Michał Rusinek (literaturoznawca)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Michał Rusinek (ur. 1972))
Michał Rusinek
Ilustracja
Michał Rusinek (2019)
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1972
Kraków

Zawód, zajęcie

literaturoznawca, tłumacz, pisarz

Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński

Wydział

Polonistyki

Stanowisko

Członek Rady Języka Polskiego

Partnerka

Barbara

Dzieci

Natalia, Jakub

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Galeria
Jakub Żulczyk, Michał Rusinek, Adam Bodnar, Irek Grin. VIII Festiwal Góry Literatury (2022)
J. Sobolewska, M Rusinek, IV Festiwal Góry Literatury, 2018
J. Czechowska, M. Rusinek, V Festiwal Góry Literatury, 2019

Michał Maciej Rusinek (ur. 31 stycznia 1972 w Krakowie[1][2]) – polski literaturoznawca, tłumacz, pisarz, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Sekretarz Wisławy Szymborskiej, a po jej śmierci prezes fundacji jej imienia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1991–1996 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2002 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Między klasyczną retoryką a ponowoczesną retorycznością. W 2013 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Retoryka obrazu. Przyczynek do percepcyjnej teorii figury uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Specjalizuje się w teorii literatury. Został adiunktem w Katedrze Teorii Literatury na Wydziale Polonistyki UJ[3].

Został sekretarzem Wisławy Szymborskiej wkrótce po otrzymaniu przez nią Nagrody Nobla. Stało się to dzięki pośrednictwu jej znajomej, Teresy Walas, która była promotorką pracy magisterskiej Rusinka. Sekretarzem poetki był do jej śmierci[4].

Był członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[5] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[6].

Jest autorem nazw żartobliwych gatunków literackich stworzonych przez Szymborską: lepiej, odwódka i moskalik[4].

Od kwietnia 2012 roku jest prezesem Fundacji Wisławy Szymborskiej[7].

W 2014 roku był jurorem w konkursie na najlepszy limeryk o orzeszkach firmy Felix[8][9].

W 2019 powołano go w skład Rady Języka Polskiego VII kadencji (2019–2022)[10]. Od 2020 współpracuje z Radiem Nowy Świat[11].

Od 2021 roku zasiada w kapitule konkursu Literacka Podróż Hestii[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest bratem ilustratorki Joanny Rusinek, z którą współtworzy książki dla dzieci „Zaklęcie na W”, „Mały Chopin” i „Kefir w Kairze”.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Między retoryką a retorycznością, Kraków 2003.
  • Retoryka podręczna. Czyli jak wnikliwie słuchać i przekonująco mówić, Kraków 2005 (współautor: Aneta Załazińska).
  • Prowincjonalne zagadki kryminalne, Warszawa 2006 (współautor: Antonina Turnau).
  • Limeryki, Warszawa 2006.
  • Kopciuszek, Warszawa 2006.
  • Jak przeklinać? Poradnik dla dzieci, Kraków 2008.
  • Mały Chopin, Kraków 2009.
  • Wierszyki domowe. Sześć i pół tuzinka wierszyków Rusinka, 2012[13].
  • Co ty mówisz?! Magia słów, czyli retoryka dla dzieci, Łódź 2013 (współautor: Aneta Załazińska)[14].
  • Limeryki i inne wariacje, Warszawa 2014.
  • Nic zwyczajnego. O Wisławie Szymborskiej, Kraków 2016
  • Jak przekręcać i przeklinać. Poradnik dla dzieci, Kraków 2016
  • Pypcie na języku, Warszawa 2017
  • Kefir w Kairze. Rymowany przewodnik po miastach świata, Wydawnictwo: Znak emotikon 2018
  • Niedorajda, czyli co nam radzą poradniki, Warszawa 2019
  • Dobra zmiana, czyli jak się rządzi światem za pomocą słów (współautorka: Katarzyna Kłosińska), Kraków 2019
  • Zero zahamowań, Warszawa 2020

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ogólnie [online], michalrusinek.pl [dostęp 2013-01-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-29] (pol.).
  2. ↑ Michał Rusinek: Nic zwyczajnego. O Wisławie Szymborskiej. Kraków: Znak, 2016, s. 301. ISBN 978-83-240-4091-9.
  3. ↑ Michał Rusinek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2014-12-02].[martwy link]
  4. ↑ a b A. Bikont, J. Szczęsna, Pierwsza poetka i jej pierwszy sekretarz, „Wysokie obcasy” nr 45 (dodatek do „Gazety Wyborczej” nr 261, 08.11.2003).
  5. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego [online], onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2014-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-05].
  6. ↑ Barbara Sowa, Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista [online], Dziennik.pl, 16 marca 2015 [dostęp 2015-03-21].
  7. ↑ O Fundacji [online], Fundacja Wisławy Szymborskiej [dostęp 2020-12-29] (pol.).
  8. ↑ Popołudnie z Felixem [online], felixpolska.pl [dostęp 2014-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-13] (pol.).
  9. ↑ Michał Rusinek, czyli sekretarz w fistaszkach [online], Newsweek.pl [dostęp 2014-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (pol.).
  10. ↑ Skład. rjp.pan.pl. [dostęp 2020-03-31].
  11. ↑ Michał Rusinek [online], Radio Nowy Świat [dostęp 2021-07-09] (pol.).
  12. ↑ Literacka Podróż Hestii po raz drugi [online], instytutksiazki.pl, 1 lutego 2022 [dostęp 2022-06-09] (pol.).
  13. ↑ Wierszyki domowe [online], Znak [dostęp 2013-01-27] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-20] (pol.).
  14. ↑ Co ty mówisz [online], wyd-literatura.com.pl [dostęp 2013-03-20] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Rusinek_(literaturoznawca)&oldid=71762622”