Mleczajowiec piekący
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
mleczajowiec piekący |
| Nazwa systematyczna | |
| Lactifluus bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Verbeken in Verbeken, Nuytinck & Buyck, Mycotaxon 118: 451 (2011) | |
| Zasięg | |
 Zasięg w Europie | |
_Bon_67469.jpg)
Mleczajowiec piekący (Lactifluus bertillonii (Neuhoff i Z. Schaef.) Verbeken) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactifluus, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1979 r. Walther Neuhoff i Zdeněk Schaefer nadając mu nazwę Lactarius vellereus var. bertillonii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2011 r. A.T. Verbeken, przenosząc go do rodzaju Lactarius[1].
- Lactarius bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Bon 1980
- Lactarius bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Bon, 1980 var. bertillonii
- Lactarius bertillonii var. boudieri J. Blum 1966
- Lactarius bertillonii var. queletii J. Blum 1976
- Lactarius vellereus var. bertillonii Neuhoff ex Z. Schaef. 1979
Nazwę polską mleczaj piekący podał Władysław Wojewoda w 2003 r., Alina Skirgiełło w 1998 r. opisała ten gatunek pod nazwą mleczaj bertyloński[3]. W 2011 gatunek przeniesiony jednak został do rodzaju Lactifluus, obydwie nazwy polskie stały się więc niespójne z nazwą naukową. W 2021 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego, uznając przeniesienie do rodzaju Lactifluus, zarekomendowała używanie nazwy „mleczajowiec piekący”[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Koloru białego. Wielkość od 10 do 20 cm. Na powierzchni delikatny filc. Często pojawiają się na nim jasnopomarańczowe plamy.
Koloru białego. Masywny, krępy, gruby. Od 30–80 mm długości. Po uciśnięciu pojawiają się pomarańczowe plamy.
Rzadko rozmieszczone, ale długie.
Biały do białawego. Zarodniki jajowate.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Latem i jesienią (sierpień-październik) w lasach liściastych i mieszanych. Zazwyczaj pod brzozami, lubi gleby wapienne.
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb ten nie jest trujący, lecz ze względu na bardzo palący smak jest uważany za niejadalny.
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Zewnętrznie nie można tego gatunku odróżnić od mleczajowca chrząstki (Lactifluus vellereus), którego mleczko również ma ostry smak[5]. Z tego też powodu jest przez grzybiarzy utożsamiany z nim. Rozpoznać go można tylko przez mikroskopowe szczegóły budowy anatomicznej oraz przez reakcję z KOH; jego mleczko pod wpływem KOH zmienia barwę na pomarańczową, u mleczaja chrząstki nie[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Rekomendacja nr 2/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online] [dostęp 2021-07-16].
- ↑ Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. s. 402. ISBN 83-7404-513-2.
- ↑ Andreas Gminder: Atlas grzybów jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.