Molenna w Daniliszkach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Molenna w Daniliszkach
Daniliškių sentikių cerkvė
Ilustracja
Państwo

 Litwa

Miejscowość

Daniliszki

Wyznanie

staroobrzędowcy

Kościół
Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Molenna w Daniliszkach”
Ziemia54°40′42,40″N 24°48′39,92″E/54,678444 24,811089

Molenna w Daniliszkachstaroobrzędowa cerkiew w Daniliszkach.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Czas budowy powstania wspólnoty staroobrzędowej w Daniliszkach i budowy najstarszej molenny jest nieznany. Wiadomo jedynie, że była to świątynia fiedosiejewców, zaś od połowy XX wieku podlegała Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi RP. Pierwsze wzmianki o wolnostojącej molennie pochodzą z początku XIX wieku, kiedy Daniliszki były jednym z ważniejszych ośrodków staroobrzędowców na terenie Wileńszczyzny. Od 1909, zgodnie z wydanym wcześniej ukazem tolerancyjnym, wspólnota w Daniliszkach była legalnie zarejestrowana. W czasie I wojny światowej molenna poważnie ucierpiała, konieczna była budowa nowego obiektu sakralnego. Drewniana świątynia powstała w 1931. Przed II wojną światową w nabożeństwach w niej uczestniczyło ok. 200 osób. Obiekt był czynny przez cały okres wojny, jednak po włączeniu Litwy do ZSRR władze zmusiły staroobrzędowców ze wsi do formalnej likwidacji swojej wspólnoty. Prośby o rejestrację molenny jako czynnej świątyni spotykały się z odmową. Molenna była zamknięta, jednak staroobrzędowcy nie dopuścili do jej dewastacji, opiekując się nieużywanym budynkiem.

Od lat 70. ilość staroobrzędowców w okolicy zaczęła systematycznie spadać, zaś molenna została kilkakrotnie obrabowana, tracąc niemal wszystkie ikony z oryginalnego wyposażenia wnętrza. Dopiero w latach 90. XX wieku staroobrzędowców pozwolono ponownie korzystać ze swojej świątyni. W 2003 wspólnota w Daniliszkach liczyła 45 osób. Nabożeństwa w molennie są odprawiane nieregularnie, głównie na życzenie wiernych.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Molenna w Daniliszkach jest wzniesiona z drewna, na betonowym fundamencie. Wejście do niej prowadzi przez ganek z dekoracyjnym oślim łukiem. Ściany boczne nawy obiektu są malowane na jasnozielono. Ponad wejściem wznosi się dzwonnica zwieńczona kopułą z krzyżem, druga, mniejsza kopuła położona jest na dachu molenny w centrum nawy. Na bocznych ścianach obiektu znajdują się po trzy prostokątne okna.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]