Mochnaczka Wyżna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mochnaczka Wyżna
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Powiat

nowosądecki

Gmina

Krynica-Zdrój

Liczba ludności (2022)

708[2]

Strefa numeracyjna

18

Kod pocztowy

33-383[3]

Tablice rejestracyjne

KNS

SIMC

0437234

Położenie na mapie gminy Krynica-Zdrój
Mapa konturowa gminy Krynica-Zdrój, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mochnaczka Wyżna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Mochnaczka Wyżna”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Mochnaczka Wyżna”
Położenie na mapie powiatu nowosądeckiego
Mapa konturowa powiatu nowosądeckiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Mochnaczka Wyżna”
Ziemia49°26′57″N 20°59′02″E/49,449167 20,983889[1]

Mochnaczka Wyżnawieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Krynica-Zdrój[4].

Wieś biskupstwa krakowskiego w powiecie sądeckim w województwie krakowskim w końcu XVI wieku[5]. W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Mochnaczka Wyżna, po jej zniesieniu przez przeniesienie siedziby w gromadzie Berest. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.

Wieś leży przy drodze krajowej nr 75, w Beskidzie Niskim, w dolinie potoku Mochnaczka, prawobrzeżnego dopływu Muszynki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieś Mochnaczka została założona na prawie wołoskim w 1589 przez Jana Świątkowskiego z przywileju nadanego przez biskupa Myszkowskiego (tereny te należały do Klucza Muszyńskiego, będącego własnością biskupią). Najstarsza część wsi powstała w miejscu dzisiejszej Mochnaczki Wyżnej.

Parafię greckokatolicką w Mochnaczce, podległą dekanatowi muszyńskiemu uposażył w 1626 r. biskup M. Szyszkowski. Z tego też roku pochodził pierwszy dzwon cerkiewny, ważący 300 kg. W 1648 z gruntów wsi wyodrębniła się Mochnaczka Niżna. W XVIII i XIX w. we wsi zamieszkiwało od 350 do 550 osób, głównie wyznania greckokatolickiego.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Ludność według spisów powszechnych, w 2009 według PESEL[6][7][8][9].

Budynki mieszkalne
Rok 1900 1921 1931 2002
Liczba 97 92 108 114
Zwierzęta hodowlane w 1900 roku[6]
Zwierzęta Konie Bydło Owce Świnie
Liczba 51 373 141 77

Ochotnicza Straż Pożarna[edytuj | edytuj kod]

W 2002 roku we wsi powstała Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, obecnie dysponuje motopompą M 800, ubraniami bojowymi oraz osprzętem gaśniczym. Jej samochodem jest przekazany w 2007 roku z OSP Tylicz samochód Star 266/Bonex 6x6 GBM 2,5/8.[10]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 82125
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 800 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 100.
  6. a b Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder. Bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, tom XII, "Galizien", Wien 1907
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom XII - Województwo Krakowskie i Śląsk Cieszyński, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1925
  8. Statystyka Polski, t. XXVI, Warszawa 1926, Główny Urząd Statystyczny
  9. Statystyka Polski seria C, z. 88 Warszawa 1938 Główny Urząd Statystyczny
  10. OSP Mochnaczka Wyżna - Strona główna | Facebook [online], pl-pl.facebook.com [dostęp 2017-12-03] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Praca zbiorowa, Beskid Niski, wyd. Rewasz, Pruszków, 2007, s. 343.