Mieczysław Młotek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Ryszard Młotek
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1893
Dublany

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 1986
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

C.K. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

35 Pułk Strzelców,
DOG „Lwów”,
Biuro Prezydialne MSWojsk.,
Gabinet Ministra Spraw Wojskowych,
52 Pułk Piechoty,
77 Pułk Piechoty,
DOK VI,
PKU Lwów,
PKU Drohobycz,
KRU Drohobycz,
Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich,
3 Dywizja Strzelców Karpackich

Stanowiska

referent,
komendant PKU,
komendant RU,
szef wydziału oświaty i kultury brygady i dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Ryszard Młotek[1] (ur. 30 grudnia 1893 w Dublanach, zm. 9 grudnia 1986 w Londynie) – polski historyk wojskowości, działacz emigracyjny. W 1957 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika w korpusie oficerów administracji, później pułkownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 grudnia 1893 w Dublanach[2][3][4]. Od lat szkolnych należał do Strzelca”[3]. Był wieloletnim sekretarzem Stowarzyszenia Młodzieży i Ministrantów przy kościele Dominikanów we Lwowie[3].

Podczas I wojny światowej służył w wojsku austriackim[3]. W C.K. Obronie Krajowej został mianowany podporucznikiem w rezerwie piechoty 1 stycznia 1917[5]. Według stanu z 1918 był oficerem 35 pułku strzelców[6]. Podczas I wojny udzielał się w działalności niepodległościowej[7]. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej i „Strzelca”[2][3].

Od 1918 służył w Wojsku Polskim. Organizował młodzież przy kościele Dominikanów we Lwowie[2]. Był adiutantem biskupa polowego Władysława Bandurskiego[2][3]. W połowie 1919 roku został przydzielony do Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 był podporucznikiem w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”[3]. Do stycznia 1922 pełnił służbę w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych na stanowisku referenta[8]. Służył w Dowództwie Okręgu Generalnego[2]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9][10]. W 1923, 1924 był oficerem 52 pułku piechoty w Złoczowie[11][12]. W tym czasie był odkomenderowany na studia, które prowadził na Wydziałach Filozoficznym i Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, naukę kontynuował w Wiedniu. W 1924 obronił doktorat z zakresu prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

Od 15 lutego do 1 sierpnia 1924 był odkomenderowany do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie[13]. W latach 1928–1932 był oficerem 77 pułku piechoty w Lidzie[14][15]. Pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[7][3]. Służył w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Lwów[3]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie do Powiatowej Komendy Uzupełnień Drohobycz[16]. W sierpniu 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta PKU Drohobycz[17]. W 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Drohobycz[2], a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Stanowisko komendanta Rejonu Uzupełnień Drohobycz pełnił do wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939[7]. Przed 1939 był prezesem klubu piłkarskiego Junak Drohobycz i jego organizatorem[2][3].

Po wybuchu II wojny światowej 19399 uczestniczył w kampanii wrześniowej. We wrześniu 1939 ewakuował drużynę Junaka z Polski[7]. Był kierownikiem ewakuacji żołnierzy WP internowanych na Węgrzech[2]. Organizował obozy dla polskich uchodźców idących na Zachód[3]. Następnie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Był szefem wydziału oświaty i kultury w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich i w 3 Dywizji Strzelców Karpackich[2]. Sam nie dotarł na Zachód, przebywając w Syrii, gdzie prowadził swoją działalność[3]. Do końca wojny był tam kierownikiem referatu propagandy i oświaty[3]. Wydawał w tym miejscu swoje publikacje o charakterze dziennikarskim i historycznym[3].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1957 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika w korpusie oficerów administracji[18]. Był członkiem-założycielem Koła Lwowian w Londynie[19][3] i działał w redakcji organu prasowego tegoż – „Biuletynie” oraz publikował na jego łamach[20][2][3]. Autor wielu prac z zakresu historii wojskowości. Poza tym na emigracji publikował np. na tematy Lwowa i kościołów[3]. W 1979 został członkiem zwyczajnym Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie[21][22][2]. Z ramienia Ligi Niepodległości Polski był członkiem Rady Stanu Rzeczypospolitej Polskiej w 1972[23]. Był członkiem V Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (1973–1978), delegowany przez Niezależny Ruch Społeczny[2].

Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika[2]. Zmarł 9 grudnia 1986 w Londynie[2][3]. Prochy płk. Młotka – zgodnie z jego wolą zmieszane uprzednio z ziemią pochodzącą z Cmentarza Obrońców Lwowa – zostały pochowane w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie 18 grudnia 1986[2][3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Trzecia Dywizja Strzelców Karpackich 1942–1947, t. 1, red. Mieczysław Młotek, Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.
  • Historia Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C.K. Obrony Krajowej był określany w języku niemieckim jako „Miecislaus Mlotek” lub „Miezislaus Mlotek”.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Marian Brzezicki. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 52, s. 54, styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Marian Brzezicki. Z żałobnej karty. Ś. p. płk dr Mieczysław Ryszard Młotek. „Biuletyn”. Nr 53, s. 86–88, czerwiec 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ Roczniki Oficerskie 1928, 1932.
  5. ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 130.
  6. ↑ a b c d Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 358.
  7. ↑ a b c d O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Komandoria Orderu Polonia Restituta dla Lwowianina. „Biuletyn”. Nr 33, s. 72, grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  8. ↑ Rozkazy Ministra Spr. Wojskowych. Pochwała. „Polska Zbrojna”. 20, s. 3, 1922-01-21. Warszawa. 
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 417.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 361.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 246.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 91, 194.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 44, 605.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 95.
  18. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 13, 30 czerwca 1969. 
  19. ↑ Mieczysław Młotek. 10 lat – i co dalej?. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 62, lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie. 
  20. ↑ Mieczysław R. Młotek. Śp. Adam Treszka. Prezes Koła Lwowian / Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 48, s. 0–6, 87, grudzień 1984. Koło Lwowian w Londynie. 
  21. ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 37, s. 37, grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  22. ↑ Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 118. docplayer.pl. [dostęp 2016-11-04].
  23. ↑ zarządzenie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 marca 1972r. o powołaniu członków Rady Stanu Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 1, 24 marca 1972. 
  24. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 27, 31 grudnia 1977. 
  25. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu „Odrodzenia Polski”. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 8, 24 kwietnia 1969.  „za zasługi położone w długoletniej pracy publicystycznej o osiągnięciach oręża polskiego zagranicą”.
  26. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  27. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 285, 11 listopada 1933. 
  28. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 91.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Młotek&oldid=71889602”