Mikołaj Taszycki

Mikołaj Taszycki
	; Strzemię
Data śmierci	przed 1 czerwca 1545

Mikołaj Taszycki z Lusławic herbu Strzemię (zm. przed 1 czerwca 1545) – polski prawnik i urzędnik czasów Zygmunta Starego, sędzia ziemski krakowski, podsędek ziemski krakowski i poborca w województwie krakowskim.

Taszycki był podsędkiem krakowskim od 1519, sędzią ziemskim krakowskim od 1532 (wybrany na ten urząd przez sejmik proszowicki 17 sierpnia). Poseł na sejm piotrkowski 1512 roku z województwa krakowskiego^[1]. Był posłem na sejm 1514, 1520 i sejm piotrkowski 1523 roku, sejm 1524/1525, sejm piotrkowski 1530/1531 roku, sejm krakowski 1531/1532 roku, poseł na sejm piotrkowski 1533 roku z ziemi krakowskiej^[2], sejm piotrkowski 1536/1537 roku, sejm piotrkowski 1538 roku, sejm krakowski 1538/1539 roku, sejm 1540 roku z województwa krakowskiego^[3]. Członek komisji układającej w 1532 r. projekt prawa koronnego znany pod nazwą Correctura iurium lub Korektura Taszyckiego. W komisji zajął miejsce zmarłego Jana Pieniążka, poprzedniego sędziego ziemi krakowskiej. Projekt został odrzucony przez sejm piotrkowski pod koniec 1534 r.^[4]

Mikołaj Taszycki był jednym z przywódców szlacheckich w czasie tzw. wojny kokoszej w 1537. Zmarł zapewne przed 1 czerwca 1545 r., gdyż od tego dnia sąd obradował pod przewodem jego następcy Piotra Dębińskiego^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Mariusz Lubczyński, Wykazy posłów sejmowych z lat 1507–1512, w: Kwartalnik Historyczny R. 122 nr 3 (2015), s. 531.
↑ Rafał Jaworski, Posłowie ziemscy na sejm walny piotrkowski 1533 roku, w: Zapiski Historyczne tom LXXXIV, rok 2019, Zeszyt 2, s. 157.
↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, Irena Kaniewska (red.), Warszawa 2013, s. 54, 56, 63, 68, 75, 79, 88, 92, 94.
↑ „Autorzy Korektury chcieli zawrzeć w niej całość prawa sądowego, a także pewne przepisy z dziedziny prawa politycznego. Opierając się na Statucie Łaskiego i późniejszych konstytucjach, starali się oni o kompleksowe ujęcie prawa obowiązującego poprzez konsolidację i rozbudowę dotychczasowych norm, usuwając przy tym powtórzenia i sprzeczności. W rezultacie jednak Korektura zawierała sporo nowości (przeszło połowa jej artykułów wnosiła zmiany do istniejących przepisów źródłowych). To właśnie było jedną z przyczyn odrzucenia Korektury na Sejmie z roku 1534 przez szlachtę, która zarzuciła autorom projektu, że wykroczyli w nim poza założenia ruchu egzekucyjnego. Istnieje też pogląd, że niektóre postanowienia Korektury mogły być uważane przez szlachtę za służące wzmocnieniu króla i magnatów”. Katarzyna Sójka-Zielińska, Historia prawa, PWN, Warszawa 1981, s. 70.
↑ Wstęp do edycji źródłowej „Korektury”, Kraków 1874, s. 7 i 8, [1].

[1] Mariusz Lubczyński, Wykazy posłów sejmowych z lat 1507–1512, w: Kwartalnik Historyczny R. 122 nr 3 (2015), s. 531.

[2] Rafał Jaworski, Posłowie ziemscy na sejm walny piotrkowski 1533 roku, w: Zapiski Historyczne tom LXXXIV, rok 2019, Zeszyt 2, s. 157.

[3] Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, Irena Kaniewska (red.), Warszawa 2013, s. 54, 56, 63, 68, 75, 79, 88, 92, 94.

[4] „Autorzy Korektury chcieli zawrzeć w niej całość prawa sądowego, a także pewne przepisy z dziedziny prawa politycznego. Opierając się na Statucie Łaskiego i późniejszych konstytucjach, starali się oni o kompleksowe ujęcie prawa obowiązującego poprzez konsolidację i rozbudowę dotychczasowych norm, usuwając przy tym powtórzenia i sprzeczności. W rezultacie jednak Korektura zawierała sporo nowości (przeszło połowa jej artykułów wnosiła zmiany do istniejących przepisów źródłowych). To właśnie było jedną z przyczyn odrzucenia Korektury na Sejmie z roku 1534 przez szlachtę, która zarzuciła autorom projektu, że wykroczyli w nim poza założenia ruchu egzekucyjnego. Istnieje też pogląd, że niektóre postanowienia Korektury mogły być uważane przez szlachtę za służące wzmocnieniu króla i magnatów”. Katarzyna Sójka-Zielińska, Historia prawa, PWN, Warszawa 1981, s. 70.

[5] Wstęp do edycji źródłowej „Korektury”, Kraków 1874, s. 7 i 8, [1].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]