Michał Radgowski
Michał Radgowski (ur. 25 sierpnia 1929 w Rawie Mazowieckiej, zm. 23 lipca 2013) – polski dziennikarz, publicysta.
Był jednym z twórców i wieloletnim zastępcą redaktora naczelnego „Polityki”, w której pracował w latach 1957–1981, i której był stałym felietonistą. W 1981 opuścił „Politykę”. Następnie w „Kobiecie i Życiu”.
Swoje felietony, wydane później w zbiorze Biuro rzeczy chorych; felietony z lat 1982-86[1], drukował również w miesięczniku „Dialog”.
W latach 1951–1981 należał do PZPR. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Książki[edytuj | edytuj kod]
- Nieśmiali żyją krócej (1967) Czytelnik
- Gafa za gafą (1971) Czytelnik
- Najważniejszy jest spokój (1973) Czytelnik
- Święty Mikołaj, który przyszedł latem (1975) Czytelnik
- Zając transferowy (1977) Czytelnik
- Jaki jest cel spadania (1981) Wydawnictwo Literackie
- Polityka i jej czasy (1981) Iskry
- Znać życie (1982) Czytelnik
- Biuro rzeczy chorych (1988) Iskry
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Radgowski: Biuro rzeczy chorych. Warszawa: Iskry, 1988, s. 256. ISBN 83-207-1040-5.
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 793–794. ISBN 83-223-2073-6.