Minuskuł 12
| Data powstania |
XIV wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
12 |
| Zawartość |
Ewangelie |
| Język |
grecki |
| Rozmiary |
26 × 20 cm |
| Typ tekstu | |
| Kategoria |
V |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 12 (wedle numeracji Gregory–Aland), A137 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIV wieku[2]. Zawiera marginalia (podział tekstu) i księgi liturgiczne.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii z komentarzem, na 294 pergaminowych kartach (26 cm na 20 cm)[2].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 21 linijek w kolumnie dla tekstu biblijnego i 57 dla tekstu komentarza[2]. Komentarz jest autorstwa Wiktora z Antiochii[3].
Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesach. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Przed każdą z ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści). Tekst ewangelii zawiera ponadto τιτλοι (tytuły)[3][4].
Zawiera Epistula ad Carpianum (tj. list Euzebiusza do Karpiana), tablice do Kanonów Euzebiusza, prolegomenę, księgi liturgiczne z żywotami świętych (menologium i synaksarion), oraz subscriptio na końcu każdej ewangelii[4].
Nie zawiera tekstu Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11)[3].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst bizantyjski. Zawiera niewiele naleciałości innych tradycji tekstualnych[5]. Aland zaklasyfikował go do Kategorii V[6]. Nie był badany metodą Claremont Profile Method, tj. metodą wielokrotnych wariantów[7].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XIV[2]. Wettstein wciągnął go na listę rękopisów Nowego Testamentu[8]. Rękopis badali Johann Jakob Griesbach[9] oraz Paulin Martin[10].
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 230[2].
Nie jest cytowany w naukowych wydaniach greckiego Novum Testamentum Graece Nestle-Alanda (NA26, NA27)[11].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
- ↑ a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments. Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1994, s. 47.
- ↑ a b c F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 192.
- ↑ a b C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 131.
- ↑ K. Tischendorf, Novum Testamentum Graece. Editio Septima, Lipsiae 1859, p. CXCV.
- ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- ↑ Frederik Wisse: The Profile Method for the Classification and Evaluation of Manuscript Evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company, 1982, s. 53. ISBN 0-8028-1918-4.
- ↑ Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 46-47. [dostęp 2012-06-06]. (łac.).
- ↑ J.J. Griesbach, Symbolae critique, p. CXLIV
- ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), p. 24-25.
- ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.