Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009 – rzut oszczepem mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 Główny artykuł: Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009.
Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009
Złoty medal Złoty medal

Norwegia Andreas Thorkildsen

Srebrny medal Srebrny medal

Kuba Guillermo Martínez

Brązowy medal Brązowy medal

Japonia Yukifumi Murakami

Mistrz świata Andreas Thorkildsen po wykonaniu rzutu podczas berlińskich zawodów
Wicemistrz świata Kubańczyk Guillermo Martínez przygotowuje się do kolejnej próby
Stadion olimpijski podczas mistrzostw świata z widoczną rzutnią dla oszczepników

Rzut oszczepem mężczyzn – jedna z konkurencji rozegranych podczas XII Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce na Stadionie Olimpijskim w Berlinie.

Wymagane przez IAAF minimum kwalifikacyjne A do udziału w mistrzostwach wynosiło 81,00 metrów, natomiast minimum B – 78,00 metrów[1]. Minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki ustalone zostało na poziomie 81 metrów. Rezultat ten osiągnęło dwóch polskich oszczepników[2]: Igor Janik[3] oraz Adrian Markowski[4][5]. Obaj polscy miotacze zakończyli swój udział w zawodach w eliminacjach, zajmując odpowiednio 31. i 33. miejsce[6].

Eliminacje rzutu oszczepem zostały rozegrane siódmego dnia mistrzostw w piątek 21 sierpnia. Oszczepnicy zostali podzieleni na dwie grupy eliminacyjne. Rywalizacja zawodników rozpoczęła się o godzinie 16.15 czasu berlińskiego w grupie A oraz o godzinie 18.15 czasu berlińskiego w grupie B[7]. Runda finałowa z udziałem dwunastu zawodników odbyła się 23 sierpnia – oszczepnicy konkurs zaczęli o godzinie 16.20[7]. Tytułu mistrzowskiego bronił reprezentant Finlandii Tero Pitkämäki[8]. Fin, chory na grypę[9], zajął w Berlinie jednak ostatecznie piąte miejsce, a mistrzem świata został norweski miotacz Andreas Thorkildsen[10]. Tym samym Norweg został pierwszym w historii oszczepnikiem, który posiada w dorobku zarówno tytuł mistrza olimpijskiego, mistrza Europy oraz mistrza świata[11][12].

Nr – numer startowy
NR – rekord kraju | PB – rekord życiowy | SB – najlepszy wynik w sezonie
NM – nie zaliczenie żadnej próby | X – próba spalona | – – pominięcie próby
q – awans do finału dzięki wynikowi
* wyniki podawane w metrach

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

W poniższej tabeli przedstawiono rekordy poszczególnych kontynentów[13], rekord świata[13], rekord mistrzostw świata[14] oraz rekord Polski. Wszystkie wyniki uzyskano przed rozpoczęciem rywalizacji na mistrzostwach świata w Berlinie.

Rekord świata Czechy Jan Železný (CZE) 98,48 m Niemcy Jena 25.05.1996
Rekord mistrzostw świata Czechy Jan Železný (CZE) 92,80 m Kanada Edmonton 12.08.2001
Rekord Afryki Południowa Afryka Marius Corbett (RPA) 88,75 m Malezja Kuala Lumpur 21.09.1998
Rekord Ameryki Południowej Paragwaj Édgar Baumann (PAR) 84,70 m Stany Zjednoczone San Marcos 17.10.1999
Rekord Ameryki Północnej,
Środkowej i Karaibów		 Stany Zjednoczone Breaux Greer (USA) 91,29 m Stany Zjednoczone Indianapolis 21.06.2007
Rekord Azji Japonia Kazuhiro Mizoguchi (JPN) 87,60 m Stany Zjednoczone San Jose 27.05.1989
Rekord Europy Czechy Jan Železný (CZE) 98,48 m Niemcy Jena 25.05.1996
Rekord Australii i Oceanii Australia Jarrod Bannister (AUS) 89,02 m Australia Brisbane 29.02.2008
Rekord Polski Polska Dariusz Trafas (POL) 86,77 m[15] Polska Warszawa 16.06.2002

Listy światowe[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela prezentuje zawodników, którzy w sezonie 2009, przed rozpoczęciem rywalizacji na mistrzostwach świata byli liderami list na poszczególnych kontynentach, w Polsce oraz na świecie[16].

Najlepszy wynik na świecie Łotwa Vadims Vasiļevskis (LAT) 90,71 m Łotwa Valmiera 23.05.2009
Europa Łotwa Vadims Vasiļevskis (LAT) 90,71 m Łotwa Valmiera 23.05.2009
Ameryka Północna,
Środkowa i Karaiby		 Stany Zjednoczone Chris Hill (USA) 83,87 m Stany Zjednoczone Eugene 25.06.2009
Azja Korea Południowa Park Jae-myong (KOR) 83,10 m Korea Południowa Andong 22.04.2009
Afryka Południowa Afryka John Robert Oosthuizen (RPA) 81,18 m Czechy Ostrawa 17.06.2009
Ameryka Południowa Kolumbia Arley Ibargüen (COL) 81,07 m Peru Lima 21.06.2009
Australia i Oceania Nowa Zelandia Stuart Farquhar (NZL) 80,16 m Australia Brisbane 21.03.2009
Polska Polska Adrian Markowski (POL) 84,85 m Polska Bydgoszcz 1.08.2009

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Sylwetka oszczepnika na murach stadionu olimpijskiego w Berlinie wraz z logo mistrzostw świata
Vattenfall – lokalny partner mistrzostw[17] – wykorzystał oszczep do promocji mistrzostw świata. Berlin – Plac Poczdamski, 24 sierpnia 2009

Do zawodów zgłoszono w sumie 48 zawodników[18] z 30 krajów[18]. Najwięcej zawodników – czterech – mogła wystawić Finlandia[18], bowiem w jej składzie znalazł się Tero Pitkämäki broniący tytułu mistrza. Każdy pozostały kraj mógł zgłosić maksymalnie trzech sportowców.

Nr Zawodnik Reprezentacja SB[19] PB[19]
1119 Mohamed Ali Kebabou  Tunezja 70,75 74,20
400 Andrus Värnik  Estonia 82,00 87,83
972 John Robert Oosthuizen  Południowa Afryka 81,18 86,80
264 Ignacio Guerra  Chile 77,09 78,54
433 Teemu Wirkkala  Finlandia 87,23 87,23
1187 Chris Hill  Stany Zjednoczone 83,87 83,87
312 Petr Frydrych  Czechy 81,37 81,37
534 Mark Frank  Niemcy 83,86 84,88
997 Ilja Korotkow  Rosja 83,24 84,04
1122 Fatih Avan  Turcja 79,78 79,78
195 Uładzimir Kazłou  Białoruś 78,29 82,06
884 Stuart Farquhar  Nowa Zelandia 80,16 83,23
221 Júlio César de Oliveira  Brazylia 80,05 80,05
747 Jung Sang-jin  Korea Południowa 79,69 79,69
902 Igor Janik  Polska 83,52 84,76
392 Tanel Laanmäe  Estonia 78,49 78,49
1181 Sean Furey  Stany Zjednoczone 78,63 80,45
430 Antti Ruuskanen  Finlandia 85,03 87,33
282 Arley Ibargüen  Kolumbia 81,07 81,07
183 Tom Goyvaerts  Belgia 82,25 82,25
513 Mervyn Luckwell  Wielka Brytania 81,05 81,05
993 Aleksandr Iwanow  Rosja 82,40 88,90
1154 Ołeksandr Pjatnycia  Ukraina 81,96 81,96
785 Vadims Vasiļevskis  Łotwa 90,71 90,73
910 Adrian Markowski  Polska 84,85 84,85
1080 Jonas Lohse  Szwecja 75,72 81,40
795 Tomas Intas  Litwa 78,08 82,94
185 Thomas Smet  Belgia 79,14 79,14
1001 Siergiej Makarow  Rosja 84,24 92,61
429 Tero Pitkämäki  Finlandia 87,79 91,53
755 Park Jae-myong  Korea Południowa 83,10 83,99
699 Yukifumi Murakami  Japonia 80,54 81,71
391 Mihkel Kukk  Estonia 81,21 81,77
117 Melik Dżanojan  Armenia 73,61 78,03
605 Csongor Olteán  Węgry 80,01 80,01
192 Alaksandr Aszomka  Białoruś 79,80 84,27
550 Tino Häber  Niemcy 83,46 83,46
1186 Mike Hazle  Stany Zjednoczone 82,06 82,21
890 Víctor Fatecha  Paragwaj 77,82 78,01
777 Ainārs Kovals  Łotwa 82,47 86,64
423 Tero Järvenpää  Finlandia 82,65 86,68
1138 Roman Awramenko  Ukraina 79,50 80,08
1057 Stefan Müller  Szwajcaria 81,07 82,07
304 Guillermo Martínez  Kuba 82,76 87,17
780 Ēriks Rags  Łotwa 82,23 86,47
271 Qin Qiang  Chiny 81,48 81,48
878 Andreas Thorkildsen  Norwegia 88,97 91,59
317 Vítězslav Veselý  Czechy 80,35 81,20

Przebieg zawodów[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Sportowcy w rundzie eliminacyjnej zostali podzieleni na 2 grupy[18]. Aby dostać się do finału, w którym wystartowało 12 zawodników, należało rzucić co najmniej 82,00 m (Q)[18]. W przypadku gdyby rezultat ten osiągnęła mniejsza liczba oszczepników kryterium awansu były najlepsze wyniki uzyskane przez startujących (q)[18][20]. Sportowców podzielono na dwie grupy kwalifikacyjne: A i B.

Grupa A[edytuj | edytuj kod]

Kolejność startowa[edytuj | edytuj kod]
Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
910 1080 795 185 1001 429 755 699 391 117 605 192 550 1186 890 777 423 1138 1057 304 780 271 878 371
Rezultaty[edytuj | edytuj kod]

Minimum kwalifikacyjne w grupie A osiągnęło tylko dwóch miotaczy[6]. Po zakończeniu rywalizacji w grupie B okazało się, że czterem kolejnym oszczepnikom z grupy A udało się awansować do finału dzięki swoim rezultatom.

Poz. Nr Imię i nazwisko 1 2 3 Rezultat Uwagi
1. 699 Japonia Yukifumi Murakami 74,87 83,10 – 83,10 Q, PB
2. 304 Kuba Guillermo Martínez X 76,69 82,50 82.50 Q
3. 429 Finlandia Tero Pitkämäki 80,96 X 81,65 81,65 q
4. 878 Norwegia Andreas Thorkildsen X 80,37 79,93 80,37 q
5. 777 Łotwa Ainārs Kovals 79,76 X X 79,76 q
6. 423 Finlandia Tero Järvenpää 77,22 X 79,48 79,48 q
7. 1001 Rosja Siergiej Makarow 78,68 X 78,47 78,67
8. 605 Węgry Csongor Olteán 74,75 X 78,46 78,46
9. 391 Estonia Mihkel Kukk 72,63 76,70 78,18 78,18
10. 1186 Stany Zjednoczone Mike Hazle X 76,98 78,17 78,17
11. 755 Korea Południowa Park Jae-myong 75,62 76,17 78,16 78,16
12. 271 Qin Qiang 76,87 75,40 77,65 76,87
13. 1138 Ukraina Roman Awramenko 73,85 76,46 77,44 77,44
14. 192 Białoruś Alaksandr Aszomka 72,83 76,85 76,04 76,85
15. 780 Łotwa Ēriks Rags 76,23 X 75,97 76,23
16. 317 Czechy Vítězslav Veselý 75,16 75,76 69,48 75,76
17. 1080 Szwecja Jonas Lohse X 75,33 74,46 75,33
18. 117 Armenia Melik Dżanojan 68,74 74,74 72,75 74,74 SB
19. 910 Polska Adrian Markowski 68,84 72,87 74,13 74,13
20. 550 Niemcy Tino Häber 73,66 74,11 73,64 74,11
21. 1057 Szwajcaria Stefan Müller 71,09 71,63 72,83 72,83
22. 185 Belgia Thomas Smet 70,35 X 68,23 70,35
23. 890 Paragwaj Víctor Fatecha 66,31 68,65 65,93 68,65
24. 795 Litwa Tomas Intas 68,40 X X 68,40

Grupa B[edytuj | edytuj kod]

Kolejność startowa[edytuj | edytuj kod]
Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
1119 400 972 264 433 1187 312 534 997 1122 195 884 221 747 902 392 1181 430 282 183 513 993 1154 785
Rezultaty[edytuj | edytuj kod]

Rywalizacja oszczepników po dwóch kolejkach została przerwana w związku z obfitymi opadami deszczu[21]. Przed przerwaniem eliminacji tylko jeden zawodnik – Łotysz Vadims Vasiļevskis – uzyskał minimum kwalifikacyjne. Po wznowieniu konkursu żadnemu innemu sportowcowi nie udało się powtórzyć wyniku Vasiļevskisa[6].

Poz. Nr Imię i nazwisko 1 2 3 Rezultat Uwagi
1. 785 Łotwa Vadims Vasiļevskis 86,69 – – 86,69 Q
2. 534 Niemcy Mark Frank 79,04 80,85 - 80,85 q
3. 433 Finlandia Teemu Wirkkala 76,82 79,84 79,23 79,84 q
4. 312 Czechy Petr Frydrych 79,57 78,14 72,73 79,57 q
5. 1181 Stany Zjednoczone Sean Furey X 74,51 79,28 79,28 q, SB
6. 430 Finlandia Antti Ruuskanen 78,61 78,69 76,82 78,69 q
7. 884 Nowa Zelandia Stuart Farquhar 72,84 74,54 78,53 78,53
8. 1122 Turcja Fatih Avan 78,12 X 68,12 78,12
9. 993 Rosja Aleksandr Iwanow X 77,13 78,00 78,00
10. 183 Belgia Tom Goyvaerts 77,37 X 73,62 77,37
11. 1187 Stany Zjednoczone Chris Hill 70,23 75,20 77,14 77,14
12. 1154 Ukraina Ołeksandr Pjatnycia 76,13 75,61 X 76,13
13. 195 Białoruś Uładzimir Kazłou X 73,17 75,38 75,38
14. 902 Polska Igor Janik 75,20 X X 75,20
15. 747 Korea Południowa Jung Sang-jin X 72,80 X 72,80
16. 292 Kolumbia Arley Ibargüen 69,49 72,54 X 72,54
17. 997 Rosja Ilja Korotkow 71,59 70,37 X 71,59
18. 1119 Tunezja Mohamed Ali Kebabou 64,68 68,75 - 68,75
19. 221 Brazylia Júlio César de Oliveira 67,85 68,49 X 68,49
20. 972 Południowa Afryka John Robert Oosthuizen 67,86 X 67,57 67,86
21. 513 Wielka Brytania Mervyn Luckwell 65,02 61,42 66,30 66,30
264 Chile Ignacio Guerra X X X
392 Estonia Tanel Laanmäe X X -
400 Estonia Andrus Värnik DNS

Podsumowanie eliminacji[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela przedstawia rezultaty rundy eliminacyjnej po scaleniu wyników z grupy A i grupy B[6][22]. Kolorem wyróżniono zawodników, którzy awansowali do finału.

Poz. Grupa Imię i nazwisko Reprezentacja Rezultat Uwagi
1 B Vadims Vasiļevskis  Łotwa 86,69 Q
2 A Yukifumi Murakami  Japonia 83,10 Q
3 A Guillermo Martínez  Kuba 82,50 Q
4 A Tero Pitkämäki  Finlandia 81,65 q
5 B Mark Frank  Niemcy 80,85 q
6 A Andreas Thorkildsen  Norwegia 80,37 q
7 B Teemu Wirkkala  Finlandia 79,84 q
8 A Ainārs Kovals  Łotwa 79,76 q
9 B Petr Frydrych  Czechy 79,57 q
10 A Tero Järvenpää  Finlandia 79,48 q
11 B Sean Furey  Stany Zjednoczone 79,28 q
12 B Antti Ruuskanen  Finlandia 78,69 q
13 A Siergiej Makarow  Rosja 78,68
14 B Stuart Farquhar  Nowa Zelandia 78,53
15 A Csongor Olteán  Węgry 78,46
16 A Mihkel Kukk  Estonia 78,18
17 A Mike Hazle  Stany Zjednoczone 78,17
18 A Park Jae-myong  Korea Południowa 78,16
19 B Fatih Avan  Turcja 78,12
20 B Aleksandr Iwanow  Rosja 78,00
21 A Qin Qiang  Chiny 77,65
22 A Roman Awramenko  Ukraina 77,44
23 B Tom Goyvaerts  Belgia 77,37
24 B Chris Hill  Stany Zjednoczone 77,14
25 A Alaksandr Aszomka  Białoruś 76,85
26 A Ēriks Rags  Łotwa 76,23
27 B Ołeksandr Pjatnycia  Ukraina 76,13
28 A Vítězslav Veselý  Czechy 75,76
29 B Uładzimir Kazłou  Białoruś 75,38
30 A Jonas Lohse  Szwecja 75,33
31 B Igor Janik  Polska 75,20
32 A Melik Dżanojan  Armenia 74,74
33 A Adrian Markowski  Polska 74,13
34 A Tino Häber  Niemcy 74,11
35 A Stefan Müller  Szwajcaria 72,83
36 B Jung Sang-jin  Korea Południowa 72,80
37 B Arley Ibargüen  Kolumbia 72,54
38 B Ilja Korotkow  Rosja 71,59
39 A Thomas Smet  Belgia 70,35
40 B Mohamed Ali Kebabou  Tunezja 68,75
41 A Víctor Fatecha  Paragwaj 68,65
42 B Júlio César de Oliveira  Brazylia 68,49
43 A Tomas Intas  Litwa 68,40
44 B John Robert Oosthuizen  Południowa Afryka 67,86
45 B Mervyn Luckwell  Wielka Brytania 66,30
  B Ignacio Guerra  Chile NM
  B Tanel Laanmäe  Estonia NM
  B Andrus Värnik  Estonia DNS

Finał[edytuj | edytuj kod]

Finowi Tero Pitkämäki z powodu grypy[9] nie udało się obronić tytułu mistrzowskiego wywalczonego w Osace

Do finału awansowało 12 zawodników. Po 3 kolejkach rzutów pozostała czołowa ósemka, która walczyła o tytuł mistrza świata. Złoty medal rzutem na odległość 89,59 zapewnił sobie już w drugiej kolejce Norweg Andreas Thorkildsen[12]. Srebro zdobył niespodziewanie reprezentant Kuby Guillermo Martínez. Kubańczyk był liderem po pierwszej kolejce, a na drugie miejsce spadł po drugiej serii rzutów. Najdalszy rzut oddał dopiero w ostatniej próbie uzyskując swój najlepszy wynik w sezonie – 86,41[12]. Po brąz sięgnął Yukifumi Murakami z Japonii[12]. Tak Kubańczyk jak i Japończyk zdobyli pierwszy w historii swoich krajów medal w męskim oszczepie podczas mistrzostw świata[23]. Niepocieszeni byli fińscy kibice, którzy licznie przybyli na berliński stadion obserwować rywalizację oszczepników – żaden z trzech reprezentantów tego skandynawskiego kraju nie zdobył medalu, a Teemu Wirkkala nie awansował nawet do czołowej ósemki.

Kolejność startowa[edytuj | edytuj kod]

Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Próby 1-3[24] 423 878 429 304 699 433 1181 534 785 430 777 312
Próby 4-5 534 777 430 429 785 699 304 878
Próba 6 534 777 430 429 785 699 304 878

Rezultaty[edytuj | edytuj kod]

Andreas Thorkildsen cieszy się po wywalczeniu złotego medalu

Poniższa tabela prezentuje wyniki finałowego konkursu rzutu oszczepem, który odbył się na stadionie olimpijskim w Berlinie 23 sierpnia 2009 roku.

Poz. Nr Imię i nazwisko Narodowość 1 2 3 4 5 6 Rezultat Uwagi Wideo[25]
1 Złoty medal 878 Andreas Thorkildsen  Norwegia 77,80 89,59 88,95 X – – 89,59 Najlepszy rezultat w sezonie [1]
2 Srebrny medal 304 Guillermo Martínez  Kuba 83,43 83,28 78,22 77,27 – 86,41 86,41 Najlepszy rezultat w sezonie
3 Brązowy medal 699 Yukifumi Murakami  Japonia 76,01 82,97 X X – 77,90 82,97 [2]
4 785 Vadims Vasiļevskis  Łotwa X X 82,05 X X 82,37 82,37
5 429 Tero Pitkämäki  Finlandia 81,90 81,14 80,50 X 80,17 81,14 81,90
6 430 Antti Ruuskanen  Finlandia 75,36 75,67 81,87 78,65 X 80,87 81,87
7 777 Ainārs Kovals  Łotwa X 81,54 X X 75,98 76,39 81,54
8 534 Mark Frank  Niemcy 73,77 79,86 X X X 81,32 81,32
9 433 Teemu Wirkkala  Finlandia 79,76 X 79,82 79,82
10 312 Petr Frydrych  Czechy 78,57 X 79,29 79,29
11 423 Tero Järvenpää  Finlandia 75,43 X 75,57 75,57
12 1181 Sean Furey  Stany Zjednoczone 73,18 74,51 73,77 74,51

Po zakończeniu zawodów[edytuj | edytuj kod]

Oszczepnicy oczekują na dekorację. Czwarty od prawej to Guillermo Martínez, przed nim stoją mistrz świata Andreas Thorkildsen oraz brązowy medalista Yukifumi Murakami

Dekoracja medalistów[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu rywalizacji nowy mistrz świata wykonał honorową rundę po bieżni stadionu olimpijskiego[26]. Trójka najlepszych oszczepników odebrała medale ok. godziny 18:40 czasu berlińskiego (ceremonia miała ok. 10-minutowe opóźnienie względem oficjalnego programu)[27]. Była to ostatnia dekoracja medalowa jaka odbyła się na stadionie olimpijskim podczas mistrzostw świata[27][28].

Konferencja prasowa[edytuj | edytuj kod]

W namiocie prasowym ulokowanym na błoniach przy południowej ścianie stadionu medaliści zawodów uczestniczyli w konferencji prasowej[29].

Wypowiedzi medalistów[edytuj | edytuj kod]

Andreas Thorkildsen[edytuj | edytuj kod]

„Jest to moje pierwsze złoto mistrzostw świata, ale ciągle chcę więcej. Mając złoto igrzysk olimpijskich, mistrzostw Europy oraz świata, mam porównywalny dorobek co Jan Železný, ale on jest legendą. Postaram się go jednak dogonić. Moim celem jest także startowanie w dobrych mityngach oraz mistrzostwach. Aby pobić rekord świata potrzeba dużo wiatru. Nie możliwe jest pobicie rekordu na tym stadionie”[29]

Guillermo Martínez[edytuj | edytuj kod]

To niespodzianka, nie spodziewałem się. Pierwszy raz byłem dziesiąty, później dziewiąty, a teraz srebro”[29]

Yukifumi Murakami[edytuj | edytuj kod]

“To moje pierwsze doświadczenie na takim poziomie, a byłem dziś w stanie pobić rekord życiowy. Czuję się naprawdę szczęśliwy – z całego serca.”[29]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ IAAF: IAAF World Championships in Athletics – Entry Standards – Men. [dostęp 2009-08-13]. (ang.).
  2. ↑ PZLA: Skład reprezentacji na MŚ w Berlinie. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  3. ↑ Sport.pl: Igor Janik pojedzie na MŚ. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  4. ↑ PZLA: Adrian Markowski: wielki powrót. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  5. ↑ Eurosport: Dobre wyniki Włodarczyk i Rogowskiej w Bydgoszczy. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  6. ↑ a b c d „Daily News – Der Tägliche WM-Newsletter”, 2009. Berlin. (ang.). 
  7. ↑ a b IAAF: Timetable – Javelin Throw. [dostęp 2009-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 września 2009)]. (ang.).
  8. ↑ IAAF: Osaka 2007 – Men’s Javelin Throw: Pitkämäki finally strikes gold. [dostęp 2009-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 sierpnia 2009)]. (ang.).
  9. ↑ a b Finlandia.pl: Mistrzostwa Świata bez medalu dla Finlandii. [dostęp 2009-08-27]. (pol.).
  10. ↑ Sport.pl: Berlin 2009. Thorkildsen najlepszy w rzucie oszczepem (wyniki). [dostęp 2009-08-27]. (pol.).
  11. ↑ Weltklasse Preview: Isinbayeva, Friedrich look to recapture lost ground [online], European Athletics [dostęp 2012-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-31] (ang.).
  12. ↑ a b c d IAAF: Berlin 2009 – Day 9 SUMMARY – 23 Aug. [dostęp 2009-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 listopada 2012)]. (ang.).
  13. ↑ a b IAAF: Javelin Throw Records. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  14. ↑ IAAF: IAAF World Championships Outdoor Records – Men. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  15. ↑ Lepszy wynik (87,17 m) uzyskał Trafas 17 września 2000 podczas mitingu w Gold Coast, jednakże rezultat ten nie został ratyfikowany jako rekord Polski z przyczyn regulaminowych (w zawodach musi startować przynajmniej 3 zawodników, a podczas tych zawodów brało udział jedynie dwóch oszczepników).
  16. ↑ IAAF: Javelin Throw 2009. [dostęp 2009-08-16]. (ang.).
  17. ↑ Berlin2009: Vattenfall Europe AG becomes the second national partner for the 12th IAAF World Championships in Athletics berlin 2009™. [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 czerwca 2010)]. (ang.).
  18. ↑ a b c d e f IAAF: Javelin Throw – M Qualification. [dostęp 2009-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 sierpnia 2009)]. (ang.).
  19. ↑ a b Przed mistrzostwami świata.
  20. ↑ Podobna sytuacja miałaby miejsce gdyby żaden ze startujących nie uzyskał wyznaczonego minimum.
  21. ↑ Zczuba.pl: Berlin 2009. Mistrzostwa świata w lekkiej atletyce – dzień 7.. [dostęp 2009-08-21]. (pol.).
  22. ↑ IAAF: Javelin Throw – Men Qualification, Standings after Qualification (Summary). [dostęp 2009-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 sierpnia 2009)]. (ang.).
  23. ↑ GBRAthletics: IAAF World Championships in Athletics. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  24. ↑ IAAF: Javelin Throw – M Final. [dostęp 2009-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 sierpnia 2009)]. (ang.).
  25. ↑ Najlepsze rzuty zawodników dostępne w serwisie youtube.
  26. ↑ IAAF: Andreas Thorkildsen wykonujący rundę honorową (zdjęcie). [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 maja 2012)]. (ang.).
  27. ↑ a b Berlin2009: The Competitions/Timetable. [dostęp 2009-08-30]. (ang.).
  28. ↑ Film z dekoracji umieszczony w serwisie youtube. [dostęp 2009-08-30]. (ang.).
  29. ↑ a b c d Berlin2009: berlin 2009™ LOC Men Javelin Throw – Medallists’ press conference. [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 sierpnia 2009)]. (ang.).
Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce – Berlin 2009

Niemcy

Mężczyźni
Kobiety

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzowie świata w rzucie oszczepem

Portal:Lekkoatletyka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Lekkoatletyce_2009_–_rzut_oszczepem_mężczyzn&oldid=69781085”