Moschofilero
 Moschofilero | |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
fileri |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
8068[2] |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
szaraworóżowy |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
późne[1] |
Moschofilero, moschofílero – grecki szczep winorośli właściwej o różowawej skórce[1]. Pochodzi z Peloponezu w Grecji[1][2]. Wzmianki sięgają podobno roku 1601[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
W uprawie przeważa moschofilero, choć uprawiane są również liczne klony moschofilero, o potwierdzonym zgodnym kodzie genetycznym, ale różniące się m.in. barwą, aromatem, kształtem liścia i wielkością gron[1]. Nadano im osobne nazwy: asprofilero, xanthofilero, mavrofilero i fileri kokkino[1]. Warianty nazwy określają również winogrona deserowe o niepotwierdzonym pochodzeniu[1].
Krzewy rosną bujnie i są plenne, ale dojrzewają późno[1]. Krzewy klonów jaśniejszych są kwaśniejsze i dojrzewają później[1].
Wina[edytuj | edytuj kod]
Skórki są różowawe, co pozwala na uzyskanie lekko różowego wina, lecz przeważnie produkuje się z niego wino białe[3][4]. Spotykane są wina słodkie i musujące[1].
Odmiana jest uprawiana w regionie Mandinia na Peloponezie, na wysokościach od 630 do 830 m[5][6]. Tamtejsze wina objęte apelacją Mantinía AO muszą być wytwarzane min. 85% z moschofilero[1][7]. Wina są wytrawne, lekkie, owocowe, orzeźwiające i nie nadają się do starzenia[1][5][7]. Zapach kojarzy się z muszkatem[4]. Uznawany przez niektórych za najlepsze greckie wino na aperitif[3]. Typowy poziom alkoholu jest niski: około 11%[1]. Niektórzy producenci mieszają ze sobą różne klony moschofilero[1].
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Obszar upraw znacząco wzrósł pod koniec XX wieku: od 43 ha w 1989 do 293,17 ha w 1999[8]. W 2008 zarejestrowano 486 ha winnic obsadzonych moschofilero[1].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
Jako synonimów używa się wariantów nazwy moschofilero oraz nazw z użyciem słowa fileri: fileri mantineias, fileri palaiopyrgou, fileri trigoleos, fileri tripoleos, filleri tripoleos, moscho filero, moschophilero, moscophilero, moshofileri, mosxofilero, phileri tripoleos[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 670-671. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b c Moschofilero w bazie danych Institut für Rebenzüchtung Geilweilerhof. Instytut Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2014-12-27]. (ang.).
- ↑ a b Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 610-613. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ a b Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 125. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ a b Patrick Fiévez i inni, Kraje śródziemnomorskie, [w:] André Dominé, Wino, wyd. 2, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 728, ISBN 978-83-7626-712-8 (pol.).
- ↑ Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 284. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 435. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ Statystyki w bazie danych Institut für Rebenzüchtung Geilweilerhof. [dostęp 2014-12-27]. (ang.).