Mieczysław Rawicz-Mysłowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Jan Mysłowski
„Rawicz”
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 października 1896
Nowy Dwór k. Odessy, gubernia chersońska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

12 września 1939
pod Piątkiem, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 pułk piechoty Legionów
5 pułk piechoty Legionów
8 pułk piechoty
23 pułk piechoty
26 Dywizja Piechoty
DOK VII
Ekspozytura Oddz. II SG WP Nr 1
1 Dywizja Piechoty Legionów
Inspektorat Armii Nr 2
2 pułk czołgów w Żurawicy
Dowództwo Broni Pancernych
67 Pułk Piechoty
Brygada KOP „Polesie”
4 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii
szef sztabu dywizji
dowódca pułku czołgów
I zastępca dowódcy Broni Pancernych
dowódca pułku
dowódca brygady
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Komandor Orderu Miecza (Szwecja) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia)
Odznaka „Znak Pancerny”
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Jan Mysłowski (Rawicz-Mysłowski)[a], ps. „Rawicz” (ur. 29 października 1896 w Nowym Dworze k. Odessy[2], zm. 12 września 1939 pod m. Piątek[2]) – oficer Legionów Polskich, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Ludwika i Karoliny z d. Denis Kołyszko[2]. Absolwent Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie, Szkoły podoficerskiej i Szkoły Podchorążych[2]. Od 1 sierpnia 1914 w Legionach Polskich walczył na frontach I wojny światowej. Był oficerem w III batalionie 1 pułku piechoty, oraz w I i III batalionie[2] 5 pułku piechoty. 29 września 1914 awansowany na chorążego, a 5 marca 1915 na porucznika z pominięciem stopnia podporucznika[3][b].

„Za męstwo i odwagę okazaną 2 X 1915 w bitwie pod Sobieszycami został odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].

Po kryzysie przysięgowym od 22 lipca 1917 do 2 maja 1918 internowany w Beniaminowie[2]. Od 1 listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego jako dowódca kompanii w 2 pułku piechoty, a następnie 8 pułku piechoty. Brał udział w walkach przeciwko Ukraińcom pod Rawą Ruską i Niemcom na Polesiu. Od 1 czerwca 1919 dowódca batalionu w Szkole Podoficerskiej i batalionu zapasowego 23 pułku piechoty[2].

2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W czasie bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 kierował Oddziałem Operacyjnym Wojskowego Gubernatorstwa Warszawy[4]. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach[5][6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[7]. W tym czasie pozostawał nadetatowym oficerem 18 pułku piechoty w Skierniewicach. Z dniem 15 listopada 1924 roku powierzono mu kierownictwo Ekspozytury Oddziału II SG WP Nr 1[8]. 1 grudnia tego roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. W październiku 1925 przeniesiony został do dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko szefa sztabu[11]. W styczniu 1926 został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 w Warszawie na stanowisko II referenta[12]. W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego[13]. W maju 1927 został przesunięty w 1 pułku czołgów w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. W lipcu 1928 został mianowany dowódcą 1 pułku czołgów[15][16]. 24 grudnia 1929 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. Od 20 lutego do 11 kwietnia 1930 roku pełnił obowiązki szefa Broni Pancernej MSWojsk[18]. Z dniem 16 lipca 1930 został przeniesiony z dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy broni pancernych[19][20][21]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy broni pancernych MSWojsk[22]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy pułku[23].

Równolegle ze służbą wojskową rozwijał działalność sportową. Był prezesem Zarządu Polskiego Związku Gier Sportowych, w 1936 przemianowanego na Polski Związek Piłki Ręcznej. W tym samym roku wybrany został na przewodniczącego Komisji Technicznej Volleyballu funkcjonującej od 1934 przy Międzynarodowej Amatorskiej Federacji Piłki Ręcznej.

27 lutego 1937 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Brygady KOP „Polesie” w Łachwie[24][25].

Kampanię wrześniową 1939 rozpoczął na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. 3 września generał Mikołaj Bołtuć dokonał zamiany na stanowiskach dowódcy dywizji i jego zastępcy. Dotychczasowy dowódca dywizji, płk dypl. Tadeusz Lubicz-Niezabitowski objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej natomiast płk dypl. Mieczysław Rawicz-Mysłowski zajął jego miejsce.

12 września, w czasie bitwy nad Bzurą, 4 DP miała wykonać natarcie na Głowno. W natarciu uczestniczyć miało sześć batalionów piechoty wspartych artylerią dywizyjną i I dywizjonem 2 pac. Natarciem kierować miał płk dypl. Lubicz-Niezabitowski ze stanowiska dowodzenia w folwarku Psary Polesie, w lesie na północ od Głowna. Sztab dywizji znajdował się w m. Bielawy. Początek natarcia wyznaczono na godzinę 16, a następnie przesunięto o trzy godziny. Bezpośrednio po rozpoczęciu natarcia do sztabu 4 DP przybył gen. dyw. Władysław Bortnowski i wstrzymał działanie dywizji. Płk dypl. Rawicz-Mysłowski wraz z szefem sztabu i oficerem ordynansowym udał się samochodem na stanowisko dowodzenia dowódcy piechoty dywizyjnej w celu odwołania natarcia. Pojazd wjechał na własną minę, która eksplodowała. Dowódca dywizji oraz towarzyszący mu oficerowie i kierowca samochodu zginęli[26]. Został pochowany na cmentarzu w Głownie[27].

Na cmentarzu w Głownie stoi obelisk, na którym wyryto napis o treści „MIECZYSŁAW RAWICZ-MYSŁOWSKI PUŁKOWNIK DYPLOMOWANY DOWÓDCA 4TEJ DYW PIECHOTY POLEGŁ POD GŁOWNEM WRAZ Z 30 NIEZNANYMI ŻOŁNIERZAMI 13-IX-1939 CZEŚĆ ICH PAMIĘCI”.

Mieczysław Mysłowski od 1920 był żonaty z Heleną Borkowską (1900–1989), z którą miał córkę Martę[28] (1921–2012).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie imion i daty urodzenia z „Mieczysław ur. 30.10.1896” na „Mieczysław Jan ur. 29.10.1896”[1].
  2. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 147 podaje datę awansu na podporucznika w dniu 9 października 1914.
  3. ↑ Medal nadany Rozkazem nr 25 Ministerstwa Spraw Wewnętrznych - Korpusu Ochrony Pogranicza z dnia 28 maja 1938 roku, pkt 4 (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 22.
  2. ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 147.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 6.
  4. ↑ Piotr Krzysztof Marszałek. Wojskowy Gubernator Warszawy. Sierpień–wrzesień 1920 roku. „Acta Universitatis Wratislaviensis”. 2616, s. 237–260, 2004. Wrocław. 
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 92, 176, 401.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 125 z 28 listopada 1924 roku, s. 705.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 166, 342.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 20 stycznia 1926 roku, s. 33.
  13. ↑ Antoni Czubiński, Przewrót majowy 1926 roku, Warszawa 1989, s. 169.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 135.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 216.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 112, 164.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 123.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 4.
  20. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 4.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 450.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
  24. ↑ Pułkownicy piechoty, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1. Z informacji zamieszczonych w wykazie wynika, że został on sporządzony na przełomie lutego i marca 1939 roku, przed awansami generalskimi.
  25. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 925.
  26. ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 331.
  27. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 148, autor jako miejsce śmierci podał Piątek.
  28. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 148.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 7.
  30. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 315.
  32. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 294.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 382.
  36. ↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935 roku, s. 20.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Rawicz-Mysłowski&oldid=71863078”