Mikan
vMikan (Chwalne[1]) – polski herb szlachecki z nobilitacji, o niepewnym rysunku.
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Istnieją przekazy o dwóch alternatywnych wizerunkach herbu:
1. W polu błękitnym gałązka oliwna zielona, w skos.
Nad tarczą korona bez hełmu, nad którą klejnot: dwa wianki zielone w pas, trzymane przez muzy stojące po bokach tarczy, z których każda trzyma w drugiej ręce chorągiewkę błękitną z godłem[2].
2. W polu błękitnym dwie nieokreślone muzy w pas, każda trzyma sztandar ze swoim (nieokreślonym) znakiem, zaś lewa dodatkowo trzyma koronę. Między nimi gałąź oliwna zielona[3].
Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]
Nadany 15 sierpnia 1556 Stefanowi Mikanowi pochodzącemu z Bolonii, doktorowi filozofii i medycyny[4].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Mikan - Mikani - Micanus[5].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 209.
- Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 37. ISBN 83-7181-217-5.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 37. ISBN 83-7181-217-5.
- ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 209.
- ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 37. ISBN 83-7181-217-5., za: Rycerstwo Piekosińskiego i Materiały do dziejów piśmiennictwa polskiego Giedroycia.
- ↑ Polski Słownik Biograficzny. T. 21. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Polska Akademia Nauk, 1976, s. 54-56.
- ↑ Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie. Warszawa: DiG, 2001. ISBN 83-7181-173-X.
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
