Michaił Czyhir

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Czyhir
Міхаіл Чыгір
Pełne imię i nazwisko

Michaił Mikałajewicz Czyhir

Data i miejsce urodzenia

24 maja 1948
Usowo, rejon kopylski

Premier Republiki Białorusi
Okres

od lipca 1994
do listopada 1996

Poprzednik

Wiaczasłau Kiebicz

Następca

Siarhiej Linh

Michaił Mikałajewicz Czyhir (biał. Міхаіл Мікалаевіч Чыгір, ros. Михаил Николаевич Чигирь, Michaił Nikołajewicz Czigir; ur. 24 maja 1948 w Usowie) – białoruski ekonomista i polityk, w latach 1994–1996 premier Republiki Białorusi, jeden z kandydatów na prezydenta Białorusi w wyborach w 1999 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 maja 1948 roku we wsi Usowo, w rejonie kopylskim obwodu bobrujskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1970 roku ukończył studia w Białoruskim Państwowym Instytucie Gospodarki Narodowej[1][2]. Pracował jako ekonomista w Soligorskim Oddziale Narodowego Banku ZSRR, kierownik działu kredytów w Oddziale Narodowego Banku ZSRR w Berezynie. W latach 1972–1973 służył w szeregach Armii Radzieckiej[1]. W latach 1973–1980 był kierownikiem Kleckiego Oddziału Narodowego Banku ZSRR, następnie Moskiewskiego Oddziału Narodowego Banku ZSRR miasta Mińska[2]. W 1982 roku ukończył studia na Wydziale Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych przy Moskiewskim Instytucie Finansowym. W latach 1982–1986 pracował jako dyrektor Moskiewskiego Oddziału Narodowego Banku ZSRR w Mińsku, w aparacie Komunistycznej Partii Białorusi[1]. W latach 1986–1987 był dyrektorem Mińskiego Biura Miejskiego Narodowego Banku ZSRR. W latach 1988–1991 pełnił funkcję I zastępcy przewodniczącego zarządu „Agroprombanku”[3]. Od 1991 roku pracował jako przewodniczący zarządu Białoruskiego Banku Rolno-Przemysłowego „Biełagroprombank”[2].

Od lipca 1994 do listopada 1996 roku pełnił funkcję premiera Republiki Białorusi[3][2]. Ustąpił ze stanowiska w proteście przeciwko przeprowadzeniu referendum zainicjowanego przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę. Od kwietnia 1998 do marca 1999 roku pracował jako dyrektor przedstawicielstwa Europejskiego Koncernu „CEA” w Federacji Rosyjskiej. W 1999 roku zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich na Białorusi, zorganizowanych z inicjatywy deputowanych Rady Najwyższej Białorusi XIII kadencji, którzy pozostali wierni konstytucji z 1994 roku. Deklarowanym przez niego celem udziału była chęć zawrócenia kraju na demokratyczną drogę rozwoju. W czasie kampanii wyborczej został aresztowany przez służby lojalne wobec prezydenta pod zarzutem nadużywania stanowiska służbowego, przekroczenia władzy i kompetencji służbowych oraz niedbalstwa. Oskarżenie dotyczyło okresu jego pracy w sferze bankowej i na stanowisku premiera. Wszczęto przeciwko niemu sprawę sądową, obrończynią była jego żona[3]. Spędził w więzieniu pół roku. Wchodził w skład Zjednoczonej Partii Obywatelskiej. Usiłował kandydować w wyborach prezydenckich w 2001 roku, uczestniczył w kampanii wyborczej, ale zrezygnował z dalszego udziału na etapie zbierania podpisów poparcia. Został mężem zaufania wspólnego kandydata na prezydenta z ramienia sił demokratycznych Uładzimira Hanczaryka. Po jego klęsce wyborczej odszedł z polityki[4].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Michaił Czyhir jest żonaty z Julią Czyhir, ma dwoje dzieci[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Kto…, s. 62.
  2. a b c d Encykłapiedyja... s. 172.
  3. a b c d Kto…, s. 63.
  4. Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1211.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
  • pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 6 Księga 2: Uswieja – jaszyn. Dadatak. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).
  • Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991–2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).