Monica Seles

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Monica Seles
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1973
Nowy Sad

Wzrost

179 cm

Gra

leworęczna

Status profesjonalny

13 lutego 1989

Zakończenie kariery

14 lutego 2008

Trener

David Nainkin

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

53

Najwyżej w rankingu

1 (11 marca 1991)

Australian Open

W (1991–1993, 1996)

Roland Garros

W (1990–1992)

Wimbledon

F (1992)

US Open

W (1991, 1992)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

6

Najwyżej w rankingu

16 (22 kwietnia 1991)

Australian Open

SF (1991, 2001)

Roland Garros

3R (1990)

Wimbledon

QF (1991)

US Open

QF (1999)

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Sydney 2000 tenis ziemny
(gra pojedyncza)

Monica Seles (serb. Моника Селеш, Monika Seleš, wym. [mɔnika sɛlɛʃ]; węg. Szeles Mónika, wym. [sɛlɛʃ moːnikɒ]; ur. 2 grudnia 1973 w Nowym Sadzie) – amerykańska tenisistka, wcześniej jugosłowiańska, pochodzenia serbskiego i węgierskiego, posiadająca również obywatelstwo węgierskie, mistrzyni dziewięciu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, półfinalistka Australian Open 1991 i Australian Open 2001 w grze podwójnej, trzykrotna triumfatorka Mistrzostw WTA w grze pojedynczej, była liderka rankingu WTA w grze pojedynczej, brązowa medalistka letnich igrzysk olimpijskich z Sydney (2000) w grze pojedynczej, dwukrotna zdobywczyni Pucharu Federacji wraz z drużyną Stanów Zjednoczonych, zdobywczyni Pucharu Hopmana 1991 wraz z drużyną Jugosławii, członkini Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław. Tenisistka leworęczna z oburęcznym forehendem i backhendem.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Monica Seles rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. Jej pierwszym trenerem był jej ojciec, Károly Szeles. To za jego namową dziewczyna zaczęła grać zarówno oburęczny backhand, jak i forehand. W 1985 wygrała prestiżowy juniorski turniej Orange Bowl, rozgrywany w Miami i zwróciła uwagę Nicka Bollettieriego. Rok później wraz z całą rodziną przeprowadziła się z Jugosławii do Stanów Zjednoczonych i rozpoczęła treningi w słynnej Akademii Tenisowej na Florydzie, gdzie ćwiczyła przez dwa lata.

W marcu 1988 zadebiutowała w turnieju WTA w grze pojedynczej w imprezie w Boca Raton. W swoim pierwszym meczu, jako nieklasyfikowana zawodniczka, pokonała Helen Kelesi 7:6(3), 6:3. W kolejnej rundzie uległa Chris Evert (3 WTA). 13 lutego 1989 otrzymała status profesjonalnej tenisistki i w tym samym tygodniu doszła do półfinału w Waszyngtonie. W kwietniu odniosła pierwsze zawodowe zwycięstwo, a dokonała tego w Houston. W maju wystąpiła w wielkoszlemowym French Open, dochodząc do półfinału – wówczas miał miejsce jej pierwszy mecz ze Steffi Graf. Znalazła się w czołowej dziesiątce rankingu WTA (głównie za sprawą dobrych występów w całym Wielkim Szlemie) i zadebiutowała w Mistrzostwach WTA, kończąc udział w nich na ćwierćfinale po porażce 3:6, 7:5, 5:7 z Martiną Navrátilovą.

Pierwsze ważniejsze zawody wygrała w marcu 1990 roku w Miami. Wkrótce odniosła pasjonującą serię triumfów na kortach ziemnych, co przypieczętowała zdobyciem mistrzostwa French Open, w finale którego ograła Steffi Graf. Wcześniej nie dała szans Manueli Maleewej. Miesiąc później po raz pierwszy w karierze zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu, tym razem pokonana przez Zinę Garrison. Na koniec sezonu wygrała Mistrzostwa WTA w Stanach Zjednoczonych, zostając najmłodszą w dziejach triumfatorką tego turnieju (miała 16 lat i 11 miesięcy). Jej finałowe starcie z Gabrielą Sabatini było pierwszym pięciosetowym meczem kobiecym od 1901 roku, a ostateczny wynik to 4;6, 5:7, 6:3, 6:4, 6:2 na korzyść Jugosłowianki. Sezon zakończyła na pozycji wiceliderki światowej klasyfikacji.

Wraz z rokiem 1991 zaczęły się miesiące dominacji Seles w kobiecym tenisie. Wygrała trzy turnieje wielkoszlemowe (w czwartym, Wimbledonie, nie wystartowała); w finałach odprawiła kolejno: w Melbourne Janę Novotną, w Paryżu Arantxę Sánchez Vicario, a w Nowym Jorku Martinę Navrátilovą. 11 marca zastąpiła Steffi Graf na pierwszym miejscu listy WTA. W listopadzie po raz drugi w karierze triumfowała w Mistrzostwach WTA. W tym sezonie kolekcja jej pucharów wzrosła do dwudziestu, w tym dziesięć wywalczonych było tylko w 1991.

W 1992 ponownie wygrała trzy turnieje Wielkiego Szlema, w czwartym (Wimbledon) dochodząc do finału. Londyńska lewa Wielkiego Szlema już zawsze pozostała jedyną, której Seles nie udało się wygrać. W jedynym jej finale musiała uznać wyższość Graf. Monica została trzecią kobietą w erze open, która w jednym roku zagrała w finałach wszystkich turniejów wielkoszlemowych (po Navrátilovej w latach 1985 i 1987 oraz po Graf w latach 1988 i 1989); jej wynik powtórzyła Niemka w 1993, a potem dopiero Martina Hingis w 1997 i Justine Henin-Hardenne w 2006. Ponadto została pierwszą tenisistką w erze open, która wygrała Roland Garros trzy razy z rzędu (jej wynik wyrównała Justine Henin w latach 2005–2007). Jesienią 1992 Jugosłowianka po raz trzeci (i ostatni w karierze) wygrała Mistrzostwa WTA, w finale ogrywając Navrátilovą. Od stycznia 1991 do lutego 1993 osiągnęła finały 33 spośród 34 turniejów, w których brała udział. Przegrała dwanaście spotkań i tylko jeden w Wielkim Szlemie (finał Wimbledonu 1992).

W styczniu 1993 zdobyła trzecie z rzędu mistrzostwo Australian Open (finał z Graf), cały czas utrzymując się na pozycji liderki światowej klasyfikacji. 30 kwietnia rozgrywała ćwierćfinałowy mecz w Hamburgu z Magdaleną Maleewą. Prowadziła 6:4, 4:3, kiedy na kort wbiegł Gunter Parche i zaatakował ją. Niemiec okazał się być obsesyjnym fanem Steffi Graf. Seles została raniona nożem na głębokość 1,5 centymetra i została przewieziona do szpitala. W momencie zdarzenia miała dziewiętnaście lat. Parche nie został skazany na karę więzienia, gdyż uznano, że ma problemy psychiczne. Tenisistka zakomunikowała, że nigdy więcej nie zagra na terenie Niemiec.

Doznany szok sprawił, że Seles zdecydowała się zawiesić swoje turniejowe występy. Przewodnictwo w klasyfikacji WTA straciła, po 91. tygodniach przebywania na tym miejscu, 7 czerwca 1993 na rzecz swojej największej rywalki; odzyskała je trzy lata później. W 1994 otrzymała obywatelstwo amerykańskie i zdecydowała się reprezentować Stany Zjednoczone na światowych arenach tenisowych.

Powróciła w sierpniu 1995 w Toronto, od razu wygrywając turniej. Miesiąc później dostała się do finału US Open, gdzie została pokonana przez Graf w ich pierwszej konfrontacji po feralnym zamachu. Jej wyborna forma utrzymywała się również w sezonie 1996, kiedy to wygrała swój dziewiąty (ostatni w karierze) turniej wielkoszlemowy, ale pierwszy w barwach Stanów Zjednoczonych. Miało to miejsce w styczniu w Melbourne, a w finale zwyciężyła Anke Huber. W swoim pierwszym występie we French Open od 1992 roku (wtedy wygrała tę imprezę po raz trzeci z rzędu) uległa w ćwierćfinale Janie Novotnej. W finale w Nowym Jorku musiała jednak uznać wyższość Graf. 24 listopada był jej ostatnim w karierze dniem na pierwszym miejscu listy światowej.

Rok 1997 rozpoczęła dopiero w marcu występami w dwóch amerykańskich turniejach (Miami, Hilton Head), w finałach obydwu przegrała ze wschodzącą gwiazdą, Martiną Hingis. Przez następne miesiące utrzymywała się w czołowej dziesiątce rankingu WTA, jednak występ w Mistrzostwach WTA zakończyła po konfrontacji pierwszej rundy z Arantxą Sánchez Vicario. W maju 1998 zagrała w finale French Open, w którym ponownie uległa Hiszpance; rundę wcześniej ograła jednak ówczesny światowy numer jeden, Hingis. W Wimbledonie doszła do ćwierćfinału, pokonana przez Natallę Zwierawą. W US Open również weszła do najlepszej ósemki zawodów, ale ponownie napotkała tam Hingis. W Mistrzostwach WTA ograła najpierw Annę Kurnikową, ale potem przegrała z Graf.

Hingis i Graf były największymi rywalkami Moniki Seles. W styczniu 1999 powróciła do Melbourne i o ile z Niemką uporała się w ćwierćfinale, o tyle Szwajcarka w półfinale nie dała jej żadnych szans. Porażką z Graf zakończył się też mecz półfinałowy French Open (dla niemieckiej tenisistki był to ostatni tytuł w całej karierze). Na światowych arenach coraz więcej miały też do powiedzenia amerykańskie siostry Serena i Venus Williams, które kilkakrotnie rywalizowały z Seles. W 2000 Amerykanka doszła do ćwierćfinałów wszystkich imprez wielkoszlemowych (poza Melbourne, tam nie wystartowała) i zdobyła brązowy medal letnich igrzysk olimpijskich w Sydney. Po kilku latach przerwy znów dostała się do finału Mistrzostw WTA, ale pokonała ją tam Martina Hingis.

Nie grała w wielu ważnych zawodach w roku 2001; osiągnęła ćwierćfinał Australian Open i czwartą rundę US Open. Dwa razy ograła Hingis. W sezonie 2002 była w trzech ćwierćfinałach wielkoszlemowych (Paryż, porażka z Venus Williams, Londyn, porażka z Justine Henin i Nowy Jork, kolejna porażka z Williams); w Melbourne odpadła po półfinale z Hingis. W lutym wygrała też swój ostatni profesjonalny turniej (pięćdziesiąty trzeci), eliminując w finale w Madrycie Chandę Rubin.

W marcu 2003 po raz ostatni wystąpiła w finale imprezy WTA; miało to miejsce w Dubaju, przegrała z późniejszą mistrzynią, Justine Henin-Hardenne. Jej ostatni turniejowy start miał miejsce podczas French Open; w pierwszej rundzie uległa Nadii Pietrowej 4:6, 0:6.

Monica Seles wygrała w swojej karierze sześć zawodów w grze podwójnej: trzykrotnie uczyniła to w Rzymie (1990, 1991, 1992 z Helen Kelesi, Jennifer Capriati i Heleną Sukovą), raz w San Antonio (1991, z Patty Fendick) i dwukrotnie w Tokio (1997, 1998 z Ai Sugiyamą i Anną Kurnikową). W 1991 roku w parze z Anne Smith awansowała do półfinału Australian Open; wynik ten powtórzyła w Melbourne dziesięć lat później w duecie z Martiną Hingis.

Od 1996 roku reprezentowała Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Federacji. Uczestniczyła w zwycięskich dla swojego państwa finałach w latach 1996 i 2000. W obydwu Amerykanki zwyciężyły Hiszpanki 5-0. Seles ma bilans meczów singlowych w tym turnieju równy 15-2, natomiast deblowych 2-0.

Monica Seles reprezentowała obydwa swoje państwa w turnieju o Puchar Hopmana. W barwach Jugosławii w parze z Goranem Prpiciem wygrała edycję 1991. W finale wygrali z Amerykanami, Ziną Garrison i Davidem Wheatonem. W 2001, już jako tenisistka Stanów Zjednoczonych, z Janem-Michaelem Gambill awansowali do decydującego spotkania, ale przegrali z odwieczną rywalką Moniki, Martiną Hingis i przyszłym wybitnym tenisistą, Rogerem Federerem. W 2002 ponownie zaproszeni do Perth Seles i Gambill ulegli w finale Hiszpanom, Tommy’emu Robredo i Arantxy Sánchez Vicario.

W letnich igrzyskach olimpijskich reprezentowała wyłącznie Stany Zjednoczone. W 1996 w Atlancie poległa w ćwierćfinale z Janą Novotną, ale cztery lata później w Sydney zdobyła brązowy medal. Walkę o miejsce w finale przegrała z późniejszą mistrzynią, Venus Williams.

Do historii przeszła rywalizacja Moniki Seles ze Steffi Graf, szczególnie nasilona w latach 1991–1993. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce podczas French Open 1989, ostatnie również na paryskiej mączce, dziesięć lat później. Rozegrały piętnaście meczów, z czego dziesięć padło łupem Niemki. Dwanaście spośród tych pojedynków rozegrały w sytuacji, gdy jedna z nich była liderką rankingu WTA. Pokonała Graf pięciokrotnie: w 1990 w Berlinie i Paryżu, w 1992 we French Open i potem dwukrotnie w Melbourne, w 1993 i 1999.

Monica Seles oficjalnie zakończyła swoją karierę tenisową 14 lutego 2008 roku. Tenisistka ma w dorobku 53 wygrane turnieje singlowe (w tym 9 wielkoszlemowych i 3 Mistrzostwa WTA) oraz 6 deblowych. Zajmowała pierwsze miejsce w rankingu WTA przez 178 tygodni. W styczniu 2009 została włączona do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław.

Po zakończeniu kariery tenisowej[edytuj | edytuj kod]

Monica Seles jest Ambasadorem Dobrej Woli firmy IIMSAM, zajmującej się walką z niedożywieniem oraz Ambasadorem fundacji Laureus for Good Fundation, charytatywnej inicjatywy politycznej, która zajmuje się szerzeniem sportu na całym globie, widząc pozytywny wpływ sportu na człowieka. W czerwcu 1996 wydała książkę zatytułowaną From Fear to Victory.

Brała udział w rozgrywkach amerykańskiej ligi tenisowej World Team Tennis, broniąc barw drużyny New York Sportimes.

W marcu 2008 wzięła udział w amerykańskiej wersji Tańca z gwiazdami (sezon szósty). Jej partnerem był Jonathan Roberts. Para została wyeliminowana w drugim odcinku po zatańczeniu fokstrota i mambo (za każdy z tych tańców otrzymali 15 punktów na 30 możliwych). W sierpniu wystąpiła w pokazowym meczu podczas turnieju Rogers Cup w Kanadzie razem z Martiną Navrátilovą, Aleksandrą Wozniak i Sereną Williams. W 2009 wydała autobiografię pod tytułem Getting a Grip: On My Game, My Body, My Mind, gdzie szczegółowo opisuje dzień, w którym została zaatakowana przez nożownika.

W marcu 2011 w Dosze brała udział w spotkaniu mającym na celu poprawienie warunków bezpieczeństwa na wszystkich arenach sportowych. W maju podczas turnieju w Rzymie otrzymała nagrodę nazywaną Złotą Rakietą za całokształt tenisowych osiągnięć.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Monica Seles jest córką Karola Selesa (zmarł w maju 1998 roku) i jego żony Estery. Jej rodzice mają pochodzenie węgierskie. Monica urodziła się w Nowym Sadzie w Wojwodinie, wówczas na terenie Jugosławii, obecnie Serbii. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych zamieszkała w Sarasocie. 16 marca 1994 otrzymała obywatelstwo amerykańskie, a wiosną 2007 również węgierskie.

Od 2009 roku spotyka się z Tomem Golisano, starszym od niej o 32 lata, współwłaścicielem drużyny Buffalo Sabres.

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Turniej 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 Tytuły W-L
Australian Open A A A W W W A A W A A SF A QF SF 2R 4 / 8 43 – 4
French Open A SF W W W A A A QF SF F SF QF A QF 1R 3 / 11 54 – 8
Wimbledon A 4R QF A F A A A 2R 3R QF 3R QF A QF A 0 / 9 30 – 9
US Open A 4R 3R W W A A F F QF QF QF QF 4R QF A 2 / 12 53 – 10
Ranking na koniec roku 86 6 2 1 1 8 1 2 5 6 6 4 10 7 60 9 / 40 180 – 31

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Turniej 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 Tytuły W-L
Australian Open A A A SF A A A A A A A 3R A SF A A 0 / 3 10 – 3
French Open A A 3R A A A A A A 2R A 2R A A A A 0 / 3 4 – 3
Wimbledon A A 1R A A A A A 1R 2R A QF A A A A 0 / 4 4 – 4
US Open A 1R 2R A A A A A A A 1R QF A A A A 0 / 4 4 – 4
Ranking na koniec roku 40 22 54 53 43 112 72 0 / 14 22 – 14

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Monica Seles nigdy nie startowała w rozgrywkach gry mieszanej podczas turniejów wielkoszlemowych.

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V

Gra pojedyncza 85 (53–32)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 30 kwietnia 1989 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Chris Evert 3:6, 6:1, 6:4
Finalistka 1. 24 września 1989 Dallas Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:7(2), 3:6
Finalistka 2. 29 października 1989 Brighton Dywanowa (hala) Steffi Graf 5:7, 4:6
Zwyciężczyni 2. 25 marca 1990 Miami Twarda Austria Judith Wiesner 6:1, 6:2
Zwyciężczyni 3. 1 kwietnia 1990 San Antonio Twarda Szwajcaria Manuela Maleewa-Fragniere 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 4. 22 kwietnia 1990 Tampa Ceglana Bułgaria Katerina Maleewa 6:1, 6:0
Zwyciężczyni 5. 13 maja 1990 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:1, 6:1
Zwyciężczyni 6. 20 maja 1990 Berlin Ceglana Steffi Graf 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 7. 9 czerwca 1990 French Open Ceglana Steffi Graf 7:6(6), 6:4
Zwyciężczyni 8. 19 sierpnia 1990 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:4, 3:6, 7:6(6)
Zwyciężczyni 9. 4 listopada 1990 Oakland Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:3, 7:6(5)
Zwyciężczyni 10. 18 listopada 1990 Virginia Slims Championships Dywanowa (hala) Argentyna Gabriela Sabatini 6:4, 5:7, 3:6, 6:4, 6:2
Zwyciężczyni 11. 27 stycznia 1991 Australian Open Twarda Czechosłowacja Jana Novotná 5:7, 6:3, 6:1
Finalistka 3. 3 marca 1991 Palm Springs Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 2:6, 6:7(6)
Zwyciężczyni 12. 24 marca 1991 Miami Twarda Argentyna Gabriela Sabatini 6:3, 7:5
Finalistka 4. 31 marca 1991 San Antonio Twarda Niemcy Steffi Graf 4:6, 3:6
Zwyciężczyni 13. 21 kwietnia 1991 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández 6:4, 6:3
Finalistka 5. 5 maja 1991 Hamburg Ceglana Niemcy Steffi Graf 5:7, 7:6(4), 3:6
Finalistka 6. 12 maja 1991 Rzym Ceglana Argentyna Gabriela Sabatini 3:6, 2:6
Zwyciężczyni 14. 8 czerwca 1991 French Open Ceglana Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:4
Finalistka 7. 4 sierpnia 1991 San Diego Twarda Stany Zjednoczone Jennifer Capriati 6:4, 1:6, 6:7(2)
Zwyciężczyni 15. 18 sierpnia 1991 Los Angeles Twarda Japonia Kimiko Date 6:3, 6:1
Zwyciężczyni 16. 7 września 1991 US Open Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 7:6(1), 6:1
Zwyciężczyni 17. 22 września 1991 Tokio (Nichirei) Twarda Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández 6:1, 6:1
Zwyciężczyni 18. 6 października 1991 Mediolan Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:3, 3:6, 6:4
Finalistka 8. 10 listopada 1991 Oakland Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 3:6, 6:3, 3:6
Zwyciężczyni 19. 17 listopada 1991 Filadelfia Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Jennifer Capriati 7:5, 6:1
Zwyciężczyni 20. 24 listopada 1991 Virginia Slims Championships Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:4, 3:6, 7:5, 6:0
Zwyciężczyni 21. 26 stycznia 1992 Australian Open Twarda Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández 6:2, 6:3
Zwyciężczyni 22. 9 lutego 1992 Essen Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández 6:0, 6:3
Zwyciężczyni 23. 1 marca 1992 Indian Wells Twarda Hiszpania Conchita Martínez 6:3, 6:1
Zwyciężczyni 24. 19 kwietnia 1992 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Zina Garrison-Jackson 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 25. 26 kwietnia 1992 Barcelona Ceglana Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 3:6, 6:2, 6:3
Finalistka 9. 10 maja 1992 Rzym Ceglana Argentyna Gabriela Sabatini 5:7, 4:6
Zwyciężczyni 26. 6 czerwca 1992 French Open Ceglana Niemcy Steffi Graf 6:2, 3:6, 10:8
Finalistka 10. 4 lipca 1992 Wimbledon Ceglana Niemcy Steffi Graf 2:6, 1:6
Finalistka 11. 16 sierpnia 1992 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 4:6, 2:6
Finalistka 12. 23 sierpnia 1992 Montreal Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 3:6, 6:4, 4:6
Zwyciężczyni 27. 13 września 1992 US Open Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:3
Zwyciężczyni 28. 27 września 1992 Tokio (Nichirei) Dywanowa (hala) Argentyna Gabriela Sabatini 6:2, 6:0
Zwyciężczyni 29. 8 listopada 1992 Oakland Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:3, 6:4
Zwyciężczyni 30. 22 listopada 1992 Virginia Slims Championships Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 7:5, 6:3, 6:1
Zwyciężczyni 31. 31 stycznia 1993 Australian Open Twarda Niemcy Steffi Graf 4:6, 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 32. 14 lutego 1993 Chicago Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 3:6, 6:2, 6:1
Finalistka 13. 21 lutego 1993 Paryż Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 3:6, 6:4, 6:7(3)
Zwyciężczyni 33. 20 sierpnia 1995 Toronto Twarda Południowa Afryka Amanda Coetzer 6:0, 6:1
Finalistka 14. 9 września 1995 US Open Twarda Niemcy Steffi Graf 6:7(6), 6:0, 3:6
Zwyciężczyni 34. 14 stycznia 1996 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 4:6, 7:6(7), 6:3
Zwyciężczyni 35. 28 stycznia 1996 Australian Open Twarda Niemcy Anke Huber 6:4, 6:1
Zwyciężczyni 36. 23 czerwca 1996 Eastbourne Trawiasta Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández 6:0, 6:2
Zwyciężczyni 37. 11 sierpnia 1996 Montreal Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:1, 7:6(2)
Finalistka 15. 7 września 1996 US Open Twarda Niemcy Steffi Graf 5:7, 4:6
Zwyciężczyni 38. 22 września 1996 Tokio Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:1, 6:4
Finalistka 16. 10 listopada 1996 Oakland Dywanowa (hala) Szwajcaria Martina Hingis 2:6, 0:6
Finalistka 17. 29 marca 1997 Miami Twarda Szwajcaria Martina Hingis 2:6, 1:6
Finalistka 18. 6 kwietnia 1997 Hilton Head Ceglana Szwajcaria Martina Hingis 6:3, 3:6, 6:7(5)
Finalistka 19. 25 maja 1997 Madryt Ceglana Czechy Jana Novotná 5:7, 1:6
Finalistka 20. 3 sierpnia 1997 San Diego Twarda Szwajcaria Martina Hingis 6:7(4), 4:6
Zwyciężczyni 39. 10 sierpnia 1997 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 5:7, 7:5, 6:4
Zwyciężczyni 40. 17 sierpnia 1997 Toronto Twarda Niemcy Anke Huber 6:2, 6:4
Zwyciężczyni 41. 21 września 1997 Tokio (Toyota) Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:1, 3:6, 7:6(5)
Finalistka 21. 7 czerwca 1998 French Open Ceglana Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:7(5), 6:0, 2:6
Zwyciężczyni 42. 23 sierpnia 1998 Montreal Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 43. 27 września 1998 Tokio (Toyota) Twarda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 4:6, 6:3, 6:4
Finalistka 22. 25 października 1998 Moskwa Dywanowa (hala) Francja Mary Pierce 6:7(2), 3:6
Zwyciężczyni 44. 11 kwietnia 1999 Amelia Island Ceglana Rumunia Ruxandra Dragomir 6:2, 6:3
Finalistka 23. 22 sierpnia 1999 Toronto Twarda Szwajcaria Martina Hingis 4:6, 4:6
Finalistka 24. 26 września 1999 Tokio (Toyota) Twarda Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 5:7, 6:7(1)
Zwyciężczyni 45. 27 lutego 2000 Oklahoma City Twarda (hala) Francja Nathalie Dechy 6:1, 7:6(3)
Zwyciężczyni 46. 16 kwietnia 2000 Amelia Island Ceglana Hiszpania Conchita Martínez 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 47. 21 maja 2000 Rzym Ceglana Francja Amélie Mauresmo 6:2, 7:6(4)
Finalistka 25. 6 sierpnia 2000 San Diego Twarda Stany Zjednoczone Venus Williams 0:6, 7:6(3), 3:6
Finalistka 26. 26 sierpnia 2000 New Haven Twarda Stany Zjednoczone Venus Williams 2:6, 4:6
Finalistka 27. 19 listopada 2000 Chase Championships Dywanowa (hala) Szwajcaria Martina Hingis 7:6(5), 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 48. 25 lutego 2001 Oklahoma City Twarda (hala) Francja Jennifer Capriati 6:3, 5:7, 6:2
Finalistka 28. 5 sierpnia 2001 San Diego Twarda Stany Zjednoczone Venus Williams 2:6, 3:6
Finalistka 29. 11 sierpnia 2001 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 3:6, 5:7
Zwyciężczyni 49. 16 września 2001 Bahia Twarda Jelena Dokić 6:3, 6:3
Zwyciężczyni 50. 7 października 2001 Tokio – Japan Open Twarda Tajlandia Tamarine Tanasugarn 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 51. 14 października 2001 Szanghaj Twarda Australia Nicole Pratt 6:2, 6:3
Finalistka 30. 4 lutego 2002 Tokio Dywanowa (hala) Szwajcaria Martina Hingis 6:7(6), 6:4, 3:6
Zwyciężczyni 52. 17 lutego 2002 Doha Twarda Tajlandia Tamarine Tanasugarn 7:6(6), 6:3
Zwyciężczyni 53. 26 maja 2002 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Chanda Rubin 6:4, 6:2
Finalistka 31. 3 lutego 2003 Tokio Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 7:6(6), 1:6, 2:6
Finalistka 32. 23 lutego 2003 Dubaj Twarda Belgia Justine Henin-Hardenne 6:4, 6:7(4), 5:7

Gra podwójna 9 (6–3)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 13 maja 1990 Rzym Ceglana Kanada Helen Kelesi Włochy Laura Garrone
Włochy Laura Golarsa
6:3, 6:4
Zwyciężczyni 2. 31 marca 1991 San Antonio Twarda Stany Zjednoczone Patty Fendick Kanada Jill Hetherington
Stany Zjednoczone Kathy Rinaldi
7:6(2), 6:2
Zwyciężczyni 1. 12 maja 1991 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Jennifer Capriati Australia Nicole Bradtke
Elna Reinach
7:5, 6:2
Zwyciężczyni 4. 10 maja 1992 Rzym Ceglana Czechosłowacja Helena Suková Bułgaria Katerina Maleewa
Niemcy Barbara Rittner
6:1, 6:2
Zwyciężczyni 5. 21 września 1997 Tokio (Toyota) Twarda Japonia Ai Sugiyama Francja Julie Halard-Decugis
Stany Zjednoczone Chanda Rubin
6:1, 6:0
Finalistka 1. 9 listopada 1997 Chicago Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Lindsay Davenport Francja Alexandra Fusai
Francja Nathalie Tauziat
3:6, 2:6
Zwyciężczyni 6. 27 września 1998 Tokio (Toyota) Twarda Rosja Anna Kurnikowa Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández
Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario
6:4, 6:4
Finalistka 2. 15 listopada 1998 Filadelfia Dywanowa (hala) Białoruś Natalla Zwierawa Rosja Jelena Lichowcewa
Japonia Ai Sugiyama
5:7, 6:4, 2:6
Finalistka 3. 28 marca 1999 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mary Joe Fernández Szwajcaria Martina Hingis
Czechy Jana Novotná
6:0, 4:6, 6:7(1)

Występy w Turnieju Mistrzyń[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok Rezultat Rywalka Wynik
1989 Ćwierćfinał Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 3:6, 7:5, 5:7
1990 Zwycięstwo Argentyna Gabriela Sabatini 6:4, 5:7, 3:6, 6:4, 6:2
1991 Zwycięstwo Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 6:4, 3:6, 7:5, 6:0
1992 Zwycięstwo Stany Zjednoczone Martina Navrátilová 7:5, 6:3, 6:1
1996 I runda Japonia Kimiko Date 4:6, krecz
1997 I runda Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 4:6, 4:6
1998 Ćwierćfinał Niemcy Steffi Graf 6:1, 4:6, 4:6
2000 Finał Szwajcaria Martina Hingis 7:6(5), 4:6, 4:6
2002 Ćwierćfinał Stany Zjednoczone Venus Williams 5:7, 4:6

Występy w igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

Runda Przeciwniczka Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Stany Zjednoczone [1]
I runda  Chiny: Chen Li Ling [W] 6:0, 6:4
II runda  Kanada: Patricia Hy-Boulais 6:3, 6:2
III runda  Argentyna: Gabriela Sabatini [13] 6:3, 6:3
Ćwierćfinał  Czechy: Jana Novotná 5:7, 6:3, 6:8
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Sydney 2000, reprezentując państwo  Stany Zjednoczone [3]
I runda  Węgry: Katalin Marosi [W] 6:0, 6:1
II runda  Holandia: Miriam Oremans 6:1, 6:1
III runda  Francja: Nathalie Dechy [11] 6:3, 6:2
Ćwierćfinał  Belgia: Dominique Monami [6] 6:0, 6:2
Półfinał  Stany Zjednoczone: Venus Williams [2] 1:6, 6:4, 3:6
O brązowy medal  Australia: Jelena Dokić 6:1, 6:4

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]