Mietlica pospolita

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mietlica pospolita
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

wiechlinowate

Rodzaj

mietlica

Gatunek

mietlica pospolita

Nazwa systematyczna
Agrostis capillaris L.
Synonimy
  • A. tenuis Sibth.
  • A. vulgaris With.
Pochwy i języczki liściowe

Mietlica pospolita (Agrostis capillaris L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych (traw). Jako gatunek rodzimy występuje w Eurazji. Ponadto zawleczony do Ameryki i Australii[3]. W Polsce jest bardzo pospolity na całym obszarze, zarówno na niżu, jak i w górach.

Wiecha

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga
Cienkie, ukośnie podnoszące się źdźbło o wysokości 10(30)–70(90) cm. W dolnej części źdźbło zakorzenia się. Pod ziemią roślina wytwarza rozłogi o długości do 20 cm. Pędy płonne są wydłużone.
Liście
Żywozielone. Języczki na najwyższej blaszce liściowej są krótkie (0,3–1 mm) i ucięte.
Kwiaty
Zebrane w czerwonofioletową wiechę o kłoskach zebranych na końcach gałązek. Wiecha ma długość 1-15(20 cm) i również po przekwitnięciu jest rozpierzchła. Gałązki wiechy są cienkie, gładkie, czasami faliste i odstające poziomo. Kłoski nie posiadają ości, mają długość 2–2,5 mm i odstają na wszystkie strony. Plewy długie i ostro zakończone, plewki górne mają grubość 0,5–0,75 grubości plewki dolnej.

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina. Kwitnie od czerwca do lipca. Jest wiatropylna. Liczba chromosomów 2n=28. Kiełkowanie nasion jest pobudzane przez światło[4]. Skoszona odrasta dość słabo.

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Siedlisko: łąki, świetliste lasy, wrzosowiska, murawy, zbocza, pastwiska, poręby leśne. Hemikryptofit. Spotykana jest głównie na glebach suchych i średnio żyznych lub jałowych. W górach występuje aż po piętro kosówki. Dobrze znosi suszę. Wykazuje cechy metalofitu. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Sieglingio-Agrostietum i gatunek wyróżniający dla klasy (Cl.) Violetea-calaminariae[5].

Zmienność[edytuj | edytuj kod]

Tworzy mieszańce z mietlicą psią, m. olbrzymią i m. rozłogową.
Występuje w 2 podgatunkach:

  • A. capillaris L. ssp. capillaris – ma wzniesioną lub kolankowato podnoszącą się łodygę o długości 20–90 cm i krótkie kłącze. Pospolicie występuje w lasach i na łąkach
  • A. capillaris L. ssp. repens (Schur.) Schwartz – roślina tworząca luźne poduchy, o łodydze zakorzeniającej się. Często występują pędy płonne, rozmnaża się za pomocą rozłogów. Występuje na wrzosowiskach, głównie na piaszczystym podłożu.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Jest uprawiana jako roślina łąkowa. Na łąkach nizinnych uważana jest za roślinę o średniej wartości pokarmowej, na łąkach górskich ma większą wartość, gdyż tworzy tutaj naturalne zespoły roślinności. Na glebach ubogich pojawia się samorzutnie, tak, że nie trzeba jej tutaj wysiewać. Znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej. Używana jest również do obsiewania trawników.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-23] (ang.).
  3. Agrostis capillaris na eMonocot [dostęp 2014-01-09].
  4. Założenie i pielęgnacja trawnika. [dostęp 2008-06-18].
  5. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  • Czasopismo „Przyroda Polska”, nr 6/2003. Tytuł art. „Zielnik”.
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.