Muncimir

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 16:21, 20 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Muncimir
ilustracja
Władca Serbii
Okres

od ok. 855
do ok. 891

Poprzednik

Włastimir

Następca

Pribisław

Dane biograficzne
Dynastia

Wyszesławice

Ojciec

Włastimir

Dzieci

PribisławBran • Stefan

Muncimir również Mutimir – książę serbski panujący od około 855 do około 891/892 roku. Syn Włastimira.

Chrzest Serbii

Muncimir przyszedł na świat jako najstarszy syn Włastimira z serbskiej dynastii Wyszesławiców. Około 855 roku po śmierci ojca Muncimir przejął władzę w państwie wspólnie z braćmi Strojimirem i Gojnikiem[1].

Wkrótce potem przyjął chrzest (trzeciemu synowi urodzonemu już po przyjęciu chrztu nadał imię Stefan). Chrześcijaństwo dotarło do Serbii prawdopodobnie za pośrednictwem Chorwatów. W Serbii powstał bowiem kościół łaciński, a nie grecki czy słowiański. Duchowni serbscy byli początkowo podporządkowani biskupowi w Ninie, a pośrednio w Akwilei. W 873 roku[2] papież Jan VIII wysłał do Muncimira list zachęcajacy do podporządkowania Kościoła serbskiego świeżo odbudowanej diecezji panońskiej ze stolicą w Sirmium, na czele której stanął Metody[3]. Dokumenty serbskie były w tym czasie redagowane po łacinie[4].

Wojna z Bułgarią

Około 870 roku Muncimir stoczył zwycięską walkę z władcą bułgarskim Borysem Michałem, który najechał jego państwo. Serbowie rozbili armię bułgarską i wzięli do niewoli syna Borysa - Włodzimierza wraz z 12 wielkimi bojarami. Borys został zmuszony do zawarcia korzystnego dla Serbów układu pokojowego. Synowie Muncimira: Bran i Stefan zwrócili Borysowi jeńców bułgarskich wraz z symboliczną daniną[1].

Do czasu wojny bułgarskiej Muncimir sprawował rządy wspólnie z braćmi Strojimirem i Gojnikiem. Po jej zakończeniu uwięził braci i wydał ich Bułgarom jako zakładników. Uzależniło to w następnych latach Muncimira od Borysa, przynosząc wzrost wpływów bułgarskich i załamanie się współpracy serbsko-chorwackiej, której rzecznikami byli młodsi bracia[1].

Przypisy

  1. a b c T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 64.
  2. wedle Podhorodeckiego w 879 (Jugosławia, s. 60)
  3. T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 63.
  4. L. Podhorodecki: Jugosławia. Zarys dziejów. s. 60.

Bibliografia