowskiego

Michał Wacław Ossowski (ur. 1863, zm. 28 stycznia 1886 w Warszawie) – polski działacz ruchu robotniczego, czeladnik szewski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był jednym z działaczy Socjalno-Rewolucyjnej Partii „Proletariat”, Drużyna Bojowa wybrała go do wykonania zamachu na życie M.Skrzypczyńskiego, który był carskim prowokatorem. Zamach został przeprowadzony 7 września 1884, denuncjator został zastrzelony, a Ossowski schronił się w Łodzi. Tam został aresztowany i dnia 12 listopada 1884 osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wraz z innymi „Proletariatczykami” sądzony w procesie, od 23 listopada 1885. W trakcie procesu powiedział m.in.:

Prześladowanie rządu zmusza nas do kroków gwałtownych. Sądzicie, być może sędziowie, że robotnicy dlatego przystępują do ruchu socjalistycznego, że pociągnięci zostali przez inteligencję. Stanowczo protestuję przeciw takiemu przypuszczeniu. My robotnicy doskonale to odczuwamy, że walka toczy się o nasze interesy[1]

20 grudnia 1885 skazany na karę śmierci wraz z 29 innymi proletariatczykami. Wyrok wykonano 28 stycznia 1886 na stokach Cytadeli[2].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

24 listopada 1975 w Warszawie jednej z ulic na terenie obecnej dzielnicy Targówek zostało nadane imię Michała Ossowskiego[3]. Jego imię noszą także ulice w Katowicach, Krakowie[4] i Łodzi[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Próchnik 1936 ↓, s. 70.
  2. Irena Koberdowa, Socjalno-Rewolucyjna Partia Proletariat, Warszawa: Książka i Wiedza, 1981.
  3. Uchwała nr 34 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 24 listopada 1975 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Warszawa, dnia 30 grudnia 1975 r., nr 16, poz. 115, s. 2.
  4. Alfabetyczny wykaz ulic miasta Krakowa [online], BIP Izby Skarbowej w Krakowie, s. 48 [dostęp 2019-12-22].
  5. Ulice Łodzi [online], Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna im. J. Piłsudskiego [dostęp 2020-03-27] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Próchnik. Michał Ossowski. „Kronika Ruchu Rewolucyjnego w Polsce”. 1(5) (1), styczeń-luty-marzec 1936.