Mike Inez
 Mike Inez (2019) | |
| Imię i nazwisko |
Michael Allen Ines[1] |
|---|---|
| Pseudonim |
Mike |
| Data i miejsce urodzenia |
14 maja 1966 |
| Instrumenty |
gitara basowa • gitara elektryczna • gitara akustyczna • saksofon |
| Gatunki |
heavy metal • grunge • metal alternatywny • hard rock • rock alternatywny |
| Zawód |
muzyk • kompozytor • basista |
| Aktywność |
od 1983 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Ozzy Osbourne (1989–1993) Alice in Chains (1993–2002, od 2005) Slash’s Snakepit (1994–1995) Black Label Society (1999, 2001, 2003) Spys4Darwin (2001–2002) | |
| Strona internetowa | |
Mike Inez, właśc. Michael Allen Ines (ur. 14 maja 1966 w San Fernando[2]) – amerykański muzyk, kompozytor filipińskiego pochodzenia. Od stycznia 1993 basista zespołu Alice in Chains, w którym zastąpił Mike’a Starra. W początkowym okresie swojej kariery muzycznej, został basistą w zespole Ozzy’ego Osbourne’a, gdzie występował w latach 1989–1993. Na swoim koncie, Inez ma współpracę także z takimi wykonawcami jak Black Label Society, Heart, Motörhead czy Slash. W listopadzie 2008 wydał instruktażowe DVD – Behind the Player: Mike Inez, ukazujące różne techniki nauki gry na gitarze basowej[3].
W 2007 Inez został sklasyfikowany na 62. pozycji zestawienia „100 najlepszych metalowych basistów oraz perkusistów” według magazynu Hit Parader[4].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Mike Inez urodził się 14 maja 1966 w San Fernando w stanie Kalifornia[2]. Pochodzi z rodziny o filipińskich korzeniach. Po ukończeniu szkoły średniej, zapisał się na kursy muzyczne w Pasadena City College, po czym został przyjęty na University of California w Los Angeles[3]. W latach 80. uczył się grać na gitarze klasycznej oraz saksofonie[5]. Następnie rozpoczął naukę gry na gitarze basowej[6]. Do jego ulubionych basistów należą: Cliff Burton, Dee Murray, John Entwistle, John Paul Jones oraz Paul McCartney[3]. Ceni sobie twórczość takich zespołów jak Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Thin Lizzy oraz Van Halen[3].
Działalność artystyczna[edytuj | edytuj kod]
W roku 1989 Inez spośród grona 50 muzyków, został wybrany do zespołu Ozzy’ego Osbourne’a[5]. Basista przyleciał do Irlandii, gdzie odbywał pierwsze próby. W przeciągu miesiąca zagrał podczas jednego z koncertów na stadionie Wembley w Londynie[5]. W 1991 Inez skomponował główny riff do utworu „No More Tears”, pochodzący z albumu o tej samej nazwie[7]. Mimo to, nie wziął udziału w sesji nagraniowej. W książeczce dołączonej do płyty, został wymieniony jedynie jako „inspiracja”[7]. Na gitarze basowej w trakcie sesji zagrał Bob Daisley. W 1993 ukazał się album koncertowy Live and Loud, zarejestrowany podczas tras w 1991 i 1992[8].
W styczniu 1993 Inez został basistą w zespole Alice in Chains[9], który był w trakcie tournée Down in Your Hole Tour[10]. Zajął on miejsce Mike’a Starra, który zmagał się z coraz większym uzależnieniem od heroiny[11][12]. Pierwszy koncert z Alice in Chains, Inez zagrał 30 stycznia w londyńskim klubie Camden Underworld. Wiosną nagrał z zespołem dwa premierowe utwory – „What the Hell Have I” oraz „A Little Bitter”, które zostały wykorzystane na ścieżce dźwiękowej do filmu Bohater ostatniej akcji[8]. Następnie kontynuował trasę Down in Your Hole Tour, mającą na celu promocję wydanego rok wcześniej albumu Dirt. Muzycy występowali na kontynencie europejskim, w Ameryce Północnej, Azji oraz Oceanii[13]. We wrześniu 1993 Inez aktywnie uczestniczył w pracach nad komponowaniem utworów na minialbum Jar of Flies. Został współkompozytorem czterech kompozycji[14]. W 1994 roku dołączył do formacji Slash’s Snakepit, utworzonej przez gitarzystę Guns N’ Roses, Slasha. Z zespołem muzyk nagrał debiutancki album It’s Five O’Clock Somewhere oraz odbył trasę koncertową[15]. W styczniu, także 1994 roku ukazał się minialbum Jar of Flies Alice in Chains. Dotarł on na szczyt amerykańskiego zestawienia Billboard 200, czyniąc go tym samym pierwszym albumem wydanym w formacie EP, który tego dokonał[16][17]. W 1995 nagrał z Alice in Chains pierwszy album studyjny – Alice in Chains. Ze względu na uzależnienie wokalisty Layne’a Staleya, zespół nie zdecydował się na trasę koncertową. Basista w jednym z wywiadów przyznał, że „był to bardzo mroczny i smutny okres (...) To była zdecydowanie jedna z najtrudniejszych sesji nagraniowych, w jakiej brałem udział”[18]. W grudniu tego samego roku, wydał z zespołem mockument The Nona Tapes, ukazujący losy początkującej dziennikarki (granej przez Jerry’ego Cantrella), poszukującej „gwiazd rocka”[19].
10 kwietnia 1996 Inez zagrał wraz z grupą pierwszy publiczny występ zespołu od 7 stycznia 1994[20]. Odbył się on w ramach cyklu koncertów MTV Unplugged. Napis na gitarze basowej Ineza „Friends Don’t Let Friends Get Friends Haircuts”, miał charakter żartobliwy i był skierowany do członków grupy Metallica, którzy byli obecni na koncercie i odnosił się do ścięcia przez nich długich włosów[21]. Następnie kwartet udał się w krótką trasę koncertową, supportując Kiss[22], po czym z powodu rosnącego uzależnienia wokalisty Layne’a Staleya oraz wewnętrznych konfliktów, grupa zdecydowała się zawiesić działalność[6].
4 sierpnia 1997 wystąpił w Hollywood Palladium podczas koncertu muzyków formacji UFO. Gościnnie pojawili się także: Joe Elliot i Vivian Campbell z Def Leppard, Phil Campbell i Mikkey Dee z Motörhead, John Norum ze szwedzkiej grupy Europe i Slash. Muzycy wystąpili w coverze UFO – „C’mon Everybody”[23]. Na przełomie września i października 1998 Inez powrócił wraz z Alice in Chains, odbywając sesję nagraniową, podczas której zarejestrowano dwa nowe utwory – „Get Born Again” oraz „Died”[24], które znalazły się na albumach kompilacyjnych Nothing Safe: Best of the Box oraz Music Bank[15].
W latach 1999, 2001 oraz 2003, Inez występował wraz z grupą Black Label Society. Zrealizował z nią dwa albumy studyjne – Sonic Brew oraz Hangover Music Vol. VI, a także koncertowy Boozed, Broozed & Broken-Boned[25]. W roku 2001 wziął udział w przesłuchaniach na basistę zespołu Metallica po tym, jak grupę opuścił Jason Newsted[26]. Muzyk występował gościnnie na płytach innych artystów, między innymi Heart. W 2001 Inez dołączył do supergrupy Spys4Darwin[27], utworzonej przez perkusistę Alice in Chains Seana Kinneya oraz gitarzystę Chrisa DeGarmo[27]. Skład uzupełnił wokalista Vinnie Dombroski[27]. Grupa opublikowała minialbum Microfish, po czym w 2002 zakończyła działalność[27].
W roku 2005 Inez powrócił z reaktywowaną grupą Alice in Chains. Od 2006 kwartet występuje z nowym wokalistą Williamem DuVallem[28], który zastąpił zmarłego w kwietniu 2002 Layne’a Staleya[29]. W roku 2006 Inez wystąpił gościnnie w utworze „Under the Gun” brytyjskiej grupy Motörhead, który znalazł się na albumie Kiss of Death[7]. We wrześniu 2009 wraz z grupą Alice in Chains wydał pierwszy studyjny album od 14 lat – Black Gives Way to Blue[30]. W roku 2012 wziął udział w trasie Rock ‘N’ Roll Allstars, występując obok takich muzyków jak Duff McKagan, Gene Simmons, Gilby Clarke, Glenn Hughes, Matt Sorum oraz Sebastian Bach[31]. 28 maja 2013 wydał z zespołem piąty studyjny album – The Devil Put Dinosaurs Here[32].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
8 maja 2010 podczas prywatnej ceremonii, Inez poślubił swoją wieloletnią partnerkę Sydney Kelly[33]. Na uroczystości obecni byli między innymi członkowie Alice in Chains, Sharon i Ozzy Osbourne oraz siostry Ann i Nancy Wilson[33].
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Ozzy Osbourne
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Ozzy Osbourne – No More Tears | 1991 | autor riffu do utworu „No More Tears” | [7] |
| Ozzy Osbourne – Live and Loud | 1993 | gitara basowa | [7] |
| Ozzy Osbourne – Prince of Darkness | 2005 | gitara basowa | [7] |
- Slash’s Snakepit
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Slash’s Snakepit – It’s Five O’Clock Somewhere | 1995 | gitara basowa | [15] |
- Black Label Society
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Black Label Society – Sonic Brew | 1999 | gościnnie gitara basowa w utworze „No More Tears” | [25] |
| Black Label Society – Boozed, Broozed & Broken-Boned | 2003 | gitara basowa (występ w Tokio) | [25] |
| Black Label Society – Hangover Music Vol. VI | 2004 | gościnnie gitara basowa w utworze „Crazy or High” | [25] |
| Black Label Society – Kings of Damnation 98–04 | 2005 | gitara basowa w utworach „Crazy or High” i „No More Tears” | [25] |
- Heart
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Heart – Alive in Seattle | 2003 | gitara basowa | [7] |
| Heart – Jupiters Darling | 2004 | gitara basowa, tamburyn | [7] |
- Inne
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Jerry Cantrell – Boggy Depot | 1998 | gitara basowa w „Cut You In”, „Jesus Hands”, „Devil by His Side” | [34] |
| Michael Schenker Group – Heavy Hitters | 2005 | gitara basowa w coverze „War Pigs” | [7] |
| Motörhead – Kiss of Death | gościnnie gitara basowa w utworze „Under the Gun” | [7] | |
| Michael Schenker Group – By Invitation Only | 2011 | gitara basowa w coverze „War Pigs” | [7] |
| William Shatner – Seeking Major Tom | gościnnie gitara basowa | [7] |
- Tribute Albumy
| Album | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Metallic Attack: The Ultimate Tribute | 2004 | gitara basowa w coverze „Master of Puppets” | [7] |
| Spin the Bottle: An All-Star Tribute to Kiss | gitara basowa w coverze „King of the Night Time World” | [7] | |
| A Tribute to Aerosmith | gitara basowa w coverze „Sweet Emotion” | [7] | |
| Welcome To the Nightmare: An All-Star Salute to Alice Cooper | 2005 | gitara basowa w coverze „No More Mr. Nice Guy” | [7] |
| Numbers from the Beast: An All Star Salute to Iron Maiden | gitara basowa w coverze „The Evil That Men Do” | [7] | |
| Hazy Dreams: (Not Just) A Jimi Hendrix Tribute | gitara basowa | [7] | |
| Hazy Dreams: (Not Just) A Jimi Hendrix Tribute | 2006 | gitara basowa w coverze „I Feel Fine” | [7] |
| Sweet Leaf – A Stoner Rock Salute To Black Sabbath | 2015 | gitara basowa w coverze „Iron Man” | [7] |
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
| Tytuł | Rok | Uwagi | Źródło |
|---|---|---|---|
| Ozzy Osbourne: Don’t Blame Me | 1991 | film dokumentalny, muzyczny, reżyseria: Jeb Brien | [35] |
| The Nona Tapes | 1995 | mockument, muzyczny, reżyseria: Rocky Schenck | [35] |
| Some Kind of Monster | 2004 | film dokumentalny, reżyseria: Bruce Sinofsky, Joe Berlinger | [35] |
| Behind the Player: Mike Inez | 2008 | film dokumentalny, muzyczny, reżyseria: Leon Melas | [3] |
| Lemmy | 2010 | film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski | [35] |
| The Life, Blood and Rhythm of Randy Castillo | 2014 | film dokumentalny, reżyseria: Wynn Ponder | [36] |
Instrumentarium[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[3][37]:
Gitary basowe:
- Two Warwick Streamer Stage I 4- strings
- Warwick Alien acoustic bass guitar
- Alvarez acoustic bass guitar
- Gibson Les Paul Bass
- Fender Telecaster Bass
- Fretted oraz Fretless Fender P-Basses
- Warwick Streamer 5-string
- Kubicki Factor bass
- Spector 4- string
- Gibson Thunderbird
Wzmacniacze:
Efekty:
- SansAmp Bass DI live
- Ultimate Ears Inears
Inne:
- Dean Markley Blue Steel (struny)
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnienia indywidualne
| Rok | Kraj | Miejsce publikacji rankingu | Nazwa rankingu | Pozycja |
|---|---|---|---|---|
| 2006 | Stany Zjednoczone | Hit Parader | „100 najlepszych metalowych basistów oraz perkusistów”[4] | 62 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ California Births, 1905–1995, Michael A. Ines (Birth Date: May 14, 1966, County of Birth: Los Angeles).
- ↑ a b Stone 2001 ↓, s. 12.
- ↑ a b c d e f Chris Jisi. Mike Inez Bassplayer. „Bass Player”, 1 października 2009. San Bruno: NewBay Media. ISSN 1050-785X.
- ↑ a b Hit Parader’s Top 100 Bassists & Drummers. „Hit Parader”, styczeń 2007. Derby: Magna Publishing Group. ISSN 0162-0266.
- ↑ a b c Smith 2013 ↓, s. 685.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. 69580.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Mike Inez: Credits: AllMusic. allmusic.com. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 345.
- ↑ Jordan Babula. Alice in Chains. Bezsenność w Seattle. „Teraz Rock”, s. 3–11, czerwiec 2006. Warszawa: AD Music SA. ISSN 1730-394X.
- ↑ Dewayne Wright. Fringe Time – Alice In Chains, from 20 to 20,000. „Standard-Examiner”, 18 czerwca 1993. Ogden: Sandusky Newspapers. ISSN 2163-4785.
- ↑ Yarm 2012 ↓, s. 401.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 191.
- ↑ John Bacus: Alice in Chains Concert Chronology 1993. bacus.net. [dostęp 2015-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-15)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains w pigułce. „Metal Hammer”, s. 42–43, nr. 166–168, 2005. Katowice: Metal Mind Productions. ISSN 0955-1190.
- ↑ a b c Peter Buckley: The Rough Guide to Rock. Rough Guides, 30 października 2003, s. 17. ISBN 978-1843531050.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 405.
- ↑ Warren 2001 ↓.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 410.
- ↑ Matthew Tobey. Alice in Chains: The Nona Tapes (1995). „The New York Times”, 10 stycznia 2014. The New York Times Company. ISSN 0362-4331.
- ↑ John Bacus: Alice in Chains Concert Chronology 1994 – 1996. bacus.net. [dostęp 2016-01-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-15)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 243.
- ↑ Brett Weiss: Encyclopedia of KISS: Music, Personnel, Events and Related Subjects. McFarland, 20 maja 2016, s. 189. ISBN 978-0786498024.
- ↑ Neil Daniels: High Stakes & Dangerous Men: The UFO Story. Soundcheck Books, 1 lutego 2014, s. 152. ISBN 978-0957144262.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 277.
- ↑ a b c d e Garry Sharpe-Young: New Wave of American Heavy Metal. Zonda Books Limited, 5 grudnia 2005, s. 60. ISBN 978-0958268400.
- ↑ Stephen Thomas Erlewine: Metallica Biography & History. allmusic.com. [dostęp 2015-03-26]. (ang.).
- ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 323.
- ↑ Mitchell Peters. Old bands, new singers. „Billboard”, s. 9, 9 września 2006. Nowy Jork: Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510.
- ↑ Jon Pareles. MUSIC REVIEW: ALICE IN CHAINS; Dancing Around Death, With Elephant in Room. „The New York Times”, 12 marca 2010. The New York Times Company. ISSN 0362-4331.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 327–328.
- ↑ Mary Ouellette: Rock ‘N’ Roll Allstars Cancel All But One Tour Date. ultimateclassicrock.com. [dostęp 2015-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-25)]. (ang.).
- ↑ Stephen Thomas Erlewine: The Devil Put Dinosaurs Here – Alice in Chains. allmusic.com. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-21)]. (ang.).
- ↑ a b ALICE IN CHAINS Bassist Ties The Knot. blabbermouth.net. [dostęp 2015-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-26)]. (ang.).
- ↑ Chris Morris. Alice’s Cantrell Steps Out With Solo Set On Columbia. „Billboard”, s. 9–10, 7 marca 1998. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510.
- ↑ a b c d Mike Inez – IMDb. Internet Movie Database. [dostęp 2015-03-26]. (ang.).
- ↑ Documentary About Late OZZY OSBOURNE/MÖTLEY CRÜE Drummer RANDY CASTILLO To Premiere In Beverly Hills. blabbermouth.net. [dostęp 2016-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-02)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains – Mike Inez Bass Rig Gear and Equipment. uberproaudio.com. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-18)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rolling Stone: Rolling Stone Encyclopedia of Rock & Roll. Touchstone, 2001. ISBN 978-0743201209. (ang.).
- Holly George Warren: The Rolling Stone Encyclopedia of Rock & Roll. Nowy Jork: Simon & Schuster, 2001. ISBN 0-7432-2055-2. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- Mark Yarm: Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge. Nowy Jork: Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.).
- Emily Smith: Ozzy Osbourne Handbook – Everything You Need to Know about Ozzy Osbourne. Nashville: Emereo Pty Ltd, 2013, s. 1168. ISBN 978-1-4885-0693-2. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).