Mikołaj (Amasijski)
| Nikołaj Amasijski | |
| Arcybiskup rostowski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1859 |
| Data i miejsce śmierci |
31 stycznia 1945 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup rostowski | |
| Okres sprawowania |
1933–1935/1938 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1922 |
| Chirotonia biskupia |
1922 |
| Data konsekracji |
1922 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Moskwa | ||||
| Konsekrator | |||||
| |||||
Mikołaj, imię świeckie: Nikołaj Wasiljewicz Amasijski (ur. 1860, zm. 1945 w Jassach) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył seminarium nauczycielskie. Następnie został wyświęcony na kapłana i służył jako duchowny żonaty we wsi Dawydkowo k. Nikołajewska. W 1922, już po śmierci małżonki, został zgłoszony przez duchowieństwo i świeckich eparchii uralskiej jako kandydat do przyjęcia chirotonii biskupiej i objęcia tejże katedry. W celu przyjęcia chirotonii ks. Amasijski udał się do Moskwy, gdzie w nieokreślonych okolicznościach wszedł w kontakt z Antoninem (Granowskim), liderem jednego z nurtów Żywej Cerkwi. Przyjął chirotonię na biskupa pugaczowskiego w ramach tego właśnie ruchu, nie zaś kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Po powrocie do Pugaczowa nie poinformował o tym fakcie wiernych, lecz zaczął sprawować obowiązki biskupa, de facto nadzorując parafie nie należące formalnie do Żywej Cerkwi. W 1923 brał udział w soborze ruchu odnowicielskiego. W tym samym roku został locum tenens odnowicielskiej eparchii uralskiej, lecz w końcu roku zrezygnował z tej funkcji i złożył przed patriarchą Tichonem akt pokutny. Przyjęty ponownie do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, otrzymał nominację na biskupa nikołajewskiego, nigdy jednak nie podjął na nowo służby w tym mieście (Nikołajewsk – przedrewolucyjna nazwa Pugaczowa). W 1924 jest już wzmiankowany jako biskup kustanajski, zaś w 1925 działał w Troicku. Był skłonny pogodzić się z przedstawicielami Żywej Cerkwi i opowiadał się za zwołaniem soboru, który ostatecznie połączyłby dwie organizacje cerkiewne działające w ZSRR.
W grudniu 1927 ponownie wyznaczony na biskupa pugaczowskiego, nie podjął swoich obowiązków. Od 1931 do 1933 był biskupem jejskim, wikariuszem eparchii stawropolskiej. W 1933 mianowany biskupem rostowskim. W 1935 przestał zarządzać eparchią (prawdopodobnie wskutek aresztowania), w roku następnym formalnie przeniesiony w stan spoczynku. W 1938 skazany na śmierć przez trójkę NKWD, według własnych wspomnień przeżył własną egzekucję przez rozstrzelanie - raniony, padł na ziemię i został uznany za zmarłego. O tym, że duchowny żyje, przekonali się kapłani eparchii rostowskiej, którym wydano domniemane zwłoki[1].
Po zdobyciu Rostowa nad Donem przez Niemców po agresji III Rzeszy na ZSRR stanął na czele zorganizowanego pod patronatem hitlerowskiej administracji zarządu eparchialnego. Z Rostowa wyjechał razem z wycofującym się wojskami niemieckim.
Zmarł 31 stycznia 1945 roku. Pochowany na działce archijerejskim cmentarza świętego Łazarza, w pobliżu kaplicy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ «Истории Русской Церкви 1917-1997 (Владислав Цыпин)» ГЛАВА VI. Русская Православная Церковь при Местоблюстителе патриаршего престола митрополите Сергии (1936 – 1943) [online] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-26].
- ↑ Dudu Velicu «Însemnări Zilnice I. 1945—1947» Ediţie îngrijită de Alina Tudor-Pavelescu Bucureşti 2004, стр. 3