Mykoła Siusiura

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mykoła Siusiura
Pełne imię i nazwisko

Mykoła Petrowycz Siusiura

Data i miejsce urodzenia

20 marca 1936
Brińkowskaja

Data śmierci

18 maja 2017

Pozycja

pomocnik/napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
Traktor Stalingrad
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1958–1959 Łokomotyw Winnica 3 (0)
1959–1966 Awanhard/Polissia Żytomierz 124 (6)
W sumie: 127 (6)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1966–1969 Polissia/Awtomobilist Żytomierz (asystent)
1970 Awtomobilist Żytomierz (dyr.techniczny)
1971–1972 Awtomobilist Żytomierz
1972–1974 Awtomobilist Żytomierz (dyr.techniczny)
1977 Spartak Iwano-Frankiwsk (dyr.techniczny)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Mykoła Petrowycz Siusiura, ukr. Микола Петрович Сюсюра, ros. Николай Петрович Сюсюра, Nikołaj Pietrowicz Siusiura (ur. 20 marca 1936 w m. Brińkowskaja około Primorsko-Achtarska, zm. 18 maja 2017[1]) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji pomocnika, a wcześniej napastnika, trener piłkarski.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek klubu Traktor Stalingrad. W końcu 1955 został powołany do służby w wojsku. Najpierw bronił barw wojskowej drużyny w Korosteniu, a potem skierowany do drużyny Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Po zwolnieniu z wojska w 1958 rozpoczął karierę piłkarską w Łokomotywie Winnica. W 1959 został zaproszony przez trenera Anatolija Bohdanowycza (byłego asystenta trenera wojskowej drużyny S.K.W.O. Kijów) do Awanharda Żytomierz, który potem zmienił nazwę na Polissia Żytomierz. Na krótko był oddelegowany do Szachtara Donieck, gdzie występował jedynie w drużynie rezerw. W 1966 zakończył karierę piłkarza w Polissia Żytomierz[2].

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął pracę szkoleniowca w 1966 roku. Od 1966 pomagał trenować Polissia Żytomierz, który potem zmienił nazwę na Awtomobilist. W 1970 został mianowany na stanowisko dyrektora technicznego Awtomobilista. Od 1971 do lipca 1972 prowadził Awtomobilist, po czym powrócił do pracy w roli dyrektora technicznego żytomierskiego klubu. W 1977 został zaproszony na identyczne stanowisko do Spartaka Iwano-Frankiwsk. Potem wrócił do Żytomierza, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Sportowej, w której pracował przez wiele lat[3].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy piłkarskie[edytuj | edytuj kod]

Polissia Żytomierz

Sukcesy trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Polissia Żytomierz

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]