Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Diwnogorju
.jpg) Widok ogólny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru |
męski |
| Eparchia | |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
Zaśnięcia Matki Bożej |
| Cerkiew |
Sycylijskiej Ikony Matki Bożej |
| Założyciel klasztoru |
schimnisi Ksenofont i Joazaf |
| Data budowy |
XVII w. |
| Data zamknięcia |
1924 |
| Data reaktywacji |
1997 |
Położenie na mapie obwodu woroneskiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 50,979891°N 39,316652°E/50,979891 39,316652 | |
| Strona internetowa | |
Monaster Zaśnięcia Matki Bożej (Diwnogorski Monaster) – prawosławny męski klasztor w Diwnogorju, w jurysdykcji eparchii woroneskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Monaster został utworzony w połowie XVII w. przez schimnichów Joazafa i Ksenofonta[1]. W 1671 został złupiony i zniszczony w trakcie najazdu tatarskiego. Po odbudowie monaster wyposażono w dwie armaty i piętnaście muszkietów, by w podobnych przypadkach mnisi mogli skutecznie się bronić[2]. W 1673 car Aleksy przekazał monasterowi dar pieniężny i zezwolił na wzniesienie młyna nad Potupanią, który mógłby być źródłem dochodów na utrzymanie klasztoru. Od 1686 przełożeni monasteru nosili tytuł archimandrytów[1].
Klasztor był ważnym lokalnym ośrodkiem gospodarczym, centrum oświaty religijnej z biblioteką; mnisi zajmowali się również zwalczaniem szerzącego się w regionie ruchu staroobrzędowego. Od 1699 monaster funkcjonował w jurysdykcji eparchii woroneskiej, której pierwszy ordynariusz, biskup Mitrofan, traktował mnichów z Diwnogorja z wielkim szacunkiem, nadał również monasterowi znaczne nadania ziemskie. Od 1714, gdy monaster musiał zrzec się trzech posiadanych młynów, głównym źródłem dochodów wspólnoty było prowadzenie gospodarstwa (uprawa roli i hodowla). W tym samym roku w Diwnogorju żyło dwunastu mnichów[1]. Do 1755 w kompleksie klasztornym wzniesiono murowaną cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej, zaś trzy lata później – cerkiew Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej[1].
W 1764, podczas sekularyzacji majątków klasztornych zarządzonej przez Katarzynę II, monaster stracił wszystkie swoje dobra i miał być zlikwidowany. Ostatecznie nie został zamknięty, lecz nie zaliczono go w poczet klasztorów etatowych, otrzymujących regularne wsparcie państwowe. W 1769 w monasterze pozostał tylko jeden mnich. W końcu XVIII w. ich liczba zaczęła jednak stopniowo rosnąć. Monaster ponownie posiadał majątek ziemski, uprawiany przez 327 chłopów pochodzenia ukraińskiego. Mimo to w 1786 klasztor został zlikwidowany, a ostatnich mnichów skierowano do monasteru w Korotojaku. Monasterskie cerkwie były nadal czynne[1].
W 1828 monaster w Diwnogorju ponownie został otwarty, a klasztor w Korotojaku został jego placówką filialną. W XIX w., do 1860, we wspólnocie klasztornej doszło do sporów wewnętrznych, mnisi byli również skonfliktowani z miejscową ludnością, która chciała, by cerkiew Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej była jak dotąd świątynią parafialną. Od 1831 monaster był ośrodkiem kultu ikony maryjnej, która według cerkiewnej tradycji została odnaleziona w pobliskim uroczysku Bolszyje Diwy. Kompleks monasterski został znacząco rozbudowany[1].
Monaster funkcjonował do 1924, gdy został zlikwidowany i zaadaptowany początkowo na dom wypoczynkowy, a następnie na sanatorium. W 1988 w kompleksie klasztornym urządzono muzeum[1]. Ostatecznie zrujnowany kompleks monasterski został zwrócony w 1997 Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu[3].
Monaster jest ośrodkiem kultu Sycylijskiej Ikony Matki Bożej[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Монастырь в честь Успения Пресвятой Богородицы Дивногорский (мужской). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
- ↑ W. Zajączkowski, Rosja i narody. Ósmy kontynent, szkic dziejów Eurazji, Wydawnictwo MG, Kraków 2015, s. 39.
- ↑ a b Свято-Успенский Дивногорский мужской монастырь.