Mirosław Sielatycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Sielatycki
Data i miejsce urodzenia

6 marca 1957
Sulęcin

Zawód, zajęcie

nauczyciel, urzędnik państwowy i samorządowy

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Stanowisko

wiceminister edukacji (2010–2012)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Mirosław Zenon Sielatycki (ur. 6 marca 1957 w Sulęcinie) – polski nauczyciel i urzędnik samorządowy, autor pomocy dydaktycznych, w latach 1999–2006 dyrektor Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli, w latach 2010–2012 podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia z zakresu geografii ekonomicznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Kształcił się na studiach podyplomowych na Uniwersytecie Warszawskim (z ochrony i kształtowania środowiska) i w Akademii Leona Koźmińskiego (z w administracji publicznej)[1].

Od 1983 do 1997 pracował jako nauczyciel geografii w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, wśród jego uczniów w tej szkole znalazło się sześciu finalistów i dwóch laureatów olimpiad geograficznych[2]. Od 1990 do 1998 przez dwie kadencje zasiadał w radzie miejskiej Piastowa (początkowo jako przedstawiciel Komitetu Obywatelskiego). Był m.in. członkiem zarządu miasta[1]. W 1998 został wicedyrektorem, zaś w 1999 premier Jerzy Buzek mianował go na dyrektora CODN. Uczestniczył w radach wielu programów edukacyjnych. Współtworzył podstawy programowe do liceum profilowanego, programy i publikacje w zakresie nauki przedsiębiorczości, edukacji europejskiej, międzykulturowej, ekonomicznej i ekologicznej[1]. Samodzielnie lub we współpracy z innymi osobami wydał ponad 20 książek.

W czerwcu 2006 minister edukacji narodowej Roman Giertych podjął decyzję o jego odwołaniu z funkcji dyrektora CODN, zarzucając wydanie publikacji mającej w jego ocenie zachęcać szkoły do spotkań z organizacjami homoseksualnymi[3] (co dotyczyło w rzeczywistości oficjalnego poradnika Rady Europy). W obronie Mirosława Sielatyckiego wystąpił szereg osób oraz organizacji, m.in. sekretarz generalny RE oraz Amnesty International. W tym samym miesiącu odwołał się on od decyzji ministra do sądu pracy[4]. Do procesu po stronie Mirosława Sielatyckiego przystąpił rzecznik praw obywatelskich. W maju 2007 sąd pracy uznał, że odwołanie było niezgodne z obowiązującymi przepisami i dyskryminujące, przyznając powodowi odszkodowanie i zadośćuczynienie[5].

W 2007 objął stanowisko zastępcy dyrektora Biura Edukacji Urzędu m.st. Warszawy. W kwietniu 2010 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, zastępując Krzysztofa Stanowskiego[1]. W październiku 2012 jego dymisję z tej funkcji przyjął premier Donald Tusk[6]. Następnie powrócił do pracy w Urzędzie m.st. Warszawy[7].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2014 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8][9].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marią Sielatycką, ma dwóch synów[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Zmiany w kierownictwie Ministerstwa Edukacji Narodowej. men.gov.pl, 21 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-22].
  2. ↑ Olimpiada Geograficzna – sukcesy szkół w latach 1975–2014. Okręg Warszawa. olimpiadageograficzna.edu.pl. [dostęp 2022-11-23].
  3. ↑ Giertych zwalnia za poradnik Rady Europy. gazeta.pl, 8 czerwca 2006. [dostęp 2010-04-22].
  4. ↑ Giertych pozwany do sądu pracy. wp.pl, 23 czerwca 2006. [dostęp 2010-04-22].
  5. ↑ Sielatycki wygrał z Giertychem. wyborcza.pl, 30 maja 2007. [dostęp 2010-04-22].
  6. ↑ Wiceminister edukacji Mirosław Sielatycki podał się do dymisji. onet.pl. [dostęp 2019-02-21].
  7. ↑ Przed nami „Zima w mieście”. um.warszawa.pl, 7 lutego 2014. [dostęp 2021-03-13].
  8. ↑ Odznaczenia dla działaczy Fundacji im. Roberta Schumana. prezydent.pl, 17 listopada 2014. [dostęp 2014-11-18].
  9. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 lipca 2014 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 1019).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirosław_Sielatycki&oldid=72976392”