Michaił Skobielew

Michaił Skobielew
Михаил Дмитриевич Скοбелев
	generał
Data i miejsce urodzenia	29 września 1843 ; Petersburg
Data i miejsce śmierci	7 lipca 1882 ; Moskwa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michaił Dmitriewicz Skobielew, ros. Михаил Дмитриевич Скοбелев (ur. 17 września^?/29 września 1843 w Petersburgu, zm. 25 czerwca^?/7 lipca 1882 w Moskwie) – generał piechoty Armii Imperium Rosyjskiego 1881, generał adiutant 1878, uczestnik wojny rosyjsko-tureckiej 1877–1878.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rodzinie oficera. W latach sześćdziesiątych XIX wieku oficer Grodzieńskiego Pułku Huzarów Lejb-Gwadii w Warszawie (pułk mieścił się w koszarach w Łazienkach przy ul. 29 Listopada, wtedy w granicach ulic: Czerniakowskiej, Agrykoli i Szwoleżerów). Na ochotnika zgłosił się do udziału w tłumieniu powstania styczniowego. W 1868 roku ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Uczestnik Ekspedycji Hiwińskiej w 1873. Brał udział w dławieniu Powstania Kokandskiego w Kirgizji 1873-1876. Od lutego 1876 pierwszy gubernator utworzonego wówczas obwodu fergańskiego. Prowadził politykę kolonialną. Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877–1878 jako dowódca Brygady Kozaków. Brał udział w drugim szturmie Plewny w lipcu 1877 i w opanowaniu Łowecza w sierpniu 1877. W czasie trzeciego szturmu Plewny w sierpniu 1877 dowodził lewoskrzydłowym oddziałem, który wdarł się do miasta, jednak nie otrzymawszy pomocy zmuszony był do wycofania. Dowodząc 16 Dywizją uczestniczył w blokadzie Plewny i w zimowym przejściu wojsk rosyjskich przez Bałkany, odgrywając decydującą rolę w bitwie pod Szejnową. W lutym 1878 zajął San-Stefano pod Stambułem. Waleczność w wojnie 1877-78 dało mu wielką popularność w Rosji i Bułgarii. W Bułgarii jego nazwiskiem nazwano place, ulice i parki w wielu miastach.

W latach 1878–1880 dowodził korpusem. W latach 1880-1882 kierował Drugą Ekspedycją Ahałtekinską, w czasie której była podbita Turkmenia. W 1882 przebywając w Paryżu wystąpił w obronie narodów bałkańskich przed agresją na nie ze strony Niemiec i Austro-Węgier, co w konsekwencji wywołało międzynarodowy skandal i nieporozumienia. Za to został wezwany przez cara Aleksandra III do Rosji. Po powrocie do kraju nieoczekiwanie zmarł w domu publicznym w Moskwie.

Gen. Skobielew był utalentowanym dowódcą. W czasie dowodzenia stosował nowoczesne na owe czasy metody walki i sztuki operacyjnej. Cechowała go w bojach odwaga i osobiste bohaterstwo. Był bardzo popularny jako dowódca wśród żołnierzy i oficerów.

Odznaczony najwyższymi odznaczeniami rosyjskimi (Orderami Świętego Jerzego II, III i IV klasy, Świętego Włodzimierza III klasy, Świętej Anny I i IV klasy, trzykrotnie Złotą Szablą „Za dzielność” oraz niemieckimi m.in. Pour le Mérite, Orderem Czerwonego Orła (dwukrotnie).

W końcu lat 70. XIX wieku w zarekwirowanym majątku Skuły (pow. błoński) osadzono rosyjskich kolonistów i utworzoną wieś nazwano Skobielewka. W 1911 na terenie koszar przy ul. 29 Listopada w Warszawie postawiono pomnik Skobielewa. Pomnik rozebrano ok. 1935.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia, t. 23 Moskwa 1976
А. Горак, След М.Д. Скобелева в польских землях: памятники, майораты и село Скобелевка // Генерал М.Д. Скобелев и его время (к 170-летию со дня рождения), ред. П.В. Акульшин, И.Н. Гребенкин, Рязань 2014, c. 42-50