Mikołaj (Mandić)
| Petar Mandić | |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 sierpnia 1840 |
| Data i miejsce śmierci |
2 sierpnia 1907 |
| Metropolita zwornicko-tuzlański | |
| Okres sprawowania |
1892–1896 |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Okres sprawowania |
1896–1907 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
13 maja 1891 |
| Diakonat |
15 sierpnia 1863 |
| Prezbiterat |
18 grudnia 1863 |
| Nominacja biskupia |
14 maja 1892 |
| Chirotonia biskupia |
12 lipca 1892 |
| Data konsekracji |
12 lipca 1892 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Mikołaj, imię świeckie Petar Mandić (ur. 5 sierpnia 1840 w Gornjim Gračacu, zm. 2 sierpnia 1907 w Opatii) − serbski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn kapłana prawosławnego Nikoli Mandicia i jego małżonki Sofiji. Edukację podstawową uzyskał w szkołach niemieckich, zaś wykształcenie teologiczne – w seminarium duchownym w Plaškach. Święcenia diakońskie przyjął 15 grudnia 1863 z rąk metropolity górnokarłowickiego Piotra. Ten sam duchowny wyświęcił go 18 grudnia tego samego roku na kapłana. Ks. Mandić był początkowo wikariuszem, a następnie proboszczem parafii w Plaškach i wykładowcą w miejscowym seminarium duchownym. W 1879 otrzymał godność protoprezbitera, w tym też roku został dziekanem[1].
13 maja 1891, po śmierci małżonki, złożył wieczyste śluby mnisze. Jeszcze w tym samym roku został przełożonym monasteru Gomirje. 14 maja 1892 Święty Synod Patriarchatu Konstantynopolitańskiego nominował go na metropolitę zwornicko-tuzlańskiego. Jego chirotonia biskupia miała miejsce 12 lipca 1892 w Tuzli[1].
Jako ordynariusz eparchii zwornicko-tuzlańskiej wzniósł szereg nowych cerkwi i domów parafialnych, organizował druk książek serbskich, podniósł poziom wykształcenia i życia duchowego kapłanów. W 1896 został przeniesiony na katedrę Dabaru i Bośni, z siedzibą w Sarajewie. Jako metropolita Dabaru i Bośni bronił autonomii serbskich instytucji kościelnych i edukacyjnych w Bośni. Na urzędzie pozostał do śmierci w 1907. Został pochowany na cmentarzu w dzielnicy Koševo. Po jego zniszczeniu szczątki metropolity przeniesiono do soboru katedralnego w Sarajewie[1].
Był wujem Nikoli Tesli[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s.374.
- ↑ 150 godina od rođenja Nikole Tesle