Mieczysław Bukowiecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Bukowiecki
Ilustracja
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 września 1869
Mszczyczyn

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1931
Cichowo

Przebieg służby
Lata służby

1914–1926

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

20 Pułk Artylerii Polowej, Oddz. III SG, 1 Dywizja Strzelców Wielkopolskich, Biuro Ścisłej Rady Wojennej, Obóz Warowny „Poznań”, Komenda Miasta Poznań

Stanowiska

oficer ordynansowy, szef sztabu dywizji, szef oddziału BŚRW, dowódca obozu warownego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Mieczysław Bukowiecki (ur. 20 września 1869 w Mszczyczynie, powiat śremski, zm. 18 grudnia 1931 w Cichowie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski z bolszewikami.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował w Akademii Rolniczej w Bernie[1]. W 1894 odbył jednoroczną służbę wojskową w niemieckim 20 pułku artylerii polowej w Poznaniu. W 1898 nabył majątek Cichowo. W 1908 wybudował w nim neobarokowy dwór. Dwa lata później zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską, siostrą Witolda. Działał w kółkach rolniczych oraz Towarzystwie Robotników Chrześcijańskich.

W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie rosyjskim. W 1916 pełnił służbę okupacyjną w Płocku. Od lipca 1917 był adiutantem niemieckiego przedstawiciela przy austro-węgierskim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Utrzymywał sekretne kontakty z Legionami Polskimi oraz Polską Organizacją Wojskową. W 1918 po demobilizacji razem z żoną włączył się w nurt przygotowań do powstania wielkopolskiego.

11 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 10 marca 1919 został oficerem ordynansowym, a w czerwcu szefem Sztabu Grupy Wielkopolskiej oraz szefem sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W 1921 został szefem Oddziału Va (Personalnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. Słuchacz kursu doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 w stopniu podpułkownika Sztabu Generalnego przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku bez prawa do poborów[2]. 15 września 1924 został powołany do służby czynnej i mianowany komendantem Obozu Warownego „Poznań”[3]. 31 października 1925 przeniesiony do kadry oficerów artylerii przy Departamencie II Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych i przydzielony do Komendy Miasta Poznań.

7 lipca 1926 Prezydent RP nadał mu z dniem 30 września 1926 stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu[4].

Z dniem 30 września 1926 przeniesiony został w stan spoczynku[5]. Ostatnie lata życia spędził w majątku Cichowo, gdzie zmarł 18 grudnia 1931[6].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Był synem Juliana Bukowieckiego herbu Ogończyk (Drogosław) (1833–1896) i Natalii Wysogota-Zakrzewskiej herbu Wyskota (ur. około 1838).

W 1910 zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską z Oporowa herbu Nałęcz (Drogosław), urodzoną 8 grudnia 1890 w Oporowie, zmarłą 9 kwietnia 1940, siostrą Witolda Dzierżykraj-Morawskiego. Miał sześcioro dzieci:

  • August (1911–1940)
  • Ignacy (1912–1939), podporucznik, poległ w kampanii wrześniowej
  • Leon (1916–2005), żonaty z Haliną Marią Lubowiecką (1919–1991)
  • Jadwiga Bukowiecka (1919–1993), zamężna z André Castagné, żołnierz AK, uczestniczka powstania warszawskiego
  • Natalia Bukowiecka (ur. 1923), zamężna z Leonem Kruszona, zmarła 10 października 1968[7]
  • Julian (ur. 1928), żonaty z Renatą Elianowską, podoficer zawodowy LWP

Rodzeństwo:

  • Halina Bukowiecka (1862–1943)
  • Wanda Bukowiecka (1863–1892)
  • Bogumiła Bukowiecka (ur. 1865)
  • Jadwiga Bukowiecka (1865–1942)
  • August (ur. 1871)

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – grudzień 1914
  • porucznik
  • kapitan
  • major
  • podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[8]
  • pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 29. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]
  • generał brygady – 7 lipca 1926 z dniem 30 września 1926, wyłącznie z prawem do tytułu

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Polak (red.) 1991 ↓, s. 23.
  2. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 66 z 16.10.1923 r. Piotr Stawecki podaje, że przeniesienie w stan nieczynny nastąpiło z dniem 1 listopada 1923 r.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 436. „Polska Zbrojna” Nr 247 z 9 września 1924 roku, s. 2.
  4. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 28 z 19.07.1926 r.
  5. Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski jako datę przeniesienia w stan spoczynku podali 19 lipca 1926 r., czyli datę ogłoszenia Dziennika Personalnego MSWojsk. Nr 28.
  6. Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 318, Nr 7 z 21 kwietnia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  7. Nekrologi.pl
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 7 lipca 1920 roku, s. 553.
  9. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 185.
  10. Dekret Wodza Naczelnego L. 2863 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 561)
  11. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 314)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]