Mieczysław Bień (generał)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Bień
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1924
Wygoda

Data i miejsce śmierci

4 lutego 2008
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1986

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL

Stanowiska

zastępca komendanta do spraw naukowych i komendant Akademii Sztabu Generalnego WP, zastępca szefa Zespołu Naukowego Sztabu Generalnego WP

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Multimedia w Wikimedia Commons
Konferencja naukowa z okazji 40-lecia LWP, październik 1983, od prawej: gen. Tadeusz Szaciłło, gen. Antoni Jasiński, gen. Mieczysław Bień.
Grób generała Mieczysława Bienia na Wojskowych Powązkach

Mieczysław Bień (ur. 27 maja 1924 w Wygodzie koło Janowa Podlaskiego, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – profesor doktor habilitowany nauk wojskowych, generał brygady Wojska Polskiego, komendant Akademii Sztabu Generalnego WP (1956-1964)

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przed wybuchem wojny w 1939 ukończył Gimnazjum w Leśnej Podlaskiej. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w 1941 został wraz z pracownikami stadniny w Janowie Podlaskim deportowany w głąb ZSRR. 20 sierpnia 1943 wstąpił do 2 Dywizji Piechoty im. Jana Henryk Dąbrowskiego. W październiku 1944, po ukończeniu Szkoły Oficerskiej został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Po promocji został przydzielony do 27 Pułku Piechoty, gdzie służył na stanowisku oficera operacyjnego w sztabie pułku. Pułk ten wchodził w skład 10 Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego. Przeszedł szlak bojowy tej dywizji w 1945, aż do zakończenia wojny. Po zakończeniu wojny służył na stanowisku szefa wydziału III w sztabie 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego w Kaliszu. W grudniu 1947 rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po ukończeniu I roku studiów w maju 1948 został słuchaczem Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Należał do pierwszej grupy oficerów ludowego Wojska Polskiego skierowanych na studia w tej uczelni. Studiował razem z przyszłymi generałami Zygmuntem Huszczą, Stanisławem Okęckim i Czesławem Waryszakiem. Studia ukończył w 1951 awansując do stopnia podpułkownika.

Po powrocie do kraju objął stanowisko wykładowcy w Akademii Sztabu Generalnego WP. W październiku 1955 został zastępcą komendanta ASG do spraw naukowych. 14 lipca 1956 na mocy zarządzenia Prezesa Rady Ministrów awansowany został na stopień generała brygady. Miał wówczas 32 lata i 2 miesiące i był najmłodszym generałem w Wojsku Polskim. 26 listopada 1956 wyznaczony został na stanowisko komendanta ASG i pozostawał na tym stanowisku do 15 stycznia 1964, kiedy to przekazał obowiązki gen. dyw. Józefowi Kuropiesce. Służąc w ASG uzyskał tytuł doktora nauk wojskowych i doktora habilitowanego nauk wojskowych. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk wojskowych otrzymał na mocy uchwały Rady Państwa PRL w lipcu 1960[1].

W następnych latach był m.in. szefem sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego (1964–1965), a przez wiele lat inspektorem do spraw naukowo-badawczych – zastępcą szefa Zespołu Naukowego Sztabu Generalnego WP. Od 30 czerwca 1986 w stanie spoczynku.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-3-9)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Ignacego, pracownika stadniny koni arabskich w Janowie Podlaskim i Aleksandry z domu Seheńczuk. Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Mieczysławą z domu Dąbrowską (1924-2017), miał córkę[3][2],.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 154.
  2. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  3. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 153–154.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Henryk P. Kosk, Generalicja Polska, tom I i II (suplement), wyd. Oficyna wydawnicza Ajaks Pruszków 1998, 2001
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 153–154 (z fotografią; tu data śmierci: 4 lutego 2008)
  • Józef Kuropieska, Wspomnienia z lat 1956–1968. Cz. 2, Od października do marca w Siłach Zbrojnych. BGW, Warszawa 1994. ISBN 83-7066-582-9.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Bień_(generał)&oldid=70885140”