Muchen Daomin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muchen Daomin
木陳道忞
Data i miejsce urodzenia

1596
Dapu

Data śmierci

1674

Szkoła

linji

Linia przekazu
Dharmy zen

Mi’an Xianjie

Nauczyciel

Miyun Yuanwu

Następca

Yuan’an Benli i inni

Zakon

chan

Muchen Daomin (chiń. 木陳道忞, pinyin Mùchén Dàomín; kor. 목진도민 Mokchin Tomin; jap. Bokujin Dōbin; wiet. Mộc Trần Đạo Mẫn; ur. 1596, zm. 1674) – chiński mistrz chan z odgałęzienia yangqi szkoły linji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Dapu w Guandong jako Li Lin. Jako młody chłopiec studiował konfucjanizm, jednak był zdeterminowany aby zostać mnichem buddyjskim, wbrew woli rodziców. W końcu został zaordynowany na górze Lu, a po jakimś czasie przyjął kompletną ordynację u mistrza Hanshana Deqinga[1].

W 1627 roku praktykował w klasztorze Kaixian na górze Lu pod kierunkiem mistrza Ruomeia Zhiminga (15691631). Poznał wtedy Huanga Duanbo, który później został wysokim urzędnikiem w Ningbo i po namowie przez Muchena, zaprosił mistrza Miyuna na stanowiska opata w Ayuwang si i Tiantong si[2].

Następnie rozpoczął praktykę u mistrza Miyuna Yuanwu. Ze względu na jego literackie zdolności oraz konfucjańskie wykształcenie od 1628 roku przez prawie 10 lat służył mu jako skryba i wiele z jego przemyśleń znalazło się w pismach nauczyciela. Po śmierci Miyuna Muchen prowadził przez jakiś czas słynny klasztor Tiantong. Równocześnie był opatem w kilku innych klasztorach.

W 1659 roku nastąpił punkt zwrotny w jego karierze, gdy wezwał go do Pekinu cesarz Shunzhi (順治, pan. 1643-1661). Podczas ich rozmów cesarz[a] wykazał się wielkim zainteresowaniem naukami chanu. Cesarz zadowolony z rozmów uhonorował portret nauczyciela Muchena – Miyuna Yuanwu[b] oraz włączył „zapisane wypowiedzi” (chiń. yulu) Muchena do cesarskiego kanonu. Oprócz tego Muchen został także uhonorowany kilkoma tytułami, a jego uczniowie zostali opatami w wielkich klasztorach Pekinu. Po krótkim pobycie w stolicy Muchen powrócił do swojego klasztoru wraz z kilkoma kaligrafiami cesarza. Jedna z nich – jingfo („Czczenie Buddy”) – została skopiowana i znajduje się w klasztorze Tiantong na steli[3].

Wkrótce po upadku Mingów Muchen wykazał wiele sympatii dla upadłej dynastii i zaprzyjaźnił się wieloma lojalistami ten dynastii. Jednak po spotkaniu z cesarzem Shunzim, zaczął wspierać nowy reżim i otwarcie mówił publicznie o swoich dobrych relacjach z cesarzem. To z kolei spowodowało jego konflikt z intelektualistami oraz mnichami, którzy ciągle czuli się nostalgicznie związani z upadłym reżimem. Odbiło się to także niekorzystnie po jego śmierci. W 1735 roku cesarz Yongzheng (雍正, pan. 1722-1735) potępił go za eksponowanie osobistego życia byłego cesarza i wydał zakaz publikowania i czytania jego pracy Beiyou ji. Tylko wielki szacunek tego cesarza dla Miyuna Yuanwu zapobiegły przed całkowitym zlikwidowaniem linii przekazu Muchena. Z powodu szybkiej zmiany stanowiska z lojalisty Mingów na narodowego nauczyciela za reżimu Mandżurów, w kręgach buddyjskich nazywany był „buddyjskim grzesznikiem”[4].

Mistrz chan Muchen Daomin zmarł w 1674 roku. Pozostawił po sobie 84 spadkobierców Dharmy.

Prace literackie[edytuj | edytuj kod]

  • Beiyou ji (Zbiór z północnych wycieczek)
  • Shanweng Min chanshi suinian zip (Chronologiczna autobiografia Muchena Daomina)
  • Chandeng shipu (tekst poświęcony genealogii chan)

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Cesarz ten poznał także chrześcijaństwo poprzez misjonarza Adama Schalla von Bella (1592–1666).
  2. Był to portret namalowany przez Zeng Jinga. Cesarz zatrzymał oryginał, a kopię oddał Muchenowi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 90.
  2. Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 374.
  3. Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 90, 91.
  4. Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 91.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jiang Wu: Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China''. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 457. ISBN 978-0-19-533357-2. OCLC 156891956. (ang.).