Mundur służbowy wz. 1919

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mundur służbowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że:”aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Ubiór służbowy stosowano[1]:

  • przy meldowaniu się
  • na paradach, rewiach, przeglądach
  • na musztrach i ćwiczeniach
  • przy reprezentacjach, wizytach oficjalnych i mszach żałobnych[a]
  • na specjalny rozkaz

Elementy umundurowania[edytuj | edytuj kod]

Oficerowie[2][3]:

  • kurtka
  • sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria
  • spodnie krótkie
  • trzewiki sznurowane
  • owijacze – w piechocie
  • sztylpy względnie buty długie – dla wszystkich komu należały się ostrogi; dozwolone były też wszystkim oficerom
  • ostrogi przypinane lub przybijane – komu się należały
  • oficerski pas polowy
  • szabla[b] na żabce lub rapciach pod mundurem[c]
  • temblak oficerski
  • czapka
  • rękawiczki brązowe
  • płaszcz polowy „w rękawy” lub bez płaszcza; dozwolony pas z tego samego materiału. Obecni na paradach, rewiach, przeglądach, jeśli oddziały wojsk mają rynsztunek na płaszczu, wkładają pas polowy na płaszcz.

Szeregowi[4][d]:

  • kurtka i spodnie
  • ostrogi przypinane - komu się należały
  • pas główny z żabką przy płaszczu włożonym w rękawy – zawsze na płaszczu[e]
  • szabla lub bagnet – szabla komu się należała, na rapciach

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. krepa na lewym rękawie[1].
  2. pochwa czerniona lub błyszcząca[3].
  3. przy rapciach żabki się nie nosi[3].
  4. W tym sierżanci (wachmistrze) sztabowi, podchorążowie, sierżanci (wachmistrze) liniowi, plutonowi, kaprale, starsi szeregowcy i szeregowcy[4].
  5. do czasu wprowadzenia żabki przepisowej[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]