Michał Fajbusiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Fajbusiewicz
Ilustracja
Michał Fajbusiewicz (2007)
Imię i nazwisko

Marian Fajbusiewicz

Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1951
Łódź

Zawód, zajęcie

dziennikarz telewizyjny

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Fajbusiewicz, właśc. Marian Fajbusiewicz[1] (ur. 26 kwietnia 1951 w Łodzi[2]) – polski dziennikarz telewizyjny, scenarzysta i realizator filmowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[2]. W okresie nauki w szkole średniej był koordynatorem młodzieżowego dyskusyjnego klubu filmowego przy Pałacu Młodzieży w Łodzi[3]. Ukończył dwuletnie Studium Kulturalno-Oświatowe w Łodzi, następnie pedagogikę (1976) i politologię (1978) na Uniwersytecie Łódzkim. Pracował jako zastępca kierownika w Domu Kultury Milicjanta, kierownik Międzyzakładowego Centrum Kultury „Dąbrowa” i kierownik ośrodka wczasowego[2].

Od 1982 związany z telewizją, podjął pracę jako redaktor w TVP3 Łódź. Współtworzył m.in. programy Własne M, Szkoła i dom, Nasza szafa i Kronika kryminalna[4]. Zadebiutował reportażem Nabici w butelkę, który wyemitowała TVP1[5][4]. Był twórcą programu i prowadzącym programy Stan krytyczny (1983–1986) i Dajcie znak życia (poświęcony osobom zaginionym)[6]. Prowadził także autorski cykl programów o tematyce podróżniczej na antenie TVP3 Łódź i następnie również w TVP2 (Z Dwójką dookoła świata)[5][7].

Od 1986 realizował Magazyn Kryminalny 997, w latach 1990–2010 był również prowadzącym program i autorem emitowanych w nim materiałów[8]. W 2013 zaczął realizować nawiązujący do tej produkcji nowy program 997. Fajbusiewicz na tropie w stacji telewizyjnej Polsat Play[9]. W 2017 w TVP2 prowadził reaktywowany Magazyn Kryminalny 997[10], jednak po wyemitowaniu pierwszego odcinka TVP zdecydowała o zawieszeniu serii[11]. W 2018 nawiązał współpracę ze stacją Crime+Investigation Polsat, gdzie został prowadzącym program Fajbusiewicz: rozmowy o zbrodni[12].

Jest również realizatorem lub scenarzystą około 200 filmów dokumentalnych i reportaży[2][5], wśród nich produkcji: Moja misja (1996), Łukasz (1996), Namibia. Caprivi czyli polski Hel w Afryce (2000), Żyć w kibucu (2001), Malarz ekranu (2001), Dusia znad jeziora Como (2003), Tugereng czyli zamieszkaj tu na zawsze (2005), O Hamerach, Mursi, Dorsi i nie tylko, czyli wyprawa do perły Afryki (2006)[13]. Jego reportaże emitowane były w programie Gorąca linia – Express reporterów[4]. Jego twórczość telewizyjna prezentowana była m.in. na zagranicznych festiwalach filmów kryminalnych w Oberhausen i Monte Carlo. W 2004 objął stanowisko szefa działu reportażu w czasopiśmie „Moda i Styl”. Uzyskał członkostwo w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Podróżników „Globtroter”[5].

Gościnnie wystąpił w serialach telewizyjnych: Badziewiakowie, Świat według Kiepskich, Święta wojna i Sprawa na dziś[13]. Jako narrator wziął w 2010 udział w pracy nad albumem Tylko dla dorosłych rapera O.S.T.R.[14]. W 2019 ukazała się książka Fajbus. 997 przypadków z życia będąca wywiadem Magdy Omilianowicz z Michałem Fajbusiewiczem[15].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2006 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[16], w 2014 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1].

Wyróżniony tytułem honorowego obywatela Bornego Sulinowa[17]. W 2001 za poświęcony Łodzi film Nowa Ziemia Obiecana otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Turystycznych w Poznaniu[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec był polskim Żydem[18]. Jest żonaty, ma syna[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 sierpnia 2014 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 1034).
  2. ↑ a b c d e Who is who w Polsce. Wyd. III. Zug: Hübners blaues Who is who, 2004, s. 887. ISBN 3-7290-0043-8.
  3. ↑ Bałuk 2023 ↓, s. 243.
  4. ↑ a b c Bałuk 2023 ↓, s. 246.
  5. ↑ a b c d e Michał Fajbusiewicz. wp.pl. [dostęp 2015-04-18].
  6. ↑ Bałuk 2023 ↓, s. 246, 251.
  7. ↑ Bałuk 2023 ↓, s. 261.
  8. ↑ Bałuk 2023 ↓, s. 251, 259.
  9. ↑ Zwłoki w tekturowej walizce, czyli historia programu „997”. newsweek.pl, 23 listopada 2013. [dostęp 2015-04-18].
  10. ↑ Fajbusiewicz wraca do gry. Jesienią w TVP2 nowa seria popularnego programu. tvp.info, 31 lipca 2017. [dostęp 2017-08-18].
  11. ↑ TVP2 zdejmuje program „Magazyn kryminalny 997”. Michał Fajbusiewicz: będę domagał się zwrotu kosztów. wirtualnemedia.pl, 16 listopada 2017. [dostęp 2021-08-07].
  12. ↑ Michał Fajbusiewicz wraca do telewizji. Będzie rozmawiał o zbrodniach z autorami popularnych kryminałów. dziennik.pl, 14 listopada 2018. [dostęp 2024-01-28].
  13. ↑ a b Michał Fajbusiewicz w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-18].
  14. ↑ O.S.T.R. – „Tylko dla dorosłych”. emuzyka.pl, 28 lutego 2010. [dostęp 2015-04-18].
  15. ↑ Magdalena Drozdek: Legendarny magazyn „997”. Fajbusiewicz opowiedział, co działo się za kulisami. wp.pl, 13 czerwca 2019. [dostęp 2019-08-04].
  16. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 maja 2006 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 47, poz. 512).
  17. ↑ Obchody XX-lecia Bornego Sulinowa. bornesulinowo.pl, 7 czerwca 2013. [dostęp 2015-04-18].
  18. ↑ Bałuk 2023 ↓, s. 242.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Fajbusiewicz&oldid=72710860”