Muhammad al-Bakir
| |
| Piąty Imam imamitów i ismailitów | |
| Okres |
od 713 (data śmierci Alego ibn Husajna) |
|---|---|
| Poprzednik |
według szyitów Ali ibn Husajn, według sunnitów nikt (rządzi Hiszam ibn Abd al-Malik) |
| Następca |
według szyitów Dżafar as-Sadik, według sunnitów nikt (rządzi Hiszam ibn Abd al-Malik) |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz al-Baki |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Małżeństwo |
dwie żony; Farwa bint al-Kasim i Hakīm bint Usajd ibn al-Mugīrā al-Takafī |
| Dzieci |
ośmioro; dwie córki i sześciu synów (w tym Dżafar as-Sadik) |
Mahomet al-Bākir (arab. محمد الباقر, ur. 10 maja 677, zm. 28 stycznia 733) – według szyitów (imamitów i ismailitów), piąty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
Prawnuk Alego, wnuk Husajna, syn Alego ibn Husajna. Był pierwszym imamem, który pochodził bezpośrednio od dwóch wnuków Mahometa: Hasana (ojciec Fatimy bint Hasan) i Husajna (ojciec Alego ibn Husajna). Według al-Jakubiego, al-Bakir był obecny w karawanie Husajna podczas bitwy pod Karbalą. W młodości obserwował zmagania o władzę pomiędzy Umajjadami, a także opozycyjnymi do nich stronnikami rodziny Mahometa, szyitami[1].
Imię[edytuj | edytuj kod]
Al-Bakir to skrót od arab. Bakir al-'ilm, „ten, który ujawnia wiedzę”, ponieważ al-Bakir był znany z posiadanej wiedzy. Według arabskiego historyka, Ibn Kallikana, otrzymał on ksywkę „al-Bakir” (obfity), od „obfitości kolekcjonowanej wiedzy.” Jakkolwiek, al-Jakubi twierdził iż przydomek został nadany ponieważ imam „rozczłonował posiadaną wiedzę”, analizując ją bardzo szczegółowo[2]. Według al-Kulajnego, al-Bakir zostało mu nadane przez samego Mahometa: jedyny żyjący towarzysz proroka, Dżabir ibn Abd Allah wielokrotnie siedział w meczecie i szlochał „Ya baqir al-ilm, Ya baqir al-ilm.” Medyńczycy myśleli że Dżabir zwariował, ten ich zapewnił iż Mahomet mu powiedział: „O Dżabir! Spotkasz człowieka z mojej rodziny, który będzie posiadać takie same imię i cechy jak moje. On intensywnie będzie ujawniać, odkrywać wiedzę.”[3]
Imamat, rządy Umajjadów i śmierć[edytuj | edytuj kod]
Okres życia al-Bakira przypadł na czas intensywnych turbulencji w kalifacie Umajjadów, powszechnie wybuchały powstania ludowe przeciwko znienawidzonej władzy sunnickiego kalifatu, włącznie z nieudaną rebelią jego własnego brata, Zajda i jego zwolenników. Imam wykorzystał ten czas na pogłębianie i rozpowszechnianie wiedzy, czego wynikiem były regularne delegacje ze strony uczonych i częste odwiedziny zwykłych szyitów w jego medyńskim domu[4][5]. Al-Bakir został otruty przez Ibrahima ibn Walid ibn Abdallaha, z rozkazu kalifa Hiszama[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lalani, Arzina R. (Marzec 9, 2001). Early Shi'i Thought: The Teachings of Imam Muhammad Al-Baqir. I. B. Tauris. s.. 37–38. ISBN 978-1860644344.
- ↑ Zobacz: Ibn Kallikan, tłum. de Slane, księga II, s. 579 i Jakubi, Historia, księga. II, s. 384.
- ↑ Lalani, Arzina R. Early Shi'i Thought... s. 37–38.
- ↑ Dakake, Maria Massi (2007). The Charismatic Community: Shi'ite Identity in Early Islam. USA: State University of New York Pr. s. 72. ISBN 978-0-7914-7033-6.
- ↑ Meri, Josef W (2005). Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia (pierwsza edycja)). Routledge. s. 523. ISBN 978-0-415-96690-0.
- ↑ Ataya, S. „Running Head” w Islam: Peace & Terrorism, Brief History, Principles and Beliefs, s. 68. ISBN 978-1-312-96421-1
- ↑ Panjwani, I. „The Shia of Samarra” w The Shi'a of Samarra: The Heritage and Politics of a Community in Iraq. I.B.Tauris, 2012. s. 90. ISBN 978-1-84885-779-7
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Pachniak, Szyizm we współczesnym i klasycznym islamie, w: Oblicza współczesnego islamu, pod red. Ewy Machut-Mendeckiej, Warszawa 2003, s. 21.