Michał Winiarski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Winiarski
Ilustracja
Michał Winiarski na spotkaniu z kibicami przed Meczem Gwiazd - Pożegnanie Pawła Zagumnego w katowickim Spodku, 11 września 2016
Pełne imię i nazwisko

Michał Jerzy Winiarski

Data i miejsce urodzenia

28 września 1983
Bydgoszcz

Wzrost

200 cm

Pozycja

przyjmujący

Informacje klubowe
Klub

Aluron CMC Warta Zawiercie

Kariera juniorska
Lata Klub
Chemik Bydgoszcz
SMS PZPS Spała
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst.
2002–2005 AZS Częstochowa
2005–2006 BOT Skra Bełchatów
2006–2009 Itas Diatec Trentino
2009–2013 PGE Skra Bełchatów
2013–2014 Fakieł Nowy Urengoj
2014–2017 PGE Skra Bełchatów
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst.
2001 Polska Reprezentacja Polski Kadetów
2002–2003 Polska Reprezentacja Polski Juniorów
2004–2014  Polska 240
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2017–2019 PGE Skra Bełchatów (II trener)
2019–2022 Trefl Gdańsk
2022– Aluron CMC Warta Zawiercie
2022– Niemcy
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Michał Winiarski zawodnikiem Itasu Diatec Trentino w sezonie 2008/2009
Michał Winiarski zawodnikiem Itasu Diatec Trentino w sezonie 2008/2009
Michał Winiarski podczas wykonywania zagrywki PGE Skry Bełchatów w sezonie 2012/2013
Michał Winiarski zawodnikiem PGE Skry Bełchatów w sezonie 2014/2015

Michał Jerzy Winiarski (ur. 28 września 1983 w Bydgoszczy) – polski siatkarz i trener siatkarski, grający na pozycji przyjmującego, w latach 2004–2014 reprezentant Polski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Już jako junior był kapitanem reprezentacji, która w 2003 sięgnęła po tytuł mistrza świata juniorów. W kadrze seniorskiej zadebiutował 7 stycznia 2004 w meczu z Rosją (0:3) podczas turnieju kwalifikacyjnego do igrzysk w Atenach[1]. W reprezentacji Polski rozegrał 240 spotkań[2]. Stephane Antiga mianował go kapitanem kadry. Pod koniec sierpnia 2009 rozwiązał kontrakt z klubem Itas Diatec Trentino, z którym wygrał Ligę Mistrzów (2009) oraz zdobył mistrzostwo Włoch (2008) – i podpisał trzyletni kontrakt z mistrzem Polski – Skrą Bełchatów. 3 maja 2013 podpisał dwuletni kontrakt z rosyjskim klubem Fakieł Nowy Urengoj, opuszczając po czterech latach PGE Skrę. Po rocznej grze w klubie Fakieł Nowy Urengoj, powrócił do Skry Bełchatów[3].

21 września 2014, wraz z reprezentacją Polski, wywalczył złoty medal Mistrzostw Świata 2014[4]. Tego samego dnia ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej[5]. W 2017 w związku z kontuzją kręgosłupa ogłosił zakończenie kariery[6].

Po zakończeniu kariery jako zawodnik, został drugim trenerem PGE Skry Bełchatów[7]. 4 czerwca 2019 roku został oficjalnie zaprezentowany jako nowy trener Trefla Gdańsk[8], w którym był trenerem do sezonu 2021/2022[9]. W 2022 został trenerem reprezentacji Niemiec[10]. W październiku 2023 roku został ogłoszony jako selekcjoner reprezentacji Niemiec w siatkówce. Poprowadził Reprezentacje Niemiec przez eliminacje do Igrzysk Olimpijskich w Paryżu, wygrywając grupę A i zakwalifikowali się do turnieju w Paryżu.[11]

13 maja 2006 roku poślubił Dagmarę Stęplewską, z którą ma dwóch synów[12]. Oliwier urodzony 28 listopada 2006 roku również jest siatkarzem. Gra na pozycji rozgrywającego. Wraz z klubem Eco-Team AZS-u Stoelzle Częstochowa został mistrzem Polski juniorów w marcu 2024 roku[13]. Oraz Antoni, który urodził się 13 marca 2014 roku.

W 2016 roku reklamował kosmetyki dla mężczyzn marki Luksja[14].

Reprezentacja Polski[edytuj | edytuj kod]

Powołania do reprezentacji Polski

Jako siatkarz[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwo Polski:

Puchar Polski:

Mistrzostwo Włoch:

Liga Mistrzów:

Klubowe Mistrzostwa Świata:

Superpuchar Polski:

Sukcesy reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata Juniorów:

  • złoto 2003

Mistrzostwa Świata:

Memoriał Huberta Jerzego Wagnera:

Puchar Świata:

Liga Światowa:

Nagrody indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Jako trener[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe[edytuj | edytuj kod]

Puchar Polski:

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Polski Związek Piłki Siatkowej [online], web.archive.org, 2 maja 2014 [dostęp 2021-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-02].
  2. Oficjalnie: Michał Winiarski kończy sportową karierę. TVP Sport, 2017-04-14. [dostęp 2018-04-14]. (pol.).
  3. Michał Winiarski wraca do PGE Skry!. Skra Bełchatów. [dostęp 2014-06-16]. (pol.).
  4. Polska drugim gospodarzem – zdobywcą złota MŚ. FIVB. [dostęp 2014-09-22]. (pol.).
  5. Tracimy nie tylko Wlazłego. Winiarski, Zagumny i Ignaczak też odchodzą z kadry. TVN24.pl. [dostęp 2014-09-22]. (pol.).
  6. Wojciech Borakiewicz: Michał Winiarski: najlepszy piłkarz wśród siatkarzy kończy karierę. 2017-04-15. [dostęp 2017-04-17].
  7. Paweł Hochstim: Michał Winiarski zostaje w PGE Skrze Bełchatów. Dziennik Łódzki, 2017-06-21. [dostęp 2018-04-14]. (pol.).
  8. Wiadomości: Michał Winiarski pierwszym trenerem Trefla Gdańsk [online], Strefa Siatkówki - Mocny Serwis, 6 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-08] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-08] (pol.).
  9. PlusLiga: Michał Winiarski oficjalnie odszedł z Trefla Gdańsk. polsatsport.pl. (pol.).
  10. Michał Winiarski zadebiutował w nowej roli. Były siatkarz ma powody do zadowolenia. wprost.pl, 2022-06-08. [dostęp 2022-09-04].
  11. Michał Winiarski poprowadził Niemców na igrzyska olimpijskie 2024 w Paryżu | Gotowi na Sport [online], 9 października 2023 [dostęp 2023-10-10] (pol.).
  12. Michał Winiarski. filmweb.pl.
  13. Oliwier Winiarski w składzie Aluron CMC Warty Zawiercie, uraz Tavaresa niegroźny. siatka.org.
  14. Ciekawostki. filmweb.pl.
  15. Interia: PGE Skra Bełchatów zdobyła Superpuchar Polski. sport.interia.pl. [dostęp 2014-10-08]. (pol.).
  16. Finał Ligi Światowej: Kurek zawodnikiem turnieju. Nagrody Bartmana, Możdżonka i Ignaczaka. sport.pl, 2012-07-08. [dostęp 2012-07-08].
  17. Mistrzowie Polski pokonani! Aluron CMC Warta Zawiercie z Pucharem Polski!. siatka.org. (pol.).
  18. M.P. z 2015 r. poz. 14
  19. M.P. z 2007 r. nr 23, poz. 254

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]